Ένας από τους μύθους που μας καταδυνάστευσαν τα τελευταία χρόνια είναι: «εκσυγχρονισμός». Η ιστορική μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ και της «αριστεράς πολυτελείας» στηρίχτηκε σε αυτό το μύθο, ο οποίος επί σημιτισμού πήρε καταιγιστικές διαστάσεις… Η «εκσυγχρονιστική» μυθολογία διαιωνίζει την υπάρχουσα κατάσταση μέσα από ένα θεατρικό λόγο πλούσιο και ευρηματικό. Η ίδια η λέξη «εκσυγχρονισμός» είναι μια ετικέτα η οποία πλασάρει το… σάπιο, παλιό εμπόρευμα.
Φυσικά, αφήνει απροσδιόριστο το κρασί του βαρελιού. Δεν προσδιορίζεται, δηλαδή, κοινωνικά το παλιό που πρέπει να εκσυγχρονιστεί, ούτε και το καινούριο που πρέπει να έλθει. Έτσι, με την αφαίρεση κάθε κοινωνικού περιεχομένου, με την αφαίρεση της αφαίρεσης φτάνουμε στον καθαρό λόγο, σε ένα λεκτικό φετίχ, στο νέο μύθο: «εκσυγχρονισμός».
Σε ιδεολογικό επίπεδο ο λόγος αυτός δεν λειτουργεί απλώς ανοσοποιητικά, αλλά «κατασκευάζει» και το ιδιοτελές και δόλιο συναινετικό ιδεολόγημα αναπαλαίωσης των συντηρητικών ιδεών.
Σε πολιτικό επίπεδο υπνωτίζει και καταστρέφει την ενεργητική, μεταβατική λειτουργία των λαϊκών μαζών. Οι πολιτικές λύσεις αναζητούνται πέρα και υπεράνω της κοινωνικής δυναμικής, στις μετέωρες θεσμικές και πολιτικές κατασκευές και φυσικά στις κυρίαρχες δομές της εξουσίας. Στην πραγματικότητα ο πολιτικός λόγος του «εκσυγχρονισμού» δεν εκφράζει τίποτα το σύγχρονο και το νέο.
Καταρχήν το αίτημα δεν είναι ιστορικό, δεν υπερβαίνει το σύστημα. Εστιάζεται στον εκσυγχρονισμό του. Θα ήταν αποδεκτό ένα τέτοιο αίτημα εάν ιστορικά δεν είχε ξεπεραστεί.
Όταν μια κοινωνία, όμως, διανύει το στάδιο της γεροντικής της κατάπτωσης, δεν μπορεί να δώσει ζωή σε τίποτα το νέο και ιστορικά σύγχρονο. Αυτό, συνεπώς, που μένει είναι η συντήρηση και αναπαλαίωση των πολιτικών μύθων του συστήματος, η απόπειρα αναστύλωσης των αξιών ενός νεκρού κόσμου.
Πίσω από όλη αυτή τη ρητορική κρύβεται ο ταριχευμένος λόγος του πολιτικαντισμού, η νέα θρησκεία της αγοράς, με τα είδωλά της, τις τελετουργίες της και τα αλάθητα δόγματά της.
Και γι' αυτό η μήτρα του «εκσυγχρονισμού» ήταν ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός του Ρήγκαν και της Θάτσερ.
Στην Ελλάδα οι «πατέρες» του «εκσυγχρονιστικού» μύθου ήταν ο Ανδριανόπουλος, ο Μάνος και το Μητσοτακέικο…
Το σημιτικό «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ, έκανε πρακτική τα νεοφιλελεύθερα δόγματα του Ανδριανόπουλου-Μάνου και του Μητσοτάκη…
Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή όδευε ΤΑΧΕΩΣ στην «εκσυγχρονιστική» της πασοκοποίηση…
Η Ντόρα Μπακογιάννη αποτελούσε τον «κόμβο» και την «αιχμή» αυτής της «εκσυγχρονιστικής» πασοκοποίησης.
Γι' αυτό η Ντόρα και ο Γιωργάκης είναι πανομοιότυποι σε επίπεδο εθνικής, κοινωνικής και πολιτικής στρατηγικής: Στις «νέες ιδέες» του πλανητικού κράτους…
Γι' αυτό και οι δύο είναι οι πλέον επιθετικές και μοχθηρές γκριμάτσες της Νέας Τάξης και του αμερικανισμού…
Γι' αυτό και οι «εκσυγχρονισμένοι» και πασοκοποιημένοι νεοδημοκράτες είναι με την Ντόρα: Από το Σουφλιά και τον Παυλόπουλο μέχρι ολόκληρη, σχεδόν, την κυβερνητική και παλαιοκομματική «καμαρίλα»: ΟΛΟΙ αυτοί που «μόχθησαν» για να συντριβεί η κυβέρνησή τους …
Δεν αποτελεί, λοιπόν, καμία έκπληξη που ο Άρης Σπηλιωτόπουλος «προσχώρησε» στο στρατόπεδο της Ντόρας: Το αντίθετο θα ήταν περίεργο…
Ο ίδιος, χρόνια τώρα, μόχθησε να οικοδομήσει ένα πολιτικό προφίλ «εκσυγχρονισμένου» πολιτικού: Ήταν τόσο «νέο» και «σύγχρονο» που απλώς αναπαλαίωνε το σκουριασμένο παλαιό και πολιτικάντικο.
Και συντάχθηκε, μετά από καιροσκοπικές ταλαντεύσεις που προκάλεσε το «ρεύμα» Σαμαρά (τόσο γενναιότητα ιδεών) στο «φυσικό» του πολιτικό χώρο: Στη Ντόρα…
Εξάλλου τα δείγματα γραφής των «νέων ιδεών» τα έδωσε πολύ ευανάγνωστα και στο υπουργείο Παιδείας: Πανομοιότυπες ιδεούλες με αυτές της κ. Διαμαντοπούλου. Απλώς δεν είχε την «τόλμη» της Διαμανταπούλου για να τις προωθήσει με την αποφασιστικότητα που χαρακτηρίζει τη νέα υπουργό: Και εδώ «φοβισμένος» και «ταλαντευόμενος». Και λίγος…
Υπάρχουν κάποιοι «νέοι» πολιτικοί που είναι πιο «γέροντες» και από τους γέροντες…
Ακριβώς γιατί έχουν την αυταπάτη ότι μπορεί να δώσουν ζωή στα νεκρά ιδεολογικά μοτίβα, μόνο και μόνο επειδή θα τους κολλήσουν την ετικέτα: «Εκσυγχρονισμός»!!!
