Γιατί θα ψήφιζα Αντώνη Σαμαρά

Του Ναπολέωντος Λιναρδάτου

Στις επερχόμενες εκλογές της Νέας Δημοκρατίας τίθεται το ζήτημα αν η ΝΔ θα πρέπει να μετακινηθεί στο κέντρο ή αν το κέντρο θα πρέπει να μετακινηθεί δεξιά. Στην πρώτη περίπτωση, μετά από την συνήθη φθορά του κυβερνώντος κόμματος η ΝΔ σε εύλογο χρονικό διάστημα θα αναλάμβανε την εξουσία. Στην δεύτερη περίπτωση θα άλλαζε η Ελλάδα.

Δεν είμαι ο συνήθεις ψηφοφόρος Σαμαρά – όπως τουλάχιστον αυτός παρουσιάζεται στα ΜΜΕ. Πιστεύω στην παγκοσμιοποίηση όχι ως κάτι αρνητικό αλλά αναπόφευκτο, αλλά ως μια από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ευημερία της χώρας. Πιστεύω στις ελεύθερες αγορές, την χαμηλή φορολογία, το μικρό και αποτελεσματικό κράτος. Σε μια σειρά κοινωνικών θεμάτων έχω μια καθαρά φιλελεύθερη θέση, π. χ. είμαι υπέρ του γάμου των ομοφυλόφιλων.

Θα είχα αρκετούς λόγους να μην ψήφιζα Αντώνη Σαμαρά. Όταν έγραψα το Η Πολιτική Εκπαίδευση του Κώστα Καραμανλή, η πολιτική νεολαία στην όποια αναφέρομαι είναι αυτή της Πολιτικής Άνοιξης. Ο κ. Σαμαράς είναι και αυτός μέρος του πολιτικού συστήματος που έχει δείξει απίστευτη αναποτελεσματικότητα και έλλειψη φαντασίας. Το θέμα είναι ότι οι αδυναμίες και όλα τα αρνητικά του κ. Σαμαρά δυστυχώς υπερκαλύπτονται από αυτά της κ. Μπακογιάννη.

Οι πολιτικές επιλογές που έχουμε να κάνουμε τις περισσότερες φορές δεν είναι μεταξύ ενός απόλυτου καλού και κακού. Οι συνέπειες των επιλογών μπορεί πολύ εύκολα να διαψεύσουν ακόμα και τις πιο μετριοπαθείς μας ελπίδες. Όλα αυτά όμως δεν είναι λόγος για να αποφύγουμε το κόστος την οποιανδήποτε επιλογής.

Πριν από μερικές μέρες ο Αρης Σπηλιωτόπουλος μιλώντας σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων προσπάθησε να εξηγήσει τους λόγους που τον ώθησαν στην υποστήριξη της υποψηφιότητας Μπακογιάννη. Ο κ. Σπηλιωτόπουλος υποστήριξε ότι η πολιτική του μεσαίου χώρου, της οποίας υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες, ήταν αυτή που έδωσε τις τελευταίες σημαντικές νίκες στην ΝΔ. Μπορεί αυτές οι νίκες να μην είχαν πολιτικό περιεχόμενο και έργο αλλά για τον κ. Σπηλιωτόπουλο αυτό μάλλον αποτελεί δευτερεύων ζήτημα. Κάηκε η Αθήνα επειδή μια ‘δεξιά' κυβέρνηση αρνήθηκε να επιβάλει τον νόμο και την τάξη υποκύπτοντας στα ενοχικά της σύνδρομα. Ήταν μια σαφής πολιτική που ήταν διατεθειμένη να θυσιάσει την ασφάλεια και την περιουσία των Αθηναίων προκειμένου να μην φανεί ως μια σκληρή και κατασταλτική δεξιά. Την ίδια απεχθή πολιτική ακολούθησε και στο θέμα της λαθρομετανάστευσης για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Ήταν η κυβέρνηση του μεσαίου χώρου που άφησε το κράτος να συσσωρεύει δισεκατομμύρια σε χρέη προκείμενου να ικανοποιηθούν οι πάσης φύσεως συντεχνίες στο όνομα μάλιστα της κοινωνικής ευαισθησίας. Ήταν το κόμμα που συχνά διακήρυττε τις φιλελεύθερες αρχές του αλλά που ποτέ δεν μπορούσε να βρει ένα πεδίο εφαρμογής τους. Μικροί, δειλοί, μοιραίοι.

Παρέλαβαν την τελευταία σοσιαλιστική χώρα της Ευρώπης, που δεν μπορεί να παράγει, δεν μπορεί να δημιουργεί και ζει αποκλειστικά με δανεικά και ευρωπαϊκή ελεημοσύνη. Μετά από δύο εκλογικές νίκες παρέδωσαν ακριβώς της ίδια χώρα απλά έξι χρόνια γηραιότερη.

Στο χώρο της εξωτερικής πολιτικής – με ορισμένες εξαιρέσεις – ακολούθησαν μια φοβική και απόλυτα κυνική στάση. Ανίκανοι να προωθήσουν τα ελληνικά συμφέροντα επαναπαύθηκαν στην ιδέα ότι οι Έλληνες πλέον το μόνο που περιμένουν από το κράτος είναι επιδοτήσεις , διορισμούς και επιδόματα. Δυστυχώς υπάρχει μια ισχυρή δόση αλήθειας στην παραπάνω θεωρία. Το κράτος νταντά μετατρέπει την κοινωνία των πολιτών σε μια άβουλη μάζα που ολοένα και περισσότερο επικεντρώνεται στην κατανάλωση της κρατικής ελεημοσύνης αγνοώντας όλα τα άλλα ζητήματα. [Αυτό θα πρέπει να γίνει μάθημα σε όλους τους δεξιούς (βλ. Σαμαρά) που απεχθάνονται τον οικονομικό φιλελευθερισμό]

Εάν η Ντόρα Μπακογιάννη εκπροσωπούσε έστω και μια ελάχιστη αλλαγή σε αυτό τον τρόπο διακυβέρνησης θα έπρεπε να έχει την υποστήριξη κάθε φιλελεύθερου. Το μήνυμα όμως της πολιτικής της εκστρατείας φαίνεται να είναι ότι θα είναι η συνέχεια του Κώστα Καραμανλή αλλά πιο εργατική και επίμονη. Το θέμα είναι ότι οι κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή δεν απέτυχαν μόνο λόγο στελεχιακής ανικανότητας αλλά πρωτίστως λόγο ιδεολογικής ανεπάρκειας. Ήταν οι κυβερνήσεις που δεν είχαν τίποτα να πουν και τίποτα να κάνουν. Το κυβερνητικό μοντέλο περιορίστηκε στην διαχείριση των κρατικών κονδυλίων. Ήταν οι κυβερνήσεις και το κόμμα που είχαν αποδεχτεί την απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς σε όλους τους τομείς και απλά επιθυμούσαν να είναι ο διαχειριστής αυτού του συστήματος όποτε το εκλογικό σώμα τους το επέτρεπε.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι δυστυχώς το ριζικό ξέκομα από αυτό τον τρόπο σκέψης και δράσης. Είναι όμως μια κάποια πρόοδος και αυτό για τα ελληνικά δεδομένα είναι κάτι σημαντικό. Είναι τουλάχιστον η δεξιά που δεν ντρέπεται και ούτε απολογείται για την ιστορία της. Είναι η δεξιά που δεν θεωρεί τον πατριωτισμό και την εθνική ταυτότητα φθίνοντα απομεινάρια μιας άλλης εποχής που αργά ή γρήγορα θα ξεπεραστούν στην νέα εποχή της πολυπολιτισμικότητας. Είναι η δεξιά που δεν θεωρεί τα εθνικά συμφέροντα απεχθές βαρίδι στην εξάσκηση κυβερνητικών καθηκόντων.

Σήμερα η δεξιά στην Ελλάδα δεν έχει πολιτική. Για να έχει πολιτική θα πρέπει πρώτα να αποκτήσει πολιτικό λόγο. Για να έχει πολιτικό λόγο θα πρέπει καταρχήν να έχει την διάθεση να διαφοροποιηθεί από το αριστερό κατεστημένο. Αυτό το πρώτο και διστακτικό βήμα συμβολίζει η υποψηφιότητα Σαμαρά.

Εάν το ερώτημα σήμερα είναι ο εκσυγχρονισμός της Νέας Δημοκρατίας τότε θα πρέπει να απαντήσουμε τι εκσυχρονισμό θέλουμε. Η ΝΔ του 2000, την οποία ο κ. Σπηλιωτόπουλος εξήρε, ‘εκσυγχρονίστηκε' αποπέμποντάς σχεδόν όλα τα φιλελεύθερα στοιχεία της. Ήταν η πρώτη φορά από την ίδρυση της ΝΔ που υπήρξε τέτοια καθαρά ιδεολογική εκκαθάριση στο εσωτερικό του κόμματος. Εκσυγχρονισμός για κάποιους σημαίνει να υπάρξει η ΝΔ ως ένα άλλο ΠΑΣΟΚ. Εφόσον το ΠΑΣΟΚ έχει κερδίσει τόσες εκλογικές νίκες από την μεταπολίτευση και μετά τότε πιστεύουν ότι η ΝΔ απλά οφείλει να ακολουθήσει αυτήν την εκλογικά πετυχημένη συνταγή. Η ΝΔ σε αυτή την περίπτωση θα λειτουργεί κάτι ως ο αναπληρωματικός του πολιτικού συστήματος, μπαίνοντας στο παιχνίδι όταν το ΠΑΣΟΚ έχει κουραστεί και πάει προσωρινά στο πάγκο.

Μια άλλη εκδοχή για τον εκσυχρονισμό της ΝΔ θα ήταν η προσπάθεια συγχώνευσης των συντηρητικών και φιλελεύθερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Είναι μια αναγκαία συμμαχία που σκοπό θα είχε την μετατόπιση του ελληνικού πολιτικού κέντρου στα δεξιά. Θα ήταν μια συμμαχία που θα εξέφραζε τα ανερχόμενα στρώματα καθώς επίσης και τα διαρκώς αυξανόμενα τμήματα της κοινωνίας που πλήττονται όλο και πιο πολύ από την καταρρέουσα σοσιαλιστική οικονομία της Ελλάδας.

Αυτή η μεγάλη συμμαχία είναι μονόδρομος αν η δεξιά παράταξη θέλει όχι μόνο να έχει εκλογικές νίκες, αλλά επίσης αυτό που δεν έχει πετύχει από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, να έχει και πολιτικές νίκες.
Οι φιλελεύθεροι ποτέ δεν θα κερδίσουν εκλογικές νίκες χωρίς τους συντηρητικούς. Οι συντηρητικοί ποτέ δεν θα μπορέσουν να μεταφράσουν τις σπάνιες εκλογικές τους νίκες σε πολιτικές κατακτήσεις χωρίς τους φιλελεύθερους.

Αν ο Αντώνης Σαμαράς κερδίσει τις εσωκομματικές εκλογές το πρώτο συστατικό μια σύγχρονης δεξιάς θα είναι διαθέσιμο. Από εκεί και μετά πολλά θα εξαρτηθούν από τι θα αποφασίσει ο Σαμαράς και τι θα αποφασίσουν να πράξουν οι φιλελεύθεροι. Η ευκαιρία για μια μεγάλη συμμαχία που θα μπορούσε να αλλάξει την Ελλάδα θα υπάρχει. Μετά από αναβολές και ακυρώσεις δεκαετιών το ραντεβού με την ιστορία θα μπορούσε να κλείσει.