Του Μάριου Ευρυβιάδη,
Με την (αργοπορημένη;) επιστολή του προς τους Ευρωπαίους εταίρους που διέρρευσε πρόσφατα στον Τύπο, ο Πρόεδρος Χριστόφιας παραδέχεται ευθέως ότι είναι και ο ίδιος στόχος διαβολής από την Τουρκία και τους ενεργούμενούς της και ότι θα πρέπει να θεωρείται υπεύθυνος για το προδιαγεγραμμένο αδιέξοδο της δεκαοχτάμηνης προσωπικής του προσπάθειας για κάποιας μορφής στοιχειώδους συμβιβασμού.
Γράφει ο Κύπριος Πρόεδρος: «Μετά από δεκαοχτώ μήνες διαπραγματεύσεων σε διάφορα επίπεδα, απευθείας συνομιλίες 14 μηνών και πάνω από 50 συναντήσεις ηγετών, παρατηρούμε με λύπη ότι η πρόοδος είναι μη ικανοποιητική. Ακόμα κι έπειτα από τόσους πολλούς μήνες, ολόκληρα κεφάλαια, όπως αυτά του εδαφικού, της ασφάλειας και των εποίκων δεν έχουν συζητηθεί δεόντως. Θεωρώ ότι αυτό είναι επαρκής απόδειξη ότι η Τουρκία δεν έχει συμβάλλει στη διαδικασία. Αντί να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της έναντι της Ένωσης και της Κύπρου, η Τουρκία έχει, κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων εμπλακεί σε ένα παιχνίδι ευθυνών κατά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας για καθ' υπόθεσιν έλλειψη βούλησης για λύση και για καθ' υπόθεσιν καθυστέρηση των διαπραγματεύσεων. Δυστυχώς ο ηγέτης της Τ/Κ κοινότητας και διαπραγματευτής Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, είναι επίσης αναμεμειγμένος σ' αυτό το παιχνίδι».
Θεωρώ την παραδοχή αυτή από έναν άνθρωπο του οποίου η προσωπική διαδρομή ταυτίζεται με αγώνες για την ειρήνη και το δίκαιο και τον οποίο κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει, παρά μόνο υπό τη μορφή συκοφαντίας, μείζονα πολιτική εξέλιξη και το πρώτο απαραίτητο βήμα για στρατηγικό αναστοχασμό, ως προς τα διαχρονικά αίτια του αδιεξόδου του κυπριακού ζητήματος.
Με τα υφιστάμενα δεδομένα όση καλή διάθεση και βούληση έχει δείξει μέχρι τώρα ο Πρόεδρος Χριστόφιας αλλά και άλλη τόση που θα ήταν διατεθειμένος να δείξει, θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα. Νομοτελειακά.
Λύση «χθες» υπάρχει πάντοτε.
Είναι αυτή που βασίζεται στην ιδεοληπτική θεώρηση των «χαμένων ευκαιριών» την οποία, τουλάχιστον μέχρι την επιστολή του, φαίνεται να υιοθετούσε και ο κ. Χριστόφιας. Είναι η θεώρηση που υιοθετεί και τώρα ένα μεγάλο μέρος το ΑΚΕΛ αλλά και ένα ετερόκλητο και ετερόφωτο συνονθύλευμα πολιτικών δυνάμεων, πρόθυμων διανοούμενων και μανδαρίνων κάθε μορφής εξουσίας στην Κύπρο. Είναι η τουρκική θεώρηση της ιστορίας. Είναι η τουρκική ειρήνη.
Δεν κουράζομαι να υπενθυμίσω, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, τη δήλωση ανώνυμου Τούρκου διπλωμάτη τις παραμονές των τελευταίων προεδρικών εκλογών στην Κύπρο που εξέφρασε προτίμηση για την εκλογή Χριστόφια. Γιατί να μην ήθελε ο Τούρκος διπλωμάτης την επανεκλογή του απορριπτικού Παπαδόπουλου; Γιατί άραγε; Δεν θα διευκόλυνε την τουρκική διπλωματία και το στρατήγημα του εξαγνισμού της Τουρκίας και την απρόσκοπτη πορεία της προς την ΕΕ; Βεβαίως. Αλλά θα περίσσευε ο Χριστόφιας, ο ηγέτης του μεγαλύτερου κόμματος στην Κύπρο που είχε και έχει σημαία του την επανένωση, την επαναπροσέγγιση και μια στοιχειώδης μορφή λειτουργικής λύσης. Θα περίσσευε μαζί με τον Χριστόφια και μια μεγάλη μάζα ανθρώπων θιασωτών της ειρήνης. Έπρεπε και αυτοί να χαρακτηρισθούν απορριπτικοί. Για να κλείσει ο κύκλος. Να τελειώνουμε επιτέλους μια και καλή με το κυπριακό και μερικές χιλιάδες ανθρώπων που δεν μοιραλατρούν, που δεν αποδέχονται τη μοίρα τους, που δεν θέλουν να ζούν σατράπηδες εσαεί και κυρίως που αποτολμούν να θέσουν εμπόδια στην Τουρκία των 70 εκατομμυρίων και τη μεγαλειώδη πορεία της.
Έπρεπε λοιπόν να πάρει και ο εκπρόσωπος αυτών των ανθρώπων την Προεδρία. «Για να αποδείξουμε» δήλωνε τότε ο Τούρκος διπλωμάτης «ότι ούτε ο Χριστόφιας θέλει ειρήνη στην Κύπρο». Την Τουρκική ειρήνη. Την ειρήνη του «χθές». Αυτήν των «χαμένων ευκαιριών».
Σηματοδοτεί η επιστολή Χριστόφια κάτι περισσότερο από την (καθυστερημένη) διαπίστωση του κ. Χριστόφια ως Προέδρου, ηγέτη και ανθρώπου, ότι είναι αναλώσιμος, ότι και αυτός θα καταστεί «παρίας», αν δεν συμμορφωθεί με τις υποδείξεις; Δείγμα γραφής θα δούμε στις Βρυξέλλες. Θα δούμε εάν ο κ. Χριστόφιας ασκήσει μια πολιτική ως Πρόεδρος ενός κράτους και ισότιμου εταίρου, ή εάν θα λειτουργήσει ως ένας παρακατιανός εταίρος, ως αντικείμενο και όχι ως υποκείμενο.
Θα δούμε στις επόμενες μέρες εάν ο Πρόεδρος Χριστόφιας αποδεχθεί την απαξίωση και καταλήξει, μαζί με τον λαό του, κλωτσοσκούφι του κάθε Karl Bildt επειδή έτσι αυτός βολεύεται και στη συγκεκριμένη περίπτωση του, βολεύεται και προσωπικά.
