Γράφει ο Νίκος Καραμπάσης
Αύριο η κρητική γη υποδέχεται στα σπλάχνα της, ένα γιό της. Η ζωή τα έφερε έτσι που όταν το 1985 στα μισά της δίχρονης στρατιωτικής μου θητείας ήρθα με μετάθεση από το Σουφλί στην Αθήνα, γνώρισα τον Νίκο Κακαουνάκη που έφευγε από τα ΝΕΑ και ετοιμαζόταν να κάνει πράξη ενα δικό του εκδοτικό εγχείρημα, απέναντι στο πανίσχυρο-τότε-"Ποντίκι" του Κωστα Παπαϊωάννου.
Μιλάγαμε μερικές φορές και στο τηλέφωνο για θέματα ρεπορτάζ. Ενα είχε μάθει καλά. Να κάνει ρεπορτάζ (με άλλα λόγια ήξερε πάντα "από πρώτο χέρι" τι ίσχυε και τι δεν ίσχυε- και ανάλογα αποφάσιζε τι θα γράψει). Θα μπορούσα να γράψω…βιβλίο από τις εμπειρίες μου μαζί του ειδικά τα χρόνια του "Καλαμιού", αλλά τώρα απλά θέλω να πω ένα "αντίο στον δάσκαλο του ρεπορτάζ Νίκο".
Μια ακόμη εικόνα: Θυμάμαι μια μέρα στο "Καλάμι" που μπήκα χολωμένος στο γραφείο του γιατί είχα μάθει οτι σε κάποιον άλλον που εργαζόταν το ενα δέκατο απο ό,τι εγω (σύμφωνα με τα δικά μου τότε κριτήρια) του έδινε πολύ περισσότερα χρήματα και του ζήτησα το λόγο. Με κοίταξε κι αυτός ενοχλημένος και μου λέει: "Ακου Καραμπάση θα μάθεις ενα πράγμα. Να μην κοιτάς και να μην σε ενδιαφέρει τι παίρνει ο άλλος, αλλά τι παίρνεις εσύ. Για τα δικά σου λεφτά μπορείς να ρωτήσεις ο,τι θελεις. Το γιατί δίνω εγώ σε κάποιον περισσότερα η λιγότερα, ασε να αφορά εμένα και οχι εσένα…". Φυσικά έφυγα και μέσα μου συμφώνησα μαζί του. Με τα χρόνια δε και εκ των υστέρων ανακάλυψα πόσο σημαντικό ήταν εκείνο το "μάθημα" (αν και εμείς οι "επαρχιώτες" άδολα και απονήρευτα σκεπτόμενοι γενικά συνήθως ήμασταν τα…θύματα).
Ο Νίκος, είχε την δύναμη και το πάθος του "αρχέγονου ρεπορτάζ". Ειχε αυτοσαρκασμό( "ο καλύτερος απο εμας έχει σκοτώσει τη μάνα του" μια γνώριμη σε όλους φράση του), είχε έντονη προσωπική ζωή, ήταν λιτοδίαιτος(θα τον έλεγες "χωριάτη" με την μαγκούρα και ξυπόλητος ως συνήθως) και παρά τα χρήματα που απέκτησε παρέμεινε ο ίδιος. Παρα τις ισχυρές φιλίες που απέκτησε, δεν τις εκμεταλεύτηκε ποτέ. "Πασόκος" μέχρι το μεδούλι, άλλά με την έννοια του στρατιώτη της δημοκρατικής παράταξης ("Κρητικός γαρ…"). Υπήρξε "ατακαδόρος" (δεν άφηνε να πέσει τίποτα κάτω…) και σε μενα προσωπικά άρεσε οταν χαμογελούσε γιατί τα μάτια του έλαμπαν σαν φωτιές….
Και στα δυο δημοσιογραφικά του "παιδιά" που δημιούργησε (Το Καλάμι και το Καρφί) με τίμησε με την εμπιστοσύνη και την φιλία του και με δίδαξε τα μυστικά της τέχνης του ο ίδιος. Ελπίζω να φάνηκα καλός μαθητής του…
Καλό ταξίδι δάσκαλε…Ας είναι φιλόξενη η Κρητική γη που σε γέννησε και τόσο αγάπησες…(και τραγουδούσε υπέροχα τα κρητικά τραγούδια…).
Αντίο.
Καλή στράτα Νίκο Κακαουνακη
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ
Γνώρισα για πρώτη φορά το Νίκο Κακαουνάκη πριν 20 χρόνια, όταν πήγα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ.
Από τότε η μοίρα το έφερε να δουλέψουμε μαζί περισσότερο από μια δεκαετία. Στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση του Γ. Αλαφούζου, μετά στον Άλφα, στο Αλτερ…
Στην αρχή τον φοβόμουνα. Η εκρηκτική του προσωπικότητα τον έκανε αστάθμητο ειδικά τη δύσκολη περίοδο της διαμάχης Αλαφούζου – Μητσοτάκη που ήταν για όσους τη ζήσαμε καθοριστική.
Όσο περνούσε ο χρόνος άρχιζα να καταλαβαίνω αυτό το μοναχικό λύκο της δημοσιογραφίας που σκεφτόταν και λειτουργούσε με το δικό του τρόπο.
Καθοριστικό ρόλο στην προσωπικότητά του έπαιξε η παιδική του ηλικία.
Μεγάλωσε χωρίς πατέρα. Πήγε σε εκκλησιαστική σχολή από ανάγκη, άλλα δεν την άντεξε.
'Έκανε πολλές δουλείες του ποδαριού μέχρι που βρέθηκε στο γραφείο ενός κρητικού πολιτικού και υπουργού.
Εκεί είχε την πρώτη του επαφή με την πολιτική και από εκεί έγινε και δημοσιογράφος.
Η ιστορία είναι σαν παραμύθι. 'Ήταν αρχή της δεκαετίας του 60. Κατέβηκε στην Κρήτη για εκδρομή ο εκδότης Χ. Λαμπράκης. Θέλησε να περάσει το φαράγγι της Σαμαριάς και χρειάστηκε ένα οδηγό για λόγους ασφάλειας. Πήρε στο γραφείο του υπουργού και του έστειλαν τον Κακαουνάκη. Ο Λαμπράκης διέκρινε αμέσως το θράσος,την τόλμη και τον αψύ χαρακτήρα του νεαρού ξεναγού και τον πήρε μαζί του στην Αθήνα για να τον κάνει δημοσιογράφο.
Έμεινε στο Βήμα και στα Νέα πολλά χρόνια. Έγραψε βιβλία ,εξέδωσε δικές του εφημερίδες, έκανε "τη δική του σχολή" και στις αρχές της δεκαετίας του '90 βρέθηκε στα ραδιοφωνικά στούντιο.
Η παρουσία του ήταν τελείως αντισυμβατική για τις ραδιοφωνικές νόρμες. 'Έκανε όμως αυτό που ήξερε καλά. Έβγαλε προς τα έξω τη δική του προσωπικότητα και προσάρμοσε το μέσο πάνω του.
Πολλοί αντιδρούσατε τότε. Δεν μπορούσε όμως να γίνει αλλιώς. Ο Κακαουνάκης ήταν από αυτούς που ή αποδεχόσουν έστω και κριτικά ή απέρριπτες. Άλλα πάντα τον άκουγες και τον διάβαζες.
Δεν μπορούσε να περάσει αδιάφορος.
Και έκανε πάντα το ίδιο. Ρεπορτάζ. Σήκωνε το τηλέφωνο και έπαιρνε τους πάντες.
Και περηφανευόταν δικαίως ότι όποιον και να έπαιρνε έβγαζε την είδηση.
Αυτός ήταν κι ο λόγος φίλε Νίκο που όταν πριν 4 εβδομάδες μου τηλεφώνησες δεν απάντησα στην κλήση σου. Ήταν οι μέρες της κρίσης με τον ΑΝΤ1. Όταν είδα τον αριθμό σου κατάλαβα τι ήθελες. Αν απαντούσα δε θα μπορούσα να σου πω γενικότητες και ασάφειες. Γι' αυτό και δεν σου απάντησα. Δεν ήξερα, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν η τελευταία φορά.
Καλή στράτα κρητίκαρε….
www.newsit.gr
"Για τον Νικόλα"
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
kafeneio-gr.blogspot.com
"Αντίο Αφεντικό"
Το μυαλό μου βουίζει. Το δάκρυ που επιμένει να μην σταματά εδώ και ώρες, θολώνει τα μάτια μου και δεν διακρίνω καλά τα πλήκτρα… Στ' αυτιά μoυ ηχούν ακόμη τα Κρητικά που επέλεξαν τη νύχτα συνάδελφοι δημοσιογράφοι στον FLASH αποτίνοντας φόρο τιμής στον αγαπημένο των ακροατών τους. Το Νίκο. Τον Κακαούνα. Το αφεντικό μου.
Θέλω να πω γι αυτόν… και το κάνω σε αυτό το μπλογκ, που με φιλοξένησε αρκετές φορές. Απόψε, που χάθηκε.
Κάπου μέσα Νοέμβρη, μας αποχαιρέτισε ένα μεσημέρι λέγοντας «προσευχηθείτε παιδιά να ξυπνήσω από την εγχείρηση».
Χτυπήσαμε όποιο ξύλο βρέθηκε μπροστά μας και τον μαλώσαμε.
«Φυσικά και θα ξυπνήσεις, έχουμε δουλειά εδώ» του είπαμε. «Μια εγχείρηση ρουτίνας είναι. Σιγά! Όλοι την κάνουνε»! . Γέλασε κι έφυγε.
Ξύπνησε. Η εγχείρηση πήγε καλά και σε καμιά δεκαριά μέρες επανήλθε στην εφημερίδα…
Λίγες μέρες μετά όμως, ξημέρωμα τον πήγε ξανά στον Ευαγγελισμό ο πιστός του Μπάμπης, ο συνάδελφός μας. Ένιωθε φρικτούς πόνους. Λίγο πριν τη γιορτή του ήταν…
Μετά από καμιά εβδομάδα, με πήρε τηλέφωνο να του πω τις τηλεθεάσεις των πολιτικών «τοκ σόου» της Δευτέρας. Ρώτησα πώς είναι. «Τρεις εγχειρήσεις έκανα» μου είπε. Δεν τον άκουσα χάλια.
Λίγες μέρες μετά, τον χτύπησε ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, έμαθα. Κι έκαναν αρχή οι εντατικές! Και οι καταστολές! «Τον έχουν στην εντατική να τον περιποιούνται καλύτερα» μου είπε ο συνάδελφος. Πρώτη φορά το άκουγα αυτό!
Τρωγόμουν μόνη μου, γιατί αυτές οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις έχουν φάει πολύ κόσμο, κι εγώ, δεν καταλαβαίνω, ή, δεν θέλω να καταλάβω γιατί συμβαίνουν! Δεν ξέρω στο εξωτερικό τι γίνεται, αλλά… στην Ελλάδα, παρά είναι συχνές … οι λοιμώξεις!
Η οικογένεια αποφάσισε να αλλάξει νοσοκομείο, τον πήγαν στο ΙΑΣΩ GENERAL… διασωληνωμένο πριν τρεις τέσσερις μέρες. Και δεν συνήλθε ποτέ. Έφυγε Τετάρτη βράδυ.
Πρώτη νύχτα απόψε, χωρίς ελπίδα για αύριο ότι αντέχει ακόμη… Δεν ξέρω πως να τη διαχειριστώ. Πέφτω να κοιμηθώ και βλέπω έναν εφιάλτη… ότι πέφτω σε απύθμενο κενό! Τινάζομαι, σηκώνομαι, και ανοίγω πάλι τον υπολογιστή. Να δω τα μπλογκ. Δε θέλω να το πιστέψω. Όμως, θαύματα δεν γίνονται. Η αλήθεια είναι πάντα εκεί, πικρή και με χαντακώνει.
Το μυαλό μου πάει σε ένα βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου… «Σαν τα τρελά πουλιά»… Το έγραψε να εξιστορήσει πώς έφευγαν οι ομογενείς κυνηγημένοι από τη Μικρά Ασία… Που έτρεχαν πέρα δώθε και δεν ήξεραν κατά πού να κόψουν. Έτσι ακριβώς νιώθω. Σαν τρελό πουλί!
Η οικογένειά του, οι κόρες του, έχασαν έναν υπέροχο γιο, πατέρα και παππού… Εγώ – και μάλλον όλοι εμείς στην εφημερίδα- χάσαμε τον κόσμο μας.
Δέκα χρόνια έκλεισα κοντά του. Κάναμε καιρό να μάθουμε ο ένας τα χούγια του άλλου. Τα μάθαμε όμως και συμβιώσαμε καλά.
Του έλεγα «Είστε σταρ, κι εμείς τρώμε ψωμί από το σταριλίκι σας».
Γέλαγε. Έτσι ήταν όμως. Σταρ της δημοσιογραφίας. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος. Δεν ξέρω ακόμη αν θα υπάρξει εκδότης εφημερίδας, να μη δίνει ούτε απλό διαφημιστικό ένθετο και να πουλάει 30.000 φύλλα. Τόσα πούλαγε το Καρφί. Βρέξει χιονίσει.
Η εφημερίδα λειτουργούσε σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Είχε καταφέρει να μαζέψει κοντά του ανθρώπινο υλικό από τα λίγα. Το είχε φτιάξει στα μέτρα του… άοκνους εργάτες της δουλειάς. Και εξαιρετικής απόδοσης . Όλοι. Από τον κορυφαίο έως τον τελευταίο.
Κι ήταν έτσι όλοι, γιατί ο Νίκος ο Κακαούνης – έτσι αποκαλούσε ενίοτε το εαυτό του» ήταν εξαιρετικό αφεντικό. Έντιμος, κιμπάρης άνθρωπος. Μας νοιαζόταν. Ούτε μισή φορά στα 10 χρόνια δεν καθυστέρησε να μας πληρώσει. Αντιθέτως. Μας στάθηκε σε όλες τις ανάγκες μας…
Αυτή είναι η άλλη πλευρά «του δημοσιογράφου του απλού ανθρώπου» που είπε η Άννα Διαμαντοπούλου, έξω από το Νοσοκομείο. Του λαοφιλή Νικόλα.
Πολύ νωρίς μας τον πήραν «οι λοιμώξεις»! Κι αυτό, δε θα το ξεχάσει ποτέ κανείς μας.
Δεν μπορώ να πω ούτε «Ζωή σε λόγου μας», ούτε «Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε». Γιατί ήταν μια προσωπικότητα μεγατόνων και δεν ξεχνιέται. Ποτέ δε θα ξεχαστεί.
ΕΙΡΗΝΗ
mediablog.gr
Με τους μικρούς ήσουν μικρός
Αυτός ‘'έβγαινε'' το πρωί, εγώ το μεσημέρι. Μια στις δυο μέρες διαφωνούσαμε. Ένα απόγευμα μου έδωσε ραντεβού στην προβλήτα απέναντι από τις εγκαταστάσεις του σταθμού. Φοβόμουν ότι θα αρχίσει τις φωνές. ‘'Ο γιατρός μου είπε να προχωράω''. Γέλασα. Σε αυτές τις βόλτες γίναμε φίλοι. Κάθε μέρα μια ώρα πάνω κάτω την προβλήτα. Όταν έφυγα από τον Σκαι οι βόλτες συνεχίστηκαν τα καλοκαίρια στην Κρήτη. Ήμασταν από διπλανά χωριά. Το δικό του η Πολυρρήνια ήταν στην αρχαιότητα σπουδαιότερη και από τα Χανιά (έτσι τουλάχιστον του άρεσε να λέει). Μετά του άρεσε να με νικάει στο τάβλι, να μαλώνουμε για τους πολιτικούς, να ομονοούμε για τα ‘'κοινωνικά'', να ψιθυρίζουμε μυστικά για γυναίκες, να τρώμε σύκα, να πίνουμε παγωμένες τσικουδιές ή βραστάρια με μέλι, να κάνουμε σχέδια ότι εγκαταλείπουμε την δημοσιογραφία και γινόμαστε αγρότες. Τελευταία προστέθηκε η υπερηφάνεια για τις κόρες του, τα σχέδια για τον εγγονό του, η αγωνία για την υγεία της μάνας του.
Ξυπόλητος (πάντα πετούσε τα παπούτσια μόλις έφτανε στο Καστέλι) και με μαγκούρες για ‘'οδηγό'' κάναμε άσκοπες βόλτες σε χωράφια, πεζούλες και στα βράχια της θάλασσας. Τίποτα δεν τον συγκινούσε περισσότερο από ένα κομμάτι ξύλο ξεβρασμένο από το κύμα. Μαλώναμε ποιος το πρωτοείδε αλλά συνήθως το έπαιρνε αυτός. Μια μέρα μπήκαμε και σε ένα νεκροταφείο. Σε ένα μάρμαρο πάνω ήταν χαραγμένη μια μαντινάδα:
«Με τους μικρούς ήσουν μικρός –
με τσ' άντρες αντρειωμένος
και με τους παραπονιάρηδες πιο παραπονεμένος».
Κουνήσαμε το κεφάλι και φύγαμε.
