Του Σταύρου Μαρίνη
«Aν θυμάμαι καλά στην αρχή όλο γέλαγε» , πριν ακόμα καταλάβω γιατί γινόταν. Έτσι ξεκινάει η Ιστορία που θα μοιραστώ μαζί σας. Τώρα γιατί είναι ενδιαφέρουσα δεν θα σας πω εγώ. Ίσως επειδή πολλοί από εμάς έχουν νιώσει ότι έχασαν κάποιον από δίπλα τους τελείως αδικαιολόγητα. Ο Πρωταγωνιστής του παραμυθιού μας, -είναι τόσο ωραίο για να είναι αληθινό- ακόμα και σήμερα πιστεύει ότι προδόθηκε, χωρίς αιδώ ισχυρίζεται ότι τον εγκατέλειψαν.
Ξέρει ότι λέει ψέματα ιδίως όταν πολλές βραδιές με την βοήθεια του «κακού» κλίματος που δημιουργεί καταφέρνει να δει τα πράγματα καθαρά, λευκά, παίρνοντας μυρωδιά από την βασανισμένη του μύτη το άρωμα που πλέον δεν μυρίζει. Όταν το μύριζε του φαινόταν λίγο, τώρα προσπαθεί να καταστρέψει την ίδια του την όσφρηση κάθε φορά που μυρίζει κάτι που του θυμίζει εκείνη. Για καιρό κορόιδευε ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό λέγοντας ότι δεν ήξερε, ότι ήταν άψογος και κυρίως ξεκάθαρος. Το μόνο που λέει τώρα ήταν ότι ήταν Πιστός και μάλιστα ξεχνάει ότι κράτησε τόσο λίγο που μόνο αυτό δεν έκανε.
Ας φύγουμε όμως από το τι πιστεύει ο φίλος μας και ας πάμε στο «παραμύθι» του όπως το ένιωσε μετά όταν θα παρακαλούσε να ήταν αλλιώς, αλλά ούτε αυτό δεν είπε ποτέ παρά μόνο σε μένα. Ελάχιστα με ενδιαφέρει να μάθω τι φταίει , αδαής δεν είμαι αλλά το τι ακολουθεί είναι νομίζω ενδιαφέρον για όλους εάν και μένα με νοιάζει πάντα η στιγμή. Η στιγμή που κλαίει , η στιγμή που αδιάφορα κοιτάει την κοπέλα, η στιγμή που την κοιτάει με πάθος, η στιγμή που νιώθει ότι την ποθεί , η στιγμή που κρίνει ότι υπάρχουν διαφορές, η στιγμή που θεωρεί ότι «αδικείται». Γιατί αδικείται επειδή δεν τον αγάπησε; Και τι έκανε για να τον αγαπήσει; Πολλά θα πει αλλά δεν τα έδειχνε γιατί η Αγάπη φαίνεται; Κοίτα να δεις που ο τύπος έχει τις ίδιες απόψεις με μένα.
Αλλά εάν αγαπάς κάποιον δεν πας να τον δεις όταν είναι στο νοσοκομείο; Πας σίγουρα αλλά δεν σημαίνει μπορεί να είχες άλλα στο νου , ναι μα ο άλλος τι θα καταλάβει; Ο φίλος έχει μετανιώσει για κάποιες συμπεριφορές του εγώ πάλι να θέλω να πιστεύω ότι δεν φταίει αλλά νομίζει. Εάν την ήθελα θα την κυνηγούσα λέει δεν θα γύριζα στο παρελθόν. Μα φίλε μου δεν είχες μέλλον κάνω εγώ για να τον παρηγορήσω αλλά δεν το πιστεύω. Μα δεν σε αγάπησε ποτέ του λέω και αυτό το λέω με βεβαιότητα γνωρίζοντας την συνέχεια , μετρώντας τις παραμέτρους , βασιζόμενος στην λογική μου , κοιτάζοντας τις εξελίξεις , μαθαίνοντας να ζω σαν αγρίμι σε μέρη που καμιά τέτοια ιστορία δεν θα μπορούσε να ακουστεί σοβαρά. Τελικά για το μόνο που είναι σίγουρος ο φίλος μας είναι ότι έκανε λάθη που δεν διέλυσαν την σχέση του με κάποια που θεωρούσε χωρίς καμιά λογική ικανή να είναι δίπλα του. Αβίαστα , σχεδόν ξεδιάντροπα , επικαλείται την κακή του συμπεριφορά. Πόσο λάθος κάνει; Πόσο ανώριμος είναι; Πόσο θέλω να του πω ότι η Αγάπη δεν έχει λογική και πόσο δεν θα καταλάβει ποτέ ότι τα μικρά ή μεγάλα του λάθη δεν έχουν καμιά αξία , το μόνο που μετράει είναι εάν την αγάπησε ή όχι , και εάν νομίζει ότι μπορεί να την κάνει ευτυχισμένη γιατί εάν δεν μπορεί κακώς ασχολείται κακώς γύρισε πίσω κακώς νομίζει ότι τιμωρείται.
Δεν μπορεί να λες ότι αγαπάς κάποιον όταν ήδη τον έχεις διώξει. Μπορείς; Η δική μου άποψη είναι ότι το κάνεις όταν βουλιάζεις δεν μπορείς να «πνίξεις» όποιον αγαπάς, δεν μπορείς να τον πληγώνεις συνέχεια με την αδιαφορία σου. Α ξέχασα να σας πω ο φίλος μας έδειχνε παντελώς αδιάφορος, είναι και το στυλ του μετρημένος στα λόγια, περίεργος γενικότερα στο να δείξει τι νιώθει . Είπαμε η Αγάπη φαίνεται και έχει διάρκεια ,και φεύγεις μόνο για να σώσεις τον άλλο όταν βουλιάζεις. Με ρωτάτε εάν ο φίλος μου βουλιάζει τι να σας πω εγώ παραμένει όπως τον θέλω , όπως πάντα. Άλλο με ρωτήσατε; Α τι να σας πω τώρα άλλωστε πάντα δεν διαφωνούμε.
Εσείς βλέπετε κάποιον να βουλιάζει όταν ζει διαφορετικά από ότι εσείς σκέφτεστε. Τώρα θα σας πω τι μου είπε ότι του λείπει πιο πολύ από την κοπέλα-γυναίκα που έχασε ή έδιωξε ότι ……………Γιατί να σας το πω μου είπε να μην το αποκαλύψω και εγώ δεν θα έγραφα ποτέ κάτι το οποίο θα τον πείραζε. Άλλωστε μας πειράζουν τα ίδια πράγματα είμαστε ίδιοι…………………
