του Παύλου Νεράντζη
Όπως στο παρελθόν ανέφεραν τον αριθμό των νεκρών και τραυματιών σε τροχαία, μήπως και βάλουμε μυαλό όταν οδηγούμε. Ή όταν αρχές της δεκαετίας του ΄90 ένας ακόμη Αλβανός έκλεβε την περιουσία μας. Θα το θυμάστε υποθέτω: όπου Αλβανός και κλέφτης. Η παραβατικότητα των αλλοδαπών στα δελτία των οκτώ εμφανιζόταν ως ειδεχθές έγκλημα. Να και οι εικόνες από τα διαρρηγμένα σπίτια, να και οι καραμπίνες των αγανακτισμένων, έτοιμων να αυτοδικήσουν κατά παντός μη Έλληνα βαρβάρου. Στα ψιλά πέρασε αργότερα η είδηση, προερχόμενη από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, ότι ημεδαποί και αλλοδαποί συμμετέχουν εξίσου σε αξιόποινες πράξεις. Ότι μικροκλέφτες δεν είναι μόνον οι άλλοι, αλλά και οι δικοί μας.
Τα ίδια και τώρα. Μερικές δεκάδες νεκροί είναι αρκετοί για να δικαιολογήσουν τη συνέχιση του καθεστώτος πανδημίας και συνεπώς της αναγκαιότητας μαζικού εμβολιασμού. Όπως μερικές δεκάδες νεκροί θα ήταν αρκετοί για να δικαιολογήσουν τη λήψη οποιουδήποτε περιοριστικού μέτρου. Ποιος λ.χ. μπορεί να διαβεβαιώσει ότι όλοι αυτοί οι θάνατοι οφείλονται στον ιό Η1Ν1 και ουχί στην εποχική γρίπη; Αλλά είπαμε οι νεκροί είναι το ύστατο επιχείρημα για να πειστούν όσοι δεν εμβολιάστηκαν ακόμη. Ακόμη κι αν ο αριθμός τους (ευτυχώς) παραμένει στατιστικά ασήμαντος.
Την αναγκαιότητα μαζικού εμβολιασμού εξακολουθεί να υποστηρίζει με θέρμη και η υπουργός Υγείας, η κ. Ξενογιαννακοπούλου, η οποία, όμως, δεν μπορεί να εξηγήσει πώς μόνον 350000 Έλληνες και Ελληνίδες εμβολιάστηκαν. Όπως αδυνατεί να αποκαλύψει τι θα κάνει με τα 16 εκατομμύρια δόσεις που παρήγγειλε η προηγούμενη κυβέρνηση και πού θα διατεθούν τα 3 εκατομμύρια που ήδη παρελήφθησαν. Ακόμη κι αν υποθέσω ότι τα τζιμάνια των υπουργείων Υγείας και Οικονομικών θα πετύχουν την ακύρωση του μεγαλύτερου μέρους της παραγγελίας, ότι θα φανούν ισχυρότεροι από τις νομικές υπηρεσίες των φαρμακοβιομηχανιών, το ερώτημα παραμένει: ποιος θα πληρώσει τη λυπητερή των αδιάθετων εμβολίων; Αυτών που θα καταλήξουν σε κλιβάνους αν όχι σε … χωματερές. Το ποσό, που θα βαρύνει ως συνήθως το δημόσιο κορβανά και συνεπώς τις δικές μας τσέπες, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο.
Και εδώ που τα λέμε δεν θα είχα καμία αντίρρηση να συμβάλω στο μερίδιο που μου αναλογεί στην αποκατάσταση της ζημιάς, να πληρώσω κι εγώ τα σπασμένα, αν η πρώην και η νυν κυβέρνηση αντιμετώπιζε το όλο θέμα της γρίπης εξαρχής με σκεπτικισμό, έχοντας κατά νου ότι ο εμβολιασμός δεν είναι μόνον ιατρικό θέμα (δημόσια υγεία), αλλά έχει και ηθικές και οικονομικές διαστάσεις. Όπως έπραξαν άλλες κυβερνήσεις, λ.χ. στην Πολωνία ή στη Φιλανδία, οι οποίες ναι μεν παρήγγειλαν εμβόλια, αλλά σε περιορισμένη κλίμακα. Το ότι το εμβόλιο δεν είναι πανάκεια επισημαίνεται και στα ιατρικά εγχειρίδια. Πόσο μάλλον που στην περίπτωση του συγκεκριμένου παρασκευάσματος ανεξάρτητοι ερευνητές λοιμωξιολόγοι εμφανίστηκαν εξαρχής ιδιαίτερα επιφυλακτικοί.
Αν έπρεπε να προστατεύσω τη δημόσια και την προσωπική μου υγεία θα μπορούσα, όπως και χιλιάδες άλλοι πολίτες, να κλείσω τα αυτιά μου σε προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες μαζικού εμβολιασμού, όπως εκείνη του 1976 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Να μη διαβάσω τις θεωρίες περί συνομωσίας ότι επιχειρείται μέσω του ιού Η1Ν1 η μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού. Άλλωστε ουδέποτε ήμουν λάτρης της συνομωσιολογικής ερμηνείας γεγονότων, όταν δεν υπάρχουν απτά στοιχεία, και εδώ κάποιοι μάλλον θέλουν να εκμεταλλευτούν πολιτικά την επιφυλακτικότητα έναντι του εμβολίου.
Θα μ΄ άφηναν αδιάφορο, τρόπος του λέγειν, τα υψηλά κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών, οι σχέσεις αυτών των πολυεθνικών, αποδεδειγμένες πλέον παρά τις επίσημες διαψεύσεις με στελέχη της υπερεθνικής ΠΟΥ (βλέπε το εξαίρετο άρθρο του καθηγητή Χρήστου Γεωργίου στην Ελευθεροτυπία), τα διεθνή ΜΜΕ που καλλιεργούν τον πανικό. Ούτε και θα έδινα σημασία στο γεγονός ότι ο ΠΟΥ ουδέποτε διανοήθηκε να κηρύξει παγκοσμίως πανδημία για τη μαλάρια ή το AIDS. Και αυτές οι ασθένειες θερίζουν και ο αριθμός των θανάτων είναι μεγαλύτερος.
Θα αντιμετώπιζα με συμπάθεια και σεβασμό τη στάση απλών ανθρώπων, που για λόγους καχυποψίας, άγνοιας ή διαφορετικής προσέγγισης στην αντιμετώπιση της πανδημίας δεν ήθελαν να εμβολιαστούν. Γεγονός που αποτυπώθηκε δημοσκοπικά σε όλον τον κόσμο και όχι μόνο στην Ελλάδα.
Θα έκλεινα μάτια και αυτιά, αρκεί να προστατευόταν η δημόσια υγεία και κοντά σ΄ αυτήν εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι. Η – δημοσιογραφική – περιέργεια μου, όμως, με οδήγησε εξαρχής στις επισημάνσεις ερευνητικών κέντρων και εξειδικευμένων γιατρών που αναφέρονταν στο μικρό αριθμό θανάτων από τον ιό Η1Ν1 σε σχέση με την εποχική γρίπη, στην αμφίβολη αποτελεσματικότητα του τεστ διάγνωσης, τις άμεσες και μακροπρόθεσμες παρενέργειες εμβολίου, λόγω των εκδόχων, στην απαίτηση των φαρμακοβιομηχανιών για έγγραφη συναίνεση του εμβολιαζόμενου. Και μετά ήρθαν τα άλλα ώσπου γέμισα από sites, άρθρα, μελέτες και βιβλία για τον Η1Ν1.
Αυτά δεν τα άκουσαν, δεν τα διάβασαν κάποιοι σύμβουλοι της υπουργού Υγείας; Και αν τα άκουσαν, γιατί τα απέρριψαν συλλήβδην; Όσο για μένα, που τα εξέφρασα υπό τη μορφή ερωτήσεων σε τηλεοπτική εκπομπή, -τι το ήθελα ο άτιμος!!- , μετά από επιστολή διαμαρτυρόμενου τηλεθεατή που ζήτησε την απόλυσή μου από τη δημόσια τηλεόραση, παραπέμφθηκα στο Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Και έπεται συνέχεια… Ο ιός Η1Ν1 αποδείχθηκε, πάντως, πολύ λιγότερο επικίνδυνος από ότι αρχικά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, φαρμακοβιομηχανίες, κυβερνήσεις και τα main stream media ήθελαν να μας παρουσιάσουν. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο. Η κοινή γνώμη έχει μάλλον αντιληφθεί τους πραγματικούς κινδύνους από την εξάπλωση του ιού Η1Ν1 (ζήτημα ιατρικής φύσης), η πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς φαίνεται να σέβονται το δικαίωμα του κάθε πολίτη να αποφασίσει ο ίδιος για την υγεία του (ζήτημα ηθικής τάξης), παρότι αρχικά υπήρχαν σκέψεις για υποχρεωτικό εμβολιασμό. Τώρα ας σταματήσουν και την ανούσια προπαγάνδα του μπαμπούλα που θα μας φάει!!
