Του Κώστα Ε. Μπέη**
Το ανέκδοτο είναι γνωστό, αν και ποτέ δέν ευτύχησε να είναι επιπροσθέτως και διδακτικό: Κατέβηκε, λέει, ο καλός Θεός κάποτε αυτοπροσώπως απο τον ουρανό στη γη, κάπου στη βόρεια Ευρώπη. Κι απο ΄κεί κοντοστεκόταν, κάθε τόσο και ρωτούσε τον πρώτο μοναχικό που συναντούσε σε κάθε νέα χώρα, ποιά χάρη θα ήθελε να του εκπληρώσει την ίδια στιγμή.
Θυμήθηκα το ανέκδοτο, καθώς προβληματιζόμουν:
– Γιατί μια μεγάλη ελληνική εφημερίδα της Νέας Υόρκης, να χτυπάει μια απο τις πιο έντιμες και αξιόπιστες προσωπικότητες του σύγχρονου Ελληνισμού, όπως είναι ο Αρχιεπίσκοπος πατέρας Δημήτριος;
– Ποιά αλογόμυγα κυριολεκτικά διαόλισε έναν ενδεχομένως μορφωμένο, όμως ευρύτερα άγνωστο τιτουλάριο ιεράρχη, να ωρύεται «έφρυξα, λυπήθηκα και ντροπιάστηκα που είμαι αρχιερεύς της Ορθοδόξου Εκκλησίας (…) και ερωτώ ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος (…) είχε τη συνείδησή του ήσυχη τις εορτές; (…) Πού οδηγείται η ταλαίπωρος Ορθόδοξος Εκκλησία; Πού την οδηγούν οι ασυνείδητοι ποιμένες της; Λυπάμαι πολύ δια τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, με απογοήτευσε δια μίαν ακόμη φορά (…) Λυπάμαι δια την κατάντια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Λυπάμαι δια την κατάντια της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και του Αρχιεπισκόπου της (…) Ντροπή μας»!
Πώς να χαρακτηρίσει η φρόνηση ένα τέτοιο αλόγιστο πάθος;
Οπωσδήποτε, η συνείδηση πολλών δικών μου συνομιλητών ταράχθηκε, με την εύλογη απορία: Πώς είναι δυνατόν να μην ένιωσε ο ευέξαπτος μητροπολίτης την αυτονόητη ανάγκη, ήδη πριν απο τη δημοσιοποίηση της σύγχυσής του, να ενημερώσει τους αδελφούς του στο Φανάρι και να ζητήσει τη συμβουλή τους; Πώς δέν αναλογίστηκε οτι, με οποιαδήποτε καλοπροαίρετη εκδοχή, εξέθετε τον Πατριάρχη μας, καθώς μου τόνισε συνομιλητής μου, με την έννοια οτι ο ευέξαπτος μητροπολίτης είτε απερισκέπτως αντιπαρέρχεται την αυτονόητη ανάγκη να ενημερώσει τον Πατριάρχη, προτού ξιφουλκήσει, είτε οτι ενεργεί με σιωπηρή συγκατάθεση, κάτι που, ως υποθετική εκδοχή, ασφαλώς ενέχει δεινή ύβρη, πρωτίστως, εναντίον του σεπτού Πατριάρχη μας.
Πικρό επιμύθιο: Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, υμείς άδετε… Αυτή, δυστυχώς, είναι η Ελλάδα και η Ορθοδοξία των φανατικών…
Δυό τελικές απορίες:
– Πώς μπορεί η θέρμη της αγάπης για τα δύστυχα ορφανά να μετεξελίσσεται σε έκρηξη παθιασμένης αποστροφής για τον συλλειτουργό αδελφό και τα δικά του εγκόσμια προβλήματα, μέσα στον δύσκολο χώρο της διαχείρισης των δικών του καθηκόντων;
– Αυτήν την παρακαταθήκη παρέλαβαν κάποιοι ευέξαπτοι απο τα λόγια του Ιησού «αγαπάτε τους εχθρούς υμών…» που διαφύλαξαν οι αιώνες ως την πεμπτουσία του Χριστιανισμού;
**** Άποψη για το Αmen.gr του Κώστα Ε. Μπέη, Ομότιμου Καθηγητή της Πολιτικής Δικονομίας στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
