Από το i-reporter
Το φαινόμενο προκαλεί κατάπληξη και υπογραμμίζει την βαθιά…παρακμή που βιώνει συνολικά η ελληνική κοινωνία. Χώρισε μια παρουσιάστρια “πρωινάδικου” σε ένα τηλεοπτικό σταθμό με τον άνδρα της και βγήκαν …έκτακτα παραρτήματα περιοδικών(κουτσομπολίστικων) ενώ έγινε…σήριαλ σε ολα τα κανάλια και τα ραδιόφωνα!
Θα μας πείτε εδώ η άλλη στην Κύπρο φέρεται να έκανε χειρότερα πράγματα στον εργοδότη της επειδή την…απομάκρυνε! O tempora o Mores! Για το “γυαλί” και τα…φράγκα. Για την εξουσία. Σημασία δεν έχει εαν χώρισαν γιατί ενδεχομένως να υπήρξε “τρίτο πρόσωπο” πχ στη ζωή του άνδρα ή εάν ο άνδρας ήταν ολίγον βίαιος κάποιες προσωπικές τους στιγμές ή εάν χάθηκαν χρήματα σε επενδύσεις τον τελευταίο καιρό, ή κλπ…σε κάθε περίπτωση και ο ένας και ο άλλος γνώριζαν πολύ καλά “τι πήραν”, ποιος ήταν ο άλλος και κανένας δεν αιφνιδίασε κανέναν (τουλάχιστον αυτά λέει όλη η πιάτσα). Και στο φινάλε είναι η προσωπική τους ζωή και δεν αφορά κανέναν άλλο. Εδώ μας απασχολεί ότι αντί ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες, περιοδικά κλπ να ασχολούνται με τον πολιτισμό μας, με τους ανθρώπους που παράγουν, με τους επιστήμονες μας, με την κουλτούρα μας συνολικά, με το μέλλον που ετοιμάζουμε για τα παιδιά μας κ.α. ασχολούνται τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και έντυπα με τον…φούστη, την σούλα την μπούλα και το κακό συναπάντημα κι αν πήρε ή δεν πήρε τον τάδε η την δείνα και άλλα τέτοια κατινίστικα της πλάκας. Καλά είναι κι αυτά για τον καφενέ, ή τα βράδια σε καμιά ταβέρνα για χαβαλέ… Οχι όμως για παραγωγή ειδήσεων και πολιτισμού. Οχι να είναι το κεντρικό “πολιτιστικό παράγωγο” της χώρας. Δεν μπορεί στη χώρα του Ελύτη και του Ρίτσου, του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη, του Μυταρά και της Κάλλας,του Μεγ.Αλέξανδρου και του Κολοκοτρώνη, του Πυθαγόρα και του Καζαντζίδη να κυριαρχούν πλέον οι…καρικατούρες (πέθανε και ο…καραγκιόζης).
Δεν μπορεί σήμερα τα παιδιά μας να ξυπνάνε με το “αδελφάτο” και να κοιμούνται με “το…αδελφάτο”. Οι “αδελφές” έγιναν το κατεστημένο και προσπαθούν να επιβάλλουν την κουλτούρα και το πρώην γκέτο τους να το κάνουν…κυρίαρχη ιδεολογία και άποψη. Δικαίωμα του καθενός είναι να κάνει ο,τι θέλει με το σώμα του, αλλά δεν μπορεί η ιδεολογία και το “γκέτο” των “αδελφών” να γίνει η κυρίαρχη ιδεολογία και άποψη της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μπορεί οι “αδελφές” να μοιράζουν λεφτά, δουλειές κ.α. με βάση το συγκεκριμένο… “κριτήριο”. Αυτό είναι κατάντια!
Το να γράψουμε ονόματα και παραδείγματα νομίζουμε δεν θα ωφελήσει γιατί είναι πλέον τόσο…κραυγαλέα και τα γνωρίζουν όλοι, που απλά απαιτείται πολιτική βούληση σε όλα τα επίπεδα για να “ισορροπήσουμε”. Και φυσικά στους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.
Αλήθεια τι αντιπροσωπεύουν Μενεγάκη και Λάτσιος στην ελληνική πολιτιστική σκηνή της χώρας; Ποιο το ειδικό βάρος τους; (για να μην αναφέρουμε δεκάδες παρόμοιες…περιπτώσεις). Για να μην μιλήσουμε για τα “αδελφάτο” της δημοσιογραφίας(που πάει…πακέτο όλο μαζί το…καράβι). Αδέλφια…στραβά αρμενίζουμε…
