Πριν δύο εβδομάδες, στον δεύτερο πιο εμπορικό δρόμο της Αθήνας, την Αγίου Μάρκου, λίγα μέτρα από το Α.Τ. Ακροπόλεως, ο Γιάννης Μερτίκας, παλιός έμπορος της περιοχής, ξυλοκοπήθηκε από έναν παράνομο μικροπωλητή, επειδή του ζήτησε να απομακρυνθεί μπροστά από το μαγαζί του. Ο ίδιος, εν αντιθέσει με τους περισσοτέρους συναδέλφους του δεν φοβάται να μιλήσει. Τον βρήκαμε και μας περιέγραψε το περιστατικό, καθώς και το ποια είναι γνώμη του για το πώς πρέπει να επιλυθεί το πρόβλημα.
συνέντευξη στον Παναγιώτη Δούμα
Πόσα χρόνια έχετε κατάστημα στην Αθήνα;
33 χρόνια είναι το μαγαζί αυτό.
Το πρόβλημα με τους παρανόμους μικροπωλητές από πότε έχει ξεκινήσει;
Περίπου δέκα χρόνια. Κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερο. Κάποτε είχα οκτώ πωλήτριες. Κι έχω μείνει εγώ με τον γιό μου. Και είμαστε δύο, περισσότερο για ασφάλεια, όχι για τίποτε άλλο. Εκεί μας καταντήσανε. Τα τελευταία τρία χρόνια το πρόβλημα είναι τεράστιο. Δεν ενδιαφέρεται κανείς. Κανείς! Εμείς μέχρι τα τελευταία 4-5 χρόνια δείξαμε ανοχή, γιατί πιάναμε λεφτά και δεν μας ένοιαζε. Ήταν και λίγοι. Τώρα έχουν γίνει χιλιάδες.
Είναι η δεύτερη φορά που τρώω ξύλο. Την πρώτη φορά ήταν από έναν μαύρο. Είμαι διεθνής στο ξύλο. Όσο για το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη είναι για να γελάς. Πήγαμε μαζί με τον αντιπρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου εδώ από πίσω, στο Αστυνομικό Τμήμα Ακροπόλεως και του διοικητή του φάνθηκε περίεργο ότι πενήντα μέτρα από το Αστυνομικό Τμήμα έφαγα ξύλο. Και δεν μπορούν να μας προστατεύσουν. Όσο για τους φόρους, ξέρουν από πού θα τους πάρουν.
Τεράστια τα διαφυγόντα
Εσείς, απ’ ό,τι βλέπω πουλάτε δερμάτινα είδη και ειδικά τσάντες, προϊόντα που κατ’ εξοχήν διακινούνται από παρανόμους μικροπωλητές. Έχετε διαπιστώσει κάποιες συνέπειες ως προς τον τζίρο της επιχειρήσεώς σας;
Τεράστιες! Δεν ξέρω αν πρέπει να κινηθούμε και να ζητήσουμε διαφυγόντα κέρδη. Υπάρχουν ολόκληρες κατηγορίες εμπορευμάτων, όπως π.χ. τα πορτοφόλια, τα οποία σκέφτομαι να τα πετάξω. Δεν έχει νόημα να μου πιάνουν χώρο και δεν υπάρχει κάποιος που θα τ’ αγόραζε για να τα ξεπουλήσω. Αν πας λίγο πιο κάτω θα δεις να τα πουλάνε αυτοί σε τιμές πολύ μικρότερες από αυτές που τ’ αγόρασα. Χωρίς παραστατικά, χωρίς δημοτικά τέλη, χωρίς φορολόγηση, χωρίς καν άδεια παραμονής. Κάποιος πρέπει να μας δώσει πίσω τα λεφτά που χάσαμε…
Από ποιον θα τα ζητήσετε;
Από τον Δήμο κι από κάθε άλλο υπεύθυνο. Όποιος και να ‘ναι. Πρέπει να κινηθεί ο Εμπορικός Σύλλογος και να κάνουμε μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου. Στην Αστυνομία, στην Δημοτική Αστυνομία, στο Υπουργείο Εσωτερικών, στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Πρέπει όμως να κινηθούμε μαζί όλοι. Γιατί εγώ μόνος μου δεν μπορώ να τα καταφέρω. Ήταν πρώτα κάτι Κινέζες, οι οποίες, όταν τους έλεγα να φύγουν έφευγαν αμέσως. Τώρα φέρνουν μπράβους μαζί τους. Δικούς τους, Κινέζους, για να τις προστατεύουν. Από τέτοιον το έφαγα το ξύλο. Από έναν τέτοιον μπράβο. Γύρισε και μου είπε: «Φώναξε την Αστυνομία!». Δεν την φοβούνται, διότι ξέρουν ότι δεν λειτουργεί τίποτε.
Οι έμποροι είναι κότες
Για πείτε μας λίγο για το συγκεκριμένο περιστατικό. Πώς ξεκίνησε; Απ’ ό,τι ξέρω, ήταν μία κοπέλα, η οποία πουλούσε κούκλες…
Ναι, κι αυτός πουλούσε παιχνίδια. Τους είπα να μην κάτσουν μπροστά στο μαγαζί και να φύγουν. Γύρισε και μου είπε: «Εγώ δεν φεύγω. Φέρε Αστυνομία, αν θες». Μπαίνω μέσα και κάνω την κίνηση αυτή ότι τάχα παίρνω τηλέφωνο, εκεί αυτός. Δεν κουνιόταν. Βλέποντας ότι δεν έφευγε, του λέω: «Αν δεν φύγεις σε τρία λεπτά, θα βγω και θα σου τα κλωτσήσω τα πράγματα». Τίποτε αυτός. Μόλις με είδε που πλησίαζα, μου ‘ριξε μία μ’ ένα αεροπλάνο στο κεφάλι και με πέταξε κάτω. Κι έφαγα και μία μπουνιά, τρέχοντας να τον πιάσω μαζί μ’ ένα γείτονα. Δυστυχώς, όλοι οι γείτονες έμποροι είναι κότες…
Κρύφτηκαν;
Κρύφτηκαν. Κατάλαβες; Να μην εκτεθούν. Φοβούνται τα μαγαζιά τους, μην τα κάψουν, μην τα σπάσουν. Μη σκοτώσουν τα παιδιά τους. Δεν βλέπουν ότι κάθε μέρα που περνάει κλείνουμε. Πεθαίνουμε. Αργοπεθαίνουμε. Είμαστε στις τράπεζες και παίρνουμε δάνεια για να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας μετά από 33 χρόνια αγώνα. Και δεν μας προστατεύει κανείς.
Υπάρχει σίγουρα χρηματισμός
Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να λυθεί το συγκεκριμένο θέμα;
Δεν υπάρχει πολιτική βούληση για να λυθεί το θέμα.
Δηλαδή, την περασμένη Παρασκευή, που κάποιοι συνάδελφοι κατέθασαμε μία μήνυση κατά του δημάρχου, του αντιδημάρχου και της φυσικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. δεν πρέπει να τρέφουμε καμμία ελπίδα;
Όχι βέβαια, εάν δεν υπάρξει απόφαση για να τους καθαρίσουν… Όπως στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε δύο μέρες τους μαζέψανε. Και τώρα μας κοροϊδεύουν. Περνάνε και κάνουν τον μπαμπούλα. Δεν λύνεται το θέμα έτσι. Κι από πίσω χρηματίζεται κόσμος. Αλλά δεν μπορούμε να τ’ αποδείξουμε. Ούτε εγώ μπορώ να τ’ αποδείξω. Χρηματίζονται όλοι!
Εσείς δηλαδή, πώς πιστεύετε ότι μπορεί να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα. Διότι όλοι επικαλούνται το ίδιο επιχείρημα. Ο κύριος Παπαδάκης, π.χ., ο αντιδήμαρχος που είναι υπεύθυνος για την δημοτική αστυνομία λέει ότι είναι πάρα πολλοί…
Να παραιτηθούν! Και η Αστυνομία, και η ηγεσίας της Αστυνομίας και η δημαρχία και το Υπουργείο Οικονομικών έχουν ευθύνη. Αν δεν μπορούν να κάνουν αποτελεσματικά την δουλειά τους να παραιτηθούν. Δεν υπάρχει όμως, όπως σας είπα, η πολιτική βούληση για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα.
Ωραία, ας πούμε ότι έρχεται κάποιος, ο οποίος έχει την βούληση να το αντιμετωπίσει. Τι πρέπει να κάνει;
Να τους απελάσει. Αφού είναι παράνομοι. Ελάχιστοι από αυτούς έχουν χαρτιά. Σήμερα, έκαναν σκούπα. Απ’ ό,τι έμαθα, επειδή έγινε η μήνυση εις βάρος τους, έκανα μήνυση κι εγώ, τις τελευταίες ημέρες τους κυνηγούν περισσότερο. Οι περισσότεροι που πιάνουν δεν έχουν χαρτιά. Τι τους κάνουν αυτούς; Πάντως δεν τους απελαύνουν. Μετά από μια μέρα είναι πάλι στο δρόμο. Αν δεν απελαθούν, δεν έχει νόημα να συζητάμε.
Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Μερτίκα.
