Του Α. Ανδριανόπουλου 

Η έκφραση της λαικής οργής μπορεί να είναι τρομακτική όταν ξεσπάει με πάθος απελευθερώνοντας κρυμμένες για χρόνια μέσα της απογοητεύσεις και ατέλειωτες ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Ετυχε να βρεθώ για λίγες ώρες στο κέντρο παρόμοιων λαικών διαμαρτυριών που σαν χείμαρρος έπνιξαν το κέντρο του Μπισκέκ, της πρωτεύουσας του απόμακρου Κιργκισταν. Με έκδηλη την έλλειψη κεντρικού συντονισμού και οργάνωσης ο καθένας μπορούσε να διακρίνει στις χειμαρρώδεις επελάσεις των νέων αλλά κι αρκετών μεσήλικων πολιτών το μένος του προδομένου κι απογοητευμένου ανθρώπινου όντος.

Καμιά αστυνομική δύναμη η κρατική εξουσία δεν μπορούσε να συγκρατήσει την πραγματική ανθρωποθάλασσα που κατάκλυζε τους δρόμους και τις πλατείες και κατέλυε τα πάντα. Κι όλα αυτά για λόγους συγκεκριμένα απροσδιόριστους. Με στόχο μια κυβέρνηση που δεν είχε κάνει προκλητικά αρνητικά πράγματα. Επιχειρούσε απλά να διαχειρισθεί μια εξαιρετικά αρνητική κατάσταση που είχε κληρονομήσει από την έκδηλα αποτυχημένη προκάτοχό της.

Μήπως σας θυμίζει τίποτα αυτό; Η λαική οργή δεν συγκρατείται. Και αργά η γρήγορα εκδηλώνεται. Ανεξάρτητα από προθέσεις και χειρισμούς, όταν τα αδιέξοδα διογκώνονται εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Και οι λαοί ποτέ δεν έχουν η δεν αναγνωρίζουν ευθύνες και στις δικές τους ετυμηγορίες. Θυμηθείτε την Μικρασιατική καταστροφή. Η πτώση όμως ξεκίνησε με την καταψήφιση του Βενιζέλου και την επαναφορά του βασιλιά. Που ήταν σχεδόν κόκκινο πανί, λόγω της προηγούμενης φιλο-γερμανικής του στάσης, τα μάτια των συμμάχων μας. Και η Ελλάδα εγκαταλείφθηκε. Και η κατάρρευση ξεκίνησε. Εξιλαστήρια θύματα ανακαλύφθηκαν ανάμεσα στους πελαγωμένους τότε πολιτικούς. Κι όχι βέβαια στους πολίτες, που με την ετυμηγορία τους είχαν οδηγήσει τις εξελίξεις προς την καταστροφή.

Ετσι και τώρα, τα πλήθη αναπόφευκτα θα εξαγριωθούν βλέποντας πως δεν υπάρχει διέξοδος. Και πως χάνουν απολαύσεις και δικαιώματα που μέχρι και πριν λίγο λογίζονταν σαν δεδομένα και αναπαλλοτρίωτα. Στόχος θα είναι η πολιτική τάξη της χώρας. Η παρούσα και η προηγούμενη. Σε καμία περίπτωση όμως ο κόσμος δεν θα αναζητήσει ευθύνες στους ίδιους τους εκλογείς που μόνιμα επιβράβευαν λαικιστές, χυδαίους και αδίστακτους πολιτικούς και ηγέτες. Που καλωσόριζαν πολιτικές στηριγμένες στα δάνεια και στις ασύστολες κι’ ανεξέλεγκτες παροχές. Και καταδίκαζαν στο πύρ το εξώτερο και στην αφάνεια όσους (εκσυγχρονιστές η νεοφιλελεύθερους) είχαν το θάρρος και την εντιμότητα να επισημαίνουν τους κινδύνους και να συνιστούν περικοπές κι’ αυτοσυγκράτηση.

Η κυβέρνηση αν επιθυμεί να διασώσει πέραν τη τιμής και το κεφάλι της οφείλει να εξαγγείλει εθνική συστράτευση για την αντιμετώπιση των αδιεξόδων. Να εξηγήσει στον λαό – πέρα από τις όποιες κομματικές παρωπίδες – την ουσία του προβλήματος, τις ρεαλιστικές δυσάρεστες προοπτικές και την ανάγκη καινούργιου – σε εντελώς άλλες όμως βάσεις – ξεκινήματος.

Αν συνεχίσει ο καθησυχασμός και το χάιδεμα αυτιών οι εξελίξεις θα είναι τραγικές. Αυτό που αντίκρισα στο Μπισκέκ δεν θα είναι παρά ένα μικρός πρόλογος της αληθινής τραγωδίας που στην χώρα μας θα ακολουθήσει…