*Της Αλεξάνδρας Ηλιοπούλου
Ασφαλώς και είμαστε άπειροι, γιατί είμαστε νέοι στη ζωή, στην εργασία ή και στη βιοπάλη. Ασφαλώς μας στενοχωρούν βαθιά αυτά που βιώνουμε αναπάντεχα και εισπνέουμε ως αποπνικτική ατμόσφαιρα καθημερινότητας, μας περιστοιχίζουν και μας σφίγγουν ανυπόφορα βασανιστικά ως σημερινή ειδησεογραφία και πραγματικότητα, εννοώ τα νέα ασφυκτικά οικονομικά μέτρα που ανήγγειλε η κυβέρνηση. Και τη δολοφονία δια πυράς, τεσσάρων αθώων ψυχών, γιατί με ψυχή εργαζόντουσαν, εν ώρα εργασίας, από τους «γνωστούς αγνώστους». Τί αισχρό να τους αποκαλούνε έτσι! Βασανιζόμαστε αλλά δεν απογοητευόμαστε, εμείς στην Πατρίδα μας και πιστεύουμε και δεν μεταναστεύουμε γιατί το θέλουν κάποιοι άλλοι. Δεν έχουμε την πραγματική πληροφόρηση για να γνωρίζουμε την αναγκαιότητά τους ή όχι των οικονομικών μέτρων , δεν έχουμε την απόλυτη γνώση του πως πρέπει να αντιδράσουμε αποτελεσματικά.
Ούτε την εξασφάλιση της κατάργησής τους αν βγούμε στους δρόμους και αντιδράσουμε με καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Ο σκοπός είναι να γνωρίζαμε ποιος θα ήταν ο τρόπος που θα μπορούσαν να αποτραπούν, να τα αλλάξουμε, αυτά τα πράγματι δυσβάστακτα, όπως μας λένε και οι μεγαλύτεροί μας, οικονομικά μέτρα που μας οδηγούν σε οικονομική εξαθλίωση, αλλαγή τρόπου ζωής και τρόπου σκέπτεσθαι. Σε απόπειρα διακοπής του ονείρου μας. Ποικίλες οι απόψεις και οι αντιδράσεις των συνομηλίκων μας εργαζομένων. Άλλοι μας προτρέπουν να βγούμε στους δρόμους και να διαμαρτυρηθούμε δυναμικά, άλλοι να αρχίσουμε συνεχείς απεργίες και αποχή από τις εργασίες μας, άλλοι να προσπαθήσουμε να βρούμε τρόπους να αναπληρώσουμε όσα μας στερούν, αυξάνοντας τις ώρες εργασίας με ψυχραιμία και σύνεση, προσφέροντας στις αναπάντεχες ώρες της Ελλάδας μας.
Δύσκολες πολύ οι αποφάσεις και οι ενέργειές μας, σήμερα και ίσως πολύ πιο σκληρό το αύριο. Βεβαίως, πρόοδος και επίλυση προβλημάτων, δημιουργία και έξοδος από την κρίση, δεν γίνεται μόνο με διαδηλώσεις, με το ρολόι του συνδικαλιστή στο χέρι και τη σφυρίχτρα του κομματάρχη στο στόμα. Κανείς δεν έγινε σπουδαίος ζωγράφος ή συγγραφέας, ιερωμένος ή επιχειρηματίας, αεροπόρος ή καπετάνιος, από εργάτης επιχειρηματίας με το ωράριο στο μυαλό. Αυτά ακούμε, πάντα μιλώντας με τους μεγαλύτερους, που μας φωνάζουν πως και στις δικές τους ημέρες της ηλικίας μας, με πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, τα ίδια και χειρότερα γινόντουσαν. Και όμως με υπομονή και επιμονή, με το μέτρημα των κατοστάρικων του μήνα, της δραχμής της εβδομάδας και της δεκάρας της ημέρας, αντιμετώπισαν τις χειρότερες καταστάσεις.
«Τα έφεραν βόλτα», έφεραν με την εργασία τους καλύτερες ημέρες στο σπίτι τους, στην οικογένειά τους και εμάς στη ζωή. Ζοφερή η κατάσταση, απογοητευτικό το μέλλον, μαύρα όσα ακούμε και βλέπουμε, μα ψάχνουμε με το διαπεραστικό ισχυρό νεανικό βλέμμα μας να βρούμε μια αχτίδα φωτός, μέσα στο σκοτάδι που μας απλώνουν και μας τυλίγουν, να ελπίσουμε και να την ακολουθήσουμε. Είμαστε νέοι και θα τα αντιμετωπίσουμε όσα μας φαίνονται ανίκητα, αξεπέραστα, τρομερά, δραματικά, τραγικά. Θα περάσουμε στην απέναντι όχθη του σήμερα. Του ποταμού που τρέχει σαν αδιαπέραστος χείμαρρος μπροστά μας. Το αύριο θα έχει καλύτερες ημέρες. Αυτές είναι ο στόχος μας. Έχει λουλούδια και καρπούς και ως νέοι θα τους γευτούμε, μαζεύοντάς τους με τα ίδια τα χέρια μας. Γιατί έχουμε έμφυτη την ποίηση μέσα μας, μα που και με πεζότητα θα ποιήσουμε το μεγάλο πέρασμα πάνω από το σήμερα.
* Η Αλεξάνδρα Ηλιοπούλου συνεργάζεται με ΜΜΕ, Εφημερίδες και Ιστοσελίδες στην Ελλάδα και το Εξωτερικό και το Ομογενειακό Πρακτορείο Ειδήσεων Ελλάδος
