Της Ιώς Καλογεροπούλου
Τύχη ή ατυχία που δεν έζησα στους καιρούς των γονιών και των παππούδων μου, τους καιρούς των αγώνων, των υψηλών ιδανικών αλλά και των έντονων παθών και (παθημάτων);
Τύχη ή ατυχία που γεννήθηκα στην εποχή της σχετικής ευημερίας του τόπου μου, της σχετικής ευκολίας, της απόλαυσης του (ή της εκτόνωσης μέσω του) shopping στις πλάτες πρόθυμων γονιών ομολογώ, να μεγαλώσω σε μια εν πολλοίς α-πολιτίκ (επιτρέψτε μου το νεολογισμό) αλλά άκρως κομματικοποιημένη εποχή;Γεγονός ότι δεν έμαθα (όπως και οι περισσότεροι πιστεύω της γενιάς μου) να παλεύω από μικρή ηλικία για την επιβίωση, δεν γνώρισα τη στέρηση, μπορούσα να ονειρεύομαι και να ελπίζω στην πραγματοποίηση των ονείρων μου, ασφαλώς με κάποια εκ μέρους μου προσπάθεια (έστω, του ήσσονος κόπου). Δεν νομίζω ότι πρέπει να στήσω τον εαυτό μου στο τοίχο και να τον πυροβολώ επειδή γεννήθηκα σε μια τέτοια εποχή. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν επιλογή μου!
Όλα αυτά συνεπάγονται αναπόφευκτα μικρότερες αντοχές της δικής μου γενιάς στις δυσκολίες συγκριτικά με τις παλαιότερες. Επ’ ουδενί όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να σκεφτούμε και να κρίνουμε. Επ’ ουδενί δεν σημαίνει ότι το σοκ για την κατάσταση στον τόπο μας δεν μας θυμώνει, δεν μας προκαλεί αηδία, ντροπή και αγανάκτηση, δεν μας εξοργίζει, δεν μας εξαγριώνει ενίοτε.
Θυμό και αηδία αισθάνομαι όλον αυτόν τον καιρό των αποκαλύψεων και της δυσωδίας που αναδίδει το εθνικό και παγκόσμιο σύμπαν, αυτόν τον καιρό που οι πάντες σχεδόν, «νομιμοποιούμενοι» και μη, βάλλουν εναντίον της Ελλάδας και των Ελλήνων άλλοτε δικαίως και άλλοτε αδίκως.
Την 5η όμως και την 6η Μαΐου ξεχείλισε πλέον η αγανάκτηση για τη χρόνια ανικανότητα και μικρότητα των «μεγάλων» αυτού του τόπου.
– Ανικανότητα εξαιτίας της οποίας μεταβλήθηκε μια μέρα μεγαλειώδους ειρηνικής διαμαρτυρίας, απόλυτα δικαιολογημένης και νόμιμης, σε μέρα πένθους με τον τραγικό θάνατο τεσσάρων αθώων – και τόσων άλλων πριν από αυτούς. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου επαναλαμβάνονται τα ίδια. Και αναρωτιέμαι: Δεν βρέθηκε μια άξια κυβέρνηση να καθαρίσει με αυτήν την κατάσταση; Αδιάφοροι όλοι ή ανίκανοι, σε ένα συμπέρασμα καταλήγει κανείς: Το μόνο που τους αξίζει είναι ΦΤΥΣΙΜΟ.
– Την 6η Μαΐου όμως, ΜΟΛΙΣ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ να προστατέψουν τη ζωή και την ασφάλειά μας, γίναμε μάρτυρες των κοκορομαχιών τους στη Βουλή και της συνεχιζόμενης ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ! Μα, επιτέλους, ποιον προσπαθούν να ξεγελάσουν; Η πολιτική που εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες είναι ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ. Και επιτέλους, κύριοι, ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΤΕΙΤΕ! Χωρίς εσάς, χειρότερα δεν πρόκειται να γίνουν τα πράγματα. Καλύτερα σίγουρα. Από ποιους; ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΤΕΡΟΥΣ. Ναι, από εμάς γιατί:
- Δεν είμαστε φθαρμένοι. Εκ των πραγμάτων, μπορούμε να είμαστε περισσότερο έντιμοι από εσάς.
- Εσείς έχετε περισσότερο παρελθόν (όπου αποδείξατε ότι τα κάνατε μαντάρα), σε αντίθεση με μας που έχουμε περισσότερο μέλλον. Και το μέλλον ανήκει σε μας εξ αντικειμένου. Όχι στα λόγια, όπως προσπαθείτε να μας ξεγελάσετε όποτε σας συμφέρει για να αγρεύετε ψήφους.
- Αυτός ο τόπος διαθέτει νέους και ικανούς ανθρώπους (όχι της γενιάς μου, των 25ρηδων, αλλά τριαντάρηδες και σαραντάρηδες), πραγματικά καταρτισμένους και αποδεδειγμένα επιτυχημένους στους τομείς που εργάζονται, ικανούς να μας πάνε μπροστά μέσα στα νέα δεδομένα, χωρίς τις δικές σας αγκυλώσεις.
Θα ευεργετούσατε τον τόπο αν μπορούσατε να το αντιληφθείτε, αν δεχόσασταν να δείτε ότι το πρόβλημα είσαστε ΕΣΕΙΣ διαχρονικά: η οικογενειοκρατία σας, η αναξιοκρατία σας, η ψηφοθηρία σας, ο ατομισμός σας, η μικρότητά σας. Εν τέλει, η μωρία σας!
Και επειδή μόνοι σας δεν πρόκειται να φύγετε, πρέπει να σας διώξουμε εμείς. ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ!
