Από την Γενοκτονία των Ελλήνων στην κατοχή της Κύπρου…

Της Φανούλας Αργυρού

Το εθνικό ξεκαθάρισμα είναι ένας όρος που εισήγαγαν κατά την διάρκεια του πολέμου στην Βοσνία, σαν και για πρώτη φορά εκτελέστηκε στην Ιστορία!  Ο χαρακτηρισμός εθνικό ξεκαθάρισμα, κατά την άποψή μου είναι μια διπλωματική περιγραφή της λέξης Γενοκτονία. Μια ματιά στα καλύτερα λεξικά του κόσμου και η ερμηνεία της λέξης Γενοκτονία είναι ξεκάθαρη: “Εξόντωση μιας φυλής”.

 Τον Οκτώμβριο του 1911 σε συνέδριο των Νεο-Τούρκων πάρθηκε η πιο κάτω απόφαση –

“Ο χαρακτήρας της Αυτοκρατορίας θα είναι Ισλαμικός (Mohammedan) και πρέπει να διασφαλιστεί ο σεβασμός για όλα τα Ισλαμικά Ιδρύματα και Οργανισμούς γιατί η αποκέντρωσης και η αυτονομία θεωρούνται από την Τουρκική Αυτοκρατορία ως προδοσία. Οι εθνικότητες είναι μη υπολογίσιμες. Θα μπορούν να διατηρούν την θρησκεία τους όχι όμως την γλώσσα τους. Η διάδοση της Τουρκικής γλώσσας είναι ένας κυρίαρχος τρόπος να επιβεβαιώνεται η Ισλαμική ανωτερότητα και η αφομοίωση των υπολοίπων στοιχείων”.

΄Ομως, εδώ να προσθέσω ότι οι Νεο-Τούρκοι είχαν και κάποιο άλλο δάσκαλο για τους διωγμούς και σφαγές. Η ηγεσία των Νεο-Τούρκων για την εκτέλεση των απάνθρωπων σχεδίων της ακολούθησε και εφάρμοσε τις δολοφoνικές προτάσεις του Γερμανού Στρατηγού Λίμαν Φον Σάντερς. Ο Γερμανός Στρατηγός τους είχε προτείνει το εξής:

“…σας διαβεβαιώνω, ότι οι παγωνιές και το κρύο του χειμώνα, οι βροχές και η μεγάλη υγρασία, ο ήλιος και η τρομερή ζέστη του καλοκαιριού, οι αρρώστιες του εξαντλητικού τύφου και της χολέρας, οι κακουχίες και η ασιτία, θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα που εσείς θέλετε και υπολογίζετε να κάνετε με τις σφαγές…”

Αυτή ήταν η βάση του δόγματος που υιοθέτησε ο Μουσταφά Κεμάλ για την κτηνώδη μέθοδό του, στην προσπάθειά του να διατηρήσει για την Τουρκία όσα εδάφη μπορούσε  μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918, όταν η τελευταία ηττήθηκε, αφού πολέμησε στο πλευρό της Γερμανίας κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

 Με άλλα λόγια, η μοντέρνα Κεμαλική Τουρκία ιδρύθηκε πάνω από τα νεκρά κορμιά εκατοντάδων χιλιάδων Χριστιανών, Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων, που εθνικά ξεκαθαρίστηκαν για να ανοίξει ο δρόμος για το νέο αυτό κράτος με την γνώση και ανεκτικότητα των τότε μεγάλων δυνάμεων ονόματι Βρετανίας και Γαλλίας -η Αμερική δεν είχε τότε ανάμιξη… Μια Τουρκία, λοιπόν, που οφείλει την ύπαρξή της στις στάχτες μιας από τις πλέον φρικιαστικές Γενοκτονίες που καταγράφτηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα…αλλά και στην τότε συμμαχία Βρετανίας/Γαλλίας που είχαν συνεργαστεί άψογα για την μελετημένη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας όταν και αφού εξασφάλισαν την έγκριση της τότε Κοινωνίας των Εθνών ανέλαβαν την διοίκηση των αραβικών απελευθερωμένων περιοχών τις οποίες και διαμοιράστηκαν.

Το σκεπτικό των Τούρκων για την υιοθέτηση της πολιτικής εξόντωσης των μειονοτήτων και ειδικά των  χριστιανικών βασιζόταν στο πιστεύω τους ότι αν ένας δεν είναι Τούρκος και Μουσουλμάνος δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα τουρκικά συμφέροντα.

Στο Βρετανικό Δημόσιο Αρχείο στο Λονδίνο, υπάρχει πληθώρα αναφορών για τις τουρκικές  καταδιώξεις  και  ομαδικές σφαγές του Ελληνισμού στις περιοχές της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

(Στο σημείο αυτό κάνω μια μικρή παρένθεση για να αναφερθώ στην σημαντική έρευνα του κ. Νικόλαου Χλαμίδη, που έγινε στο Λονδίνο, με τίτλο «Η Ελληνική Επιτροπή Ανακουφήσεως: Η Αμερικανική ανταπόκριση στην Ελληνική Γενοκτονία», η οποία είναι μια τεκμηρειωμένη εισαγωγή για την βοήθεια που προσέφεραν οργανώσεις της Αμερικής από το 1917 – 1921 προς τους Οθωμανούς Έλληνες. Και ο οποίος, όπως και εγώ, έντονα πιστεύουμε ότι ήταν λάθος η κομματιασμένη προσπάθεια για αναγνώριση γενοκτονιών ξεχωριστά για τους ΄Ελληνες Πόντιους, Μικρα-σιάτες και Θρακιώτες, θύματα της τουρκικής γενοκτονικής πολιτικής, αντί μίας και συλλογικής απαίτησης για «Ελληνική Γενοκτονία». Η οποία όντως ήταν. Γιατί όλες οι μαρτυρίες απ΄όλα τα αρχεία αυτό επιβεβαιώνουν. Ότι δηλαδή ήταν μια εκ προμελέτης γενοκτονία εναντίον ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ. Μια συλλογική προσέγγιση του θέματος θα είχε πολύ περισσότερη βαρύτητα και ελπίδες επιτυχίες. Κλείνω την παρένθεση).

Ο ανώτερος Βρετανός Αξιωματούχος του Υπ. Εξωτερικών (Φόρειν ΄Οφις) κ. G. W. Rendel, σε μια άκρως ενοχοποιητική έκθεσή του ημερ. 20 Μαρτίου 1922, έγραψε:

“…Το αποτέλεσμα της ανακωχής με την Τουρκία στις 30.10.1918, μάλλον τερμάτισε προσωρινά τις εξοντώσεις των μειονοτήτων από τους Τούρκους που συνεχίζονταν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στο διάστημα αυτό είναι γενικώς αποδεκτό ότι 1,500.000 Αρμένιοι εξαφανίστηκαν  κάτω από συνθήκες υπέρτατης βαρβαρότητας, και άλλες 500,000 ΄Ελληνες απελάθηκαν από τους οποίους ελάχιστοι έχουν επιζήσει. …Είναι αναγκαίο να αναφερθούμε σε αυτές τις, προ της συνθήκης, εκτελέσεις εφόσον υπάρχει σήμερα μια ισχυρή τάση να υποβαθμιστούν ή να παραγνωριστούν, για να θεωρηθούν όσες τέτοιες θα ακολουθήσουν τη συνθήκη, ως μεμονωμένα επεισόδια που θα προκαλέσουν οι ΄Ελληνες που αποβιβάστηκαν στη Σμύρνη και η γενική Πολιτική των Συμμάχων απέναντι στην Τουρκία.

Αναφορές για νέες καταδιώξεις εναντίον τ ων Ελλήνων σε όλη την Ανατολία και τον Πόντο άρχισαν να φθάνουν κοντά μας από νωρίς τον Μάιο του 1919… 1,300 ΄Ελληνες τουφεκίστηκαν στις 15 ή 16 Αυγούστου 1921 μέσα σε 2 ½  ώρες… ΄Ολοι οι άνδρες (΄Ελληνες) από την Σαμψούντα εκτοπίστηκαν. .Τους έστελλαν σε ομάδες των 800 και 1000 μέχρις ότου όλοι οι ΄Ελληνες άνδρες από τη Σαμψούντα  απελάθηκαν.  Από όλους είχαν κλέψει τα πάντα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια χρυσών δοντιών. . Οι πρώτοι στο Kavak , 40 μίλια προς τα μέσα της χώρας, και άλλοι προς την Jumbush Khan, 15 μίλια  από τη Σαμψούντα. Ο υπολογισμός ότι 200 δολοφονήθηκαν από κάθε ομάδα των 800 μέχρι 1,000 είναι ένας πολύ συντηρητικός αριθμός…”.

Σε μια άλλη έκθεση ημερ. 10 Μαίου 1922, έγραψε ο Βρετανός Πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη Sir H. Rumbold :

“Οι Τούρκοι  φαίνεται εργάζονται με σχέδιο εκ προμελέτης να εξουδετερώσουν τις μειονότητες. Η μέθοδός τους είναι να μαζεύουν ΄Ελληνες Οθωμανούς από τις περιοχές μεταξύ Σαμψούντας και Τραπεζούντας. Οι ΄Ελληνες περπατούν από την Αμάσια μέχρι την Καισαρία και πίσω μέχρι που τελικά τους στέλλουν μέσω Kharput προς ανατολάς. ΄Ετσι ένας μεγάλος αριθμός των εκδιωχθέντων πεθαίνουν στο δρόμο από τις κακουχίες και το κρύο. Οι Τούρκοι μπορούν να λένε ότι δεν δολοφονούν αυτούς τους πρόσφυγες, όμως είναι βάσιμος ο παραλληλισμός με τον τρόπο που οι Τούρκοι εξουδετέρωναν τους σκύλους στην Κωνσταντινούπολη εγκαταλείποντας τους σε ένα νησί όπου πέθαιναν από πείνα και δίψα”.

Στα ανθρώπινα εκείνα καραβάνια περιλαμβάνονταν μεγάλοι αριθμοί γυναικών και παιδιών. Οι Τούρκοι προσπαθούσαν να εξουδετερώσουν τον Ελληνικό πληθυσμό πριν την συνθήκη ειρήνης.

΄Ισως το πιο κάτω απόσπασμα ημερ. 11 Μαίου 1922 να είναι ακόμα μια καταδικαστική βρετανική κριτική των τουρκικών αγριοτήτων:

“Δεν υπάρχει πλέον καμιά πιθανή αμφιβολία ότι η ΄Αγκυρα σκοπίμως εξοντώνει όλες τις χριστιανικές μειονότητες και ότι δεν θα διστάσουν να επεκτείνουν το σχέδιο αυτό και στην περιοχή της Σμύρνης. Η προπαγάνδα τους εναντίον των καταστάσεων αυτών, σκοπό έχει να τους καλύπτει μονάχα. ΄Εχουμε καθαρές αποδείξεις και μαρτυρίες ότι οι Τούρκοι είναι ανάξιοι όσο ποτέ να κυβερνήσουν τους ίδιους ή άλλους. Δεν μπορώ να δω πως μπορούμε να παραδώσουμε τη Σμύρνη προτού οι ΄Ελληνες και οι Αρμένιοι φύγουν πρώτα… Και δεν βλέπω όμως ούτε το λόγο για να φύγουν. Εφόσον οι Τούρκοι είναι ανίκανοι να συμμορφωθούν με τις πλέον βασικές αρχές του πολιτισμού θα πρέπει να δεχθούν τις συνέπειες. Δεν μπορούμε να θυσιάσουμε τα δικαιώματα ζώντων Χριστιανών για τα δικαιώματα νεκρών Τούρκων… Έτσι και επιβληθεί ξανά τουρκική κυριαρχία θα είναι αδύνατον να προστατευθούν οι μειονότητες. Η μόνη τους ασφάλεια όπως λένε και οι ΄Ελληνες είναι η παρουσία Ελληνικού Στρατού”.

(Ακριβώς όπως η Ελληνική Μεραρχία  ήταν πράγματι η μόνη ασφάλεια των Ελληνοκυπρίων το 1964 αλλά μέχρι το 1967 με μια συντονισμένη εκστρατεία οι Βρετανοί, Σοβιετικοί και Τούρκοι, με αμερικανική τελικά βοήθεια, διευθέτησαν την εξευτελιστική αποχώρησή της (Ελληνικής Μεραρχίας) ανοίγοντας το δρόμο στην προσχεδιασμένη τουρκική εισβολή που θα ακολουθούσε. Και δυστυχώς θυσίασαν τα δικαιώματα των ζώντων Χριστιανών για τα δικαιώματα νεκρών Τούρκων, κατά τον δικό τους χαρακτηρισμό για να ικανοποιήσουν την σύμμαχό τους Τουρκία).

Μια άλλη αναφορά Νοεμβρίου 1921, δόθηκε από τους Ιωάννη Εφραιμίδη και Γιώργο Ισαρίδη, πρόσφυγες από τον Πόντο.

Αναφέρεται στις συστηματικές καταδιώξεις των Ελλήνων Ποντίων κάτω από τις οδηγίες μιας ειδικής για τον σκοπό αυτό Τουρκικής Επιτροπής , αποτελούμενης από τους Osma Aga, Noussat Bey στην Κerassoun και τον Εdem Bey  στην Τραπεζούντα, και ορισμένους άλλους Τούρκους. Με τις διαταγές της Επιτροπής αυτής δολοφονήθηκαν οι Νικόλας Καρακασσίδης στην Kerassoun, , ο Βασίλης Αλβανίδης και η σύζυγός του εκτελέστηκαν μέσα στο σπίτι τους στην Τραπεζούντα ενώ άλλα θύματα ήσαν οι Χαράλαμπος Λαβάσσας, Μονόφθαλμος και Ταπετσάρης και άλλα άτομα της ίδιας πόλης. Τον Αύγουστο του 1920 όλοι οι άνδρες της Τραπεζούντας φυλακίστηκαν και μετά απελάθηκαν προς τα μέσα της χώρας σε ομάδες των 50 για να πεθάνουν από την πείνα και την εξαθλίωση, καθώς λεηλάτησαν τα σπίτια τους και κακομεταχειρίστηκαν τις οικογένειές τους.

Στις 3 Μαρτίου 1922 οι βρετανικές αρχές κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν αντίγραφο εμπιστευτικής επιστολής που έστειλε ο Fethi Bey στις 14 Φεβρουαρίου από την Σαμψούντα, στον Μουσταφά Κεμάλ, ζητώντας του άδεια για περισσότερες απελάσεις. ΄Εγραφε:

“ Έχουμε σύμφωνα με τις οδηγίες σας ταξιδέψει σε όλες τις μολυσμένες περιοχές του Πόντου και των παραλιών της Μαύρης Θάλασσας για να μελετήσουμε το θέμα δημόσιας ασφάλειας…Σύμφωνα με την διαταγή αυτή, που εκδόθηκε για λόγους που λέχθηκαν κατά την μυστική συνεδρία της συνελεύσεως στις 23 Ιανουαρίου, ταξιδέψαμε στην Σαμψούντα… Είμαι της άποψης ότι θα πρέπει να γίνουν ενέργειες πριν την άνοιξη για να κλείσει το θέμα αυτό… Σας ικετεύω δώστε μου την αναγκαία έγκριση να προβώ σε μεγαλύτερης εκτάσεως απελάσεις και ενέργειες. Αυτές θα καλυτερεύσουν την ασφάλεια τόσο του στρατού όσο και του έθνους”.

Στις 22 Μαρτίου 1920 ο Ναύαρχος de Robeck  έστειλε ένα έγγραφο που ετοίμασε ο Δρ. Κέννεντυ, αντιπρόσωπος του “Ταμείου του Δημάρχου” στα ΄Αδανα, και που περιλάμβανε και δηλώσεις διασωθέντων από περαιτέρω σφαγές. ΄Εγραφε χαρακτηριστικά: “…Οι ιστορίες αυτές δείχνουν πως οι μέθοδοι των Τούρκων δεν στερούνται σε τίποτα από την αδίστακτη βαρβαρότητα και κτηνωδία που έκτοτε χαρακτηρίζει τις τουρκικές εξάρσεις σφαγών”.

(Ο Ναύαρχος Ντε Ρόπερκ ήταν του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού, και επι κεφαλής του Συμμαχικού Ναυτικού στα Στενά των Δαρδανελίων κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Γεννήθηκε στην Ιρλανδία το 1862 και πέθανε στις 20 Ιανουαρίου 1928, η οικογένειά του καταγόταν από την Σουηδία και είχε εγκατασταθεί στην Ιρλανδία).

Το ακόλουθο απόσπασμα από το τόσο εμπεριστατωμένο Μνημόνιο του κ. Rendel aντανακλά σε ακόμα  μεγαλύτερη λεπτομέρεια την τουρκική βαρβαρότητα. (Αναφέρεται στην καταστροφή της διάσημης πόλης, της Νίκαιας (Ισνικ) από τις εθνικιστικές ομάδες, μέσω μιας  έκθεσης που ετοίμασε Βρετανός αξιωματικός του Γενικού Αρχηγείου του Βρετανικού Στρατού στην Μαύρη Θάλασσα – ημερ. 7 Οκτωβρίου 1920).

“…Ολόκληρος ο Ελληνικός πληθυσμός της Νίκαιας έχει σφαγιασθεί. Η πλειοψηφία των σφαγών έγινε κατά το τέλος του Αυγούστου. Ο υπόλοιπος πληθυσμός σφαγιάσθηκε προτού οι ΄Ελληνες μπούν στην πόλη, δηλαδή, τέλος Σεπτεμβρίου. Λέγεται ότι δολοφονήθηκαν  περίπου 130 οικογένειες, ή περίπου 400 έως 500 άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Προσωπικά πήγα και είδα ορισμένους τόπους όπου ακόμα υπήρχαν πτώματα… ΄Ολα τα πτώματα είχαν χέρια και πόδια κομμένα. Πιο καθαρά, πρώτα τους έκοβαν τα χέρια και τα πόδια και μετά τους έκαιαν ζωντανούς σε σπηλιές ή τους αποκεφάλιζαν. Αναγνώριζα πολύ καλά τα κορμιά γυναικών και παιδιών μεταξύ των πτωμάτων. Εκτός από τα ακρωτηριασμένα πτώματα υπήρχαν κόκκαλα σκορπισμένα που ήταν καθαρή απόδειξη ότι τους έκοβαν πρώτα.

Λέγεται ότι υπεύθυνος για τις σφαγές αυτές ήταν ο Τζεμάλ Μπέης. Η αρχαία ελληνική εκκλησία στο Isnik (Νίκαια) που χρονολογείται από το 332 μ.Χ, έχει εντελώς καταστραφεί, μόνο οι τοίχοι έχουν μείνει. ΄Ολες οι αγιογραφίες έχουν καταστραφεί και όλα τα εκκλησιαστικά αντικείμενα τα έκαψαν. Λέγεται ότι αριθμός ανθρώπων επίσης κάηκε μέσα στην εκκλησία.

Οι ΄Ελληνες στρατιώτες που είχαν την ευκαιρία να επισκεφθούν τους τόπους αυτούς, δεν είναι άδικα εξοργισμένοι με όλα αυτά.”

Ο κ. G.W. Rendel  έκλεισε την έκθεσή του με τα ακόλουθα:

“… Οι εθνικιστές θεωρούν τις μειονότητες ως την αιτία ατέλειωτων προβλημάτων , και έχουν αποφασίσει πως ο καλύτερος τρόπος να εμποδίσουν τέτοιες ταραχές να ξαναδημιουργηθούν, είναι να τις αφανίσουν διά παντός. Θέλουν την Ανατολία για τους Τούρκους, και σύμφωνα και με τον Signor Tuozzi, (Iταλό ανεπίσημο εκπρόσωπο στην ΄Αγκυρα) η εκκένωση της Σμύρνης και της περιοχής της από τους ΄Ελληνες θα είναι το θανάσιμο κτύπημα για τις μειονότητες στην περιοχή. Είπε ότι οι εθνικιστές θα είναι απόλυτα έτοιμοι να υπογράψουν οποιαδήποτε συμφωνία ζητηθεί από τους συμμάχους για την προστασία των μειονοτήτων, με την προυπόθεση ότι ποτέ δεν θα έχουν την υποχρέωση οι Κεμαλιστές να τις σεβαστούν και να τις υλοποιήσουν”.

Αναφορές και εκθέσεις για τα τουρκικά εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου μετά την ανακωχή συνέχισαν να καταφθάνουν στο βρετανικό Υπ. Εξωτερικών. Μια τέτοια έκθεση ετοιμάστηκε από την Οργάνωση των Ποντίων στην Αθήνα ημερ. 17 Ιουλίου 1921, γραμμένη στα γαλλικά και υπογραμμένη από τον πρόεδρό της Μαργαρίτη Ευαγγελίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τον γραμματέα της Θ. Θεοφυλάκτου.

Στα βρετανικά έγγραφα επίσης υπάρχει και ένας  χάρτης, ο οποίος δημοσιεύθηκε στον “Ελεύθερο Τύπο” στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1917, προβάλλοντας την έκταση της χώρας που οι ΄Ελληνες Πόντιοι επιθυμούσαν να περιλάβουν στην “Δημοκρατία του Πόντου”.

 

Στην Αθήνα ο Βρετανός Πρέσβης ρώτησε σχετικά τον ΄Ελληνα Υπ. Εξωτερικών. Ο κ. Πολίτης απάντησε πως η Ελληνική Κυβέρνηση έβλεπε τις προσπάθειες εκείνων των συμπατριωτών της με κάθε συμπάθεια, όπως ήταν φυσικό, όμως δεν είχαν καμιά απολύτως σχέση με το κίνημα, και διαβεβαίωσε τον Βρετανό συνάδελφό του πως το τελευταίο πράγμα που ήθελε η Ελληνική Κυβέρνηση ήταν να επεκτείνει την κυριαρχία της στις περιοχές εκείνες.

Τα βρετανικά έγγραφα, όμως, είναι επίσης επικριτικά και για την στάση του Ορθόδοξου Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καθώς οι Βρετανοί πίστευαν ότι το Πατριαρχείο σε μεγάλο βαθμό ευθυνόταν για την τραγωδία του Ποντιακού Ελληνισμού. Το απόσπασμα που ακολουθεί ήταν η αντίδρασή τους στις εκκλήσεις του Πατριαρχείου προς την βρετανική κυβέρνηση για τερματισμό των εκδιώξεων.

“ Θα ήθελα να απαντήσω ερωτώντας το Πατριαρχείο εάν οι ίδιοι δεν είναι κατά μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για τις εκτελέσεις και απελάσεις του Ποντιακού πληθυσμού από το γεγονός ότι δεν έπαυσαν να ενθαρρύνουν τον τελευταίο να ελπίζει και να επιδιώκει την Ανεξαρτησία…

Νομίζω πολύ πιθανόν η πολιτική ανικανότητα αυτών των ιεραρχών μαζί με την κυνική ανηθικότητα των Ελλήνων πολιτικών έχουν μαζί ενθαρρύνει την φυσική βαρβαρότητα των Τούρκων να διαπράττουν αγριότητες. ΄Ομως, δεν πιστεύω είναι σοφό ή χρήσιμο να ξεκινήσουμε μια πολεμική με τον Πατριάρχη. Θα δημιουργήσει παρεξηγήσεις και θα δοθούν λανθασμένες ερμηνείες που δεν θα του αποδώσουν καμιά σοφία…”.

Διαβάζοντας διακριτικά τις σημειώσεις των Βρετανών, οι οποίοι όπως πάντα είναι εις θέση να γνωρίζουν πολύ καλά τα πράγματα, είναι φανερόν ότι αποφάσισαν να μην εκθέσουν την θέση των ιεραρχών του Πατριαρχείου, οι οποίοι εμφαντικά ευθύνονταν σε σημαντικό βαθμό για τα πάθη εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου καθώς  όμως η δική τους θέση και  ύπαρξη είχε ικανοποιητικά εξασφαλιστεί…

Συμφωνία Λωζάνης

΄Ετσι φθάνουμε στην Συμφωνία της Λωζάνης και τις προετοιμασίες γι΄αυτήν το 1922. Η ανταλλαγή πληθυσμών που προνοούσε η Συνθήκη της Λωζάνης φυσιολογικά είχε εξοργίσει τους ΄Ελληνες πρόσφυγες του Πόντου, Μικράς Ασίας και Θράκης, που είχαν πια σκορπιστεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα και ένας πολύ μικρός αριθμός στην αγγλοκρατούμενη τότε Κύπρο (μεταξύ των οποίων και μέρος της οικογένειας του πατέρα μου που καταγόταν από τα Σελεύκια της Μικράς Ασίας).

Χειρόγραφα υπομνήματα και ψηφίσματα ετοιμάστηκαν κατά δεκάδες και παραδόθηκαν στις ξένες πρεσβείες πολύ πριν την υπογραφή της Συμφωνίας , μόλις είχαν κυκλοφορήσει οι πρώτοι ψίθυροι ότι θα γινόταν ανταλλαγή πληθυσμών.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος όμως, είχε ήδη γράψει στις 13 Οκτωβρίου 1922, στον Dr. Fridjof Nansen , Επίτροπο για τους Πρόσφυγες της Κοινωνίας των Εθνών παρακαλώντας τον να ξεκινήσει την ανταλλαγή πληθυσμών πολύ πριν την υπογραφή της συμφωνίας. ΄Εγραψε ο Βενιζέλος μεταξύ άλλων:

“… Ο τελικός αριθμός των προσφύγων που τα πρόσφατα γεγονότα τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και οι οποίοι θα πάρουν καταφύγιο στο ελληνικό έδαφος ζητώντας στέγαση  και τα προς το ζείν θα ξεπεράσει κατά πολύ το ένα εκατομμύριο. Το ελληνικό κράτος που μόλις τώρα έχει αρχίσει να αναπνέει  μετά από δέκα χρόνια πολέμων είναι εξαντλημένο και δεν είναι εις θέση να ανταποκριθεί στις κολοσσιαίες αυτές απαιτήσεις”.

Στις 6 Ιουνίου 1922, ο Βρετανός Αντι-Ναύαρχος, Επικεφαλής της Βρετανικής Ναυτικής Αποστολής στην Αθήνα, ετοίμασε μια έκθεση για την Βρετανική Κυβέρνηση στην οποία περιέλαβε και μια άλλη αναφορά σχετικά με τις συνθήκες των Ελλήνων του Πόντου. Οι πληροφορίες, που ακολουθούν και που είναι συγκεκριμένες και ανατριχιαστικές, ήταν παρμένες από πολύ  έγκυρες πηγές που πιθανόν να ήταν και ελληνικές.

“Συνθήκες των Ελλήνων του Πόντου

Οι Συνθήκες των Χριστιανών των πιο κάτω περιοχών είναι φοβερές. Δεν υπάρχουν καθόλου κάτοικοι στην χώρα. ΄Ολα τα χωριά έχουν δοθεί στις φλόγες. Οι κάτοικοι είτε σφαγιάστηκαν στους δρόμους, είτε δολοφονήθηκαν επι τόπου είτε κάηκαν ζωντανοί.

Περιοχή Paffra

Τους 300 κατοίκους  του χωριού Σούρμελη αφού τους μάζεψαν στο σχολείο και τα δύο σπίτια του Περικλή  τους έκαψαν ζωντανούς.

500 γυναικόπαιδα στο χωριό Toytoyz–Alan τα μάζεψαν στο σχολείο και στο σπίτι του ΄Απο και τους έκαψαν ζωντανούς.

Στο χωριό Ebren–Oussgi έκλεισαν στα σπίτια του Χαράλαμπου και Τότου Θεμιστολέους περίπου 400 άτομα και τα έκαψαν.

Στο χωριό Tsantour έκαψαν ζωντανά 300 άτομα στο σπίτι του Βασίλη.

Στο χωριό Kavakloglou–Tepe έκαψαν ζωντανά 500 άτομα στα σπίτια του Θάνου και του Ιωάννη (Τζόβαν).

Στο χωριό Tikendjik έκαψαν ζωντανά 300 άτομα στο σπίτι του ιερέα.

Στο χωριό Μoyamli έκαψαν ζωντανά 400 άτομα στο σπίτι του Τζιβαρόγλου.

Στο χωριό Kara–Teken έκαψαν ζωντανούς 250 ανθρώπους στο σπίτι του Ισαία.

Στο χωριό Selamlik έκαψαν μέσα στην εκκλησία όλους τους κατοίκους της Paffra που είχαν μεταφέρει από την πόλη αυτή.

Στο Irenkoli–Deressi τα πτώματα περίπου 400 Χριστιανών που είχαν δωθεί στα χέρια του Fethi μετά την αμνηστία που έδωσε ο Κεμάλ, ακόμα βρίσκονται εκτεθειμένα.

Περιοχή Amissos

Στο χωριό Erikli έκαψαν περίπου 200 άτομα στο σπίτι του Βασίλη Χαραλάμπους.

Στο χωριό Krakol έκαψαν ζωντανούς 400 ανθρώπους στο σπίτι του Αναστάση.

Στο χωριό Kertme έκαψαν 200 στο σπίτι του Χατζησάββα Θεοδώρου.

Στο χωριό Pitli–Kelik έκαψαν 250 στο σπίτι του Σάββα.

Στο χωριό Σojouk–Pougar έκαψαν περίπου 200 άτομα στο σπίτι του Τζιάνκο.

Στο χωριό Αda αφού μάζεψαν τους κατοίκους τους έκαψαν ζωντανούς και μετά αφού περικύκλωσαν το χωριό δολοφόνησαν και εκτέλεσαν όλους όσους τόλμησαν να δραπετεύσουν από τη φωτιά.

Στο χωριό Kara–Pertzen έκαψαν 500 άτομα στην έπαυλη του Χατζη-Φωτιάδη.

Κατά την διάρκεια του Μαίου μέχρι Ιουλίου 1921  περίπου 1,000 άνδρες είχαν μεταφερθεί προς τα μέσα της χώρας από τους οποίους μόνο 25% έχουν επιζήσει. Οι υπόλοιποι δολοφονήθηκαν στο δρόμο. Το ύψος της τουρκικής αυτής θηριωδίας ήταν πρωτάκουστο. Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες που είδαν ολόκληρα βουνά από καμμένα πτώματα με αλυσίδες ακόμα στα μισοκαμμένα κόκκαλά τους.

Οι μεγαλύτερες αγριότητες διαπράχθηκαν στις περιοχές Amissos, Paffra και Arba όπου βρισκόντουσαν οι περισσότερες ελληνικές κοινότητες, απ΄όπου έχουν πλήρως εξαφανιστεί.

Πόλη του Πόντου –Kerassous

Από τις άλλες πόλεις του Πόντου η Kerassous δοκιμάστηκε περισσότερο. Ο Ασμα Αγά εξολόθρευσε όλους τους άνδρες. Τους εκτελούσε στις αγορές δημόσια.

Τραπεζούντα

Στην Τραπεζούντα ελάχιστοι ΄Ελληνες άνδρες έμειναν και αυτοί είναι Ρώσοι υπήκοοι…”

Στο βιβλίο μου Γενοκτονία περιλαμβάνω και την Μαύρη Βίβλιο που εκδόθηκε από το Κεντρικό Συμβούλιο του Πόντου στα 1922 και η οποία δίνει αναλυτικά στοιχεία για την γενοκτονία.

Οι σφαγιασθέντες ΄Ελληνες του Πόντου  από το 1914 μέχρι το 1922 από τους Τούρκους, ανέρχονται εις τους εξής αριθμούς-

Περιφέρεια Αμάσειας         134, 078

Περιφέρεια Ροδοπόλεως  17, 479

Περιφέρεια Χαλδείας – Κερασούντας  64, 582

Περιφέρεια Τραπεζούντας  38, 435

Περιφέρεια Νεοκαισαρείας  27, 448

Περιφέρεια Κολωνίας  21, 448

Σύνολο   303, 238.

(Σήμερα οι Κούρδοι της Τουρκίας αντιμετωπίζουν το ίδιο σχέδιο εξόντωσης από τους Τούρκους όμως στις  σφαγές  1,500.000εκ Αρμενίων και  500,000 Ελλήνων  του Πόντου και Μικράς Ασίας, υπήρξαν το δεξί χέρι των βαρβάρων. Ο Κωνσταντινοπολίτης Ν. Α. Κωνσταντινίδης στο βιβλίο του “Ο Ελληνισμός και οι Νεότουρκοι”που επανεκδόθηκε το 1995, από τον εκδοτικό οίκο “Αρμενικοί Ορίζοντες”και που ήταν ο ίδιος αυτόπτης μάρτυς της σφαγής 10,000 Αρμενίων της πόλης Ζίλε και των διερχομένων από εκεί αποστολών θανάτου, έγραψε στο ημερολόγιό του:

“΄Οταν έληξαν αι σφαγαί, δεν απέμεινεν εν τη πόλει εκείνη ζώσα ψυχή αρμενική. Αι αρμενικαί περιουσίαι εληστεύθησαν. Το μανδικόν εν τω κόσμω κακούργημα αυτό διεπράχθη υπό του επισήμου κράτους, ενεργώ συμπράξει του τουρκικού και του κουρδικού λαού” (Σημερινή, 25.4.1997 άρθρο Ελευυθερίας Τράιου).

Σοβιετικές καταδιώξεις

Στο βιβλίο μου Γενοκτονία  που εκδόθηκε το 1998  αναφέρομαι και στις σοβιετικές καταδιώξεις των Ελλήνων Ποντίων από τον Καύκασο κατά την διάρκεια του 1940 γιατί πιστεύω η πολιτική εξόντωσης, εθνικού ξεκαθαρίσματος του Τζόζεφ Στάλιν ήταν εξίσου κτηνώδης και απάνθρωπη με εκείνη που συστηματικά ακολούθησαν οι Κεμαλιστές Τούρκοι βοηθούμενοι από Κούρδους μισθοφόρους (ονομαζόμενους feudal Kurds).

Οπως παραλλήλιζαν οι Βρετανοί αξιωματούχοι την εξόντωση σκύλων από τους Τούρκους, ορισμένοι μπορούν να ισχυρίζονται ότι οι Ρώσοι δεν ακολούθησαν πολιτική εξόντωσης των Ελλήνων ή δεν δολοφόνησαν εκατοντάδες ή χιλιάδες Ελλήνων,  όμως ο ξεριζωμός τους και η απέλασή τους όπου πολλοί βρήκαν τελικά το θάνατο είναι εξίσου ενοχοποιητική όπως και να τους τουφέκιζαν ή να τους κατακομμάτιαζαν. Παράλληλα, να τονίσω ότι, ο ίδιος  ο Μιχαήλ Κορπατσιόφ σε κάποια φάση απολογήθηκε για τις εξοντώσεις εκείνες από τους Σταλινικούς, τις οποίες όντως αναγνώρισε

Στις 18 Οκτωβρίου 1949 η βρετανική εφημερίδα “Daily Telegraph “ δημοσίευσε ανταπόκριση από την Ουάσιγκτον με τίτλο “Μαζικές απελάσεις από τον Καύκασο – Αμερικάνικη Έκθεση  – Σοβιετικές ατομικές δοκιμές ή μετακίνηση στρατευμάτων”.

΄Εγραφε το άρθρο στη συνέχεια: “Αμερικανικές πηγές πληροφοριών αναφέρονται σε εκθέσεις τους από τη Ρωσία ότι ουσιαστικά ολόκληρος ο ξένος πληθυσμός της σοβιετικής Καυκασίας έχει απελαθεί σε άλλες περιοχές και ότι ρωσική ατομική έκρηξη  που είχε ανακοινωθεί από τις 23 Σεπτεμβρίου του 1949 πραγματοποιήθηκε στην Καυκασία”.

(Πέπλο σκότους διατηρείται μέχρι σήμερα για τις συνέπειες της ατομικής εκείνης δοκιμαστικής έκρηξης σε περιοχές όπου  υπήρχε μεγάλος ελληνικός πληθυσμός).

Από διάφορες εκθέσεις που βρίσκονται στα βρετανικά αρχεία μαθαίνουμε ότι τους ανθρώπους τους σήκωναν από τα σπίτια τους από μεσάνυχτα μέχρι πρωινές ώρες χωρίς προειδοποίηση και τους μετέφερναν σε φορτηγά αγελάδων στο Σοβιετικό Καζακστάν, Δημοκρατία της Κεντρικής Ασίας. Σύμφωνα με επίσημες πληροφορίες η μετακίνηση ξεκίνησε στα μέσα Ιουνίου. Γυναίκες σύζυγοι χωρίστηκαν από τους άνδρες τους, γονείς από τα παιδιά τους. Φθάνοντας στο Καζακστάν οι εκδιωγμένοι και όσοι επέζησαν απλά αφέθηκαν χωρίς στέγη και προμήθειες για την επιβίωσή τους και σκορπίστηκαν στη χώρα σε συλλογικές φάρμες και ζούσαν σε καλύβες χωρίς φως ή κάρβουνο.

Μια χαρακτηριστική περιγραφή των σταλινικών διωγμών έχει ως εξής.

“Στις 13 Ιουνίου κατά τις 2 ώρα πρωινή, επτά ένοπλοι άνδρες επέδρασαν στο σπίτι μας και στο Σουκούμι και μας πήραν διά της βίας σε βαγόνια του σιδηροδρόμου. Ταξιδεύαμε 17 μέρες, εκτεθειμένοι στο κρύο, πείνα και δίψα. Πολλοί συμπατριώτες μας απελαθέντες πέθαιναν στα τραίνα.

Μας έφεραν στην έρημο. Δεν υπήρχαν κτισμένα σπίτια. Το νερό δεν ήταν πόσιμο και πολλά παιδιά ήδη έχουν πεθάνει.

Είναι ερημωμένη περιοχή. Δεν έχουμε τίποτα. Κάποτε υπάρχει λίγο πετρέλαιο για τη φωτιά. Δεν έχουμε ξύλα και δεν ξέρουμε πώς θα ζεσταθούμε το χειμώνα που προσεγγίζει. Κάθε Κυριακή υπάρχει λαική αγορά 12 χιλιόμετρα μακριά. ΄Εχουμε να κάνουμε το ταξίδι με τα πόδια, που μας παίρνει 3 ώρες. Στις περιοχές που μας έχουν είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε για μιας ημέρας ημερομίσθιο το αντίστοιχο των 3 ή τεσσάρων ημερών δουλειά. Για μας ημέρας ημερομίσθιο μας δίνουν ένα κιλό καλαμπόκι και τίποτε άλλο.

Οι αιτήσεις μας για άδειες εξόδου απορρίφθηκαν. Η αστυνομία μας πιέζει να αλλάξουμε την εθνικότητά μας. Τα πιστοποιητικά μας που μαρτυρούν την ελληνική μας εθνικότητα έχουν κατασχεθεί από την αστυνομία που λέγει ότι έχουμε μείνει χωρίς πατρίδα. Η Ελλάδα σας έχει αποκηρύξει μας λένε. Στη Μόσχα δεν υπάρχει πλέον ελληνική Πρεσβεία και πρέπει να γίνετε Σοβιετικοί κάτοικοι μας λένε.

Ο χειμώνας είναι εδώ και ο παγωμένος άνεμος άρχισε να φυσά. Δεν υπάρχουν καυσόξυλα στην έρημο. Τι θα κάνουμε το χειμώνα.”

Οι εκθέσεις αυτές μαζεύονταν από ζωντανές μαρτυρίες με απόρρητο να μην αποκαλυφθούν οι πηγές.

Η Ελληνική Πρεσβεία στη Μόσχα ήταν ενήμερη των καταστάσεων όπως και οι ξένες πρεσβείες. Μια αναφορά για το θέμα στα βρετανικά αρχεία λέγει συγκεκριμένα: “Θα τους σκορπίσουν, υποθέτω, και δεν θα ξανακούσουμε γι΄αυτούς ποτέ πια”.

Οι Βρετανοί πάντως, προέτρεπαν την τότε ελληνική κυβέρνηση να δώσει άμεση δημοσιότητα στις απελάσεις, διωγμούς και εξοντώσεις των Ελλήνων του Καυκάσου από τις σταλινικές αρχές, και ενόσω το θέμα αποτελούσε καυτή είδηση, ειδικά εφόσον η Σοβιετική ΄Ενωση ήθελε να φαίνεται ότι ήταν ευαίσθητη στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1949 αποφάσισε ουσιαστικά να κλείσει το θέμα προτού να το ανοίξει. Βρετανική αναφορά λέγει:  “Εμαθα έμπιστευτικά ότι οι ΄Ελληνες δεν πρόκειται, επαναλαμβάνω δεν πρόκειται να θέσουν το θέμα στη συζήτηση στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ως παραβίαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων”. Ενδεικτικά η τότε Ελληνική Κυβέρνηση συμφώνησε με το αμερικανικό Στέιτ Ντεπάρτμεντ το οποίο έβρισκε ότι ήταν αμφίβολο αν η σοβιετική ενέργεια αποτελούσε κάτι τέτοιο…Αλλά, στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να ενοχληθούν οι σχέσεις και οι ισορροπίες. Είχαν ήδη διαμελίσει τον κόσμο σε Δυτικό και Ανατολικό Συνασπισμό…

΄Ετσι, το κεφάλαιο αυτό των σταλινικών καταδιώξεων, του αυτόχθονου Ελληνισμού του Καυκάσου, καλύφθηκε με μια πρωτοφανή σιωπή συνωμοσίας υπέρ των σοβιετικών συμφερόντων όπως είχε γίνει και με την περίπτωση των Τούρκων.  Για τους Πόντιους ΄Ελληνες του Καυκάσου και για όσα υπέφεραν επί Στάλιν πρώτος ασχολήθηκε ο Ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης στο βιβλίο του “Πόντος – ΄Ενα ανοιχτό ζήτημα  έκδοση 1996”. Τα όσα περιγράφει τεκμηρειώνονται και από  τα βρετανικά έγγραφα στα οποία αναφέρομαι στο βιβλίο μου “Γενοκτονία έκδοση 1998”.

Η Ποντιακή Γενοκτονία είναι γεγονός, ένα εθνικό ξεκαθάρισμα χειρίστου είδους, μια Κεμαλική πολιτική που εξακολουθούν να εφαρμόζουν πολλοί άλλοι αδίστακτοι ηγέτες σ΄όλο το κόσμο, και πρόσφατα οι ίδιοι οι Τούρκοι στην κατεχόμενη Κύπρο το 1974 με βρετανική και αμερικανική βοήθεια και “επίβλεψη” και σοβιετική συγκατάθεση.

Είναι αποδεδειγμένο ότι όταν ένας δεν διδάσκεται από τα μαθήματα της Ιστορίας η Ιστορία  επαναλαμβάνεται. Γιατί αν καταδικαζόταν και στιγματιζόταν η Τουρκία για τις γενοκτονίες εκείνες πριν 91-100 χρόνια, δεν θα μπορούσε να επαναλάβει τα εγκλήματά της στην Κύπρο το 1974 βάση της ίδιας εξοντωτικής πολιτικής…

Κύπρος

Οι Τουρκικές προετοιμασίες για την κατάληψη της Κύπρου ξεκίνησαν την δεκαετία του 1950 με βρετανική υποκίνηση. ΄Ηταν η Βρετανία που διευθέτησε την επιστροφή της Τουρκίας ως ενδιαφερόμενο μέρος στο Κυπριακό με την «Τριμερή» του Λονδίνου τέλος Αυγούστου 1955 (με ελληνική συγκατάθεση δυστυχώς). Αμέσως μετά η Τουρκία έβαλε μπροστά τα μακροπρόθεσμα σχέδιά της καλώντας τον Καθηγητή Νιχάτ Ερίμ να τα ετοιμάσει. Ο Νιχάτ Ερίμ εκτέλεσε τις οδηγίες με το σχέδιο «Επανάκτησης της Κύπρου».  Θα βρείτε αναφορές στα σχέδια αυτά των Τούρκων στο δίγλωσσο βιβλίο «Αιματηρή Αλήθεια» που εκδόθηκε πέρσι από την Κίνηση για Ελευθερία και Δικαιοσύνη στην Κύπρο. Πρώτος αναφέρθηκε στα σχέδια του Νιχάτ Ερίμ ο καθηγητής της Παντείου Σχολής Νεοκλής Σαρρής στο βιβλίο του « Η άλλη πλευρά».

Με τις οδηγίες, χρηματοδότηση, εξοπλισμό,  εκπαίδευση και σχέδια από την τουρκική κυβέρνηση οργανώθηκαν ευθύς αμέσως τρομοκρατικές οργανώσεις στην Κύπρο (Βολκάν και ΤΜΤ) δολοφονώντας  Έλληνες καθώς και Τουρκοκύπριους, ανατινάσσοντας τεμένη για να δημιουργήσουν ενδοκοινοτική ένταση και να δώσουν στον έξω κόσμο την σκηνοθετημένη εντύπωση ότι ΄Ελληνες και Τούρκοι δεν μπορούν πλέον να ζήσουν μαζί, άρα η λύση είναι η διχοτόμηση…

Βέβαια, η διχοτόμηση ήταν το πρώτο βήμα προς την εκτέλεση του σχεδίου «Επανάκτησης της Κύπρου». Εν συντομία η Άγκυρα προχώρηση ολοταχώς στην δημιουργία των συνθηκών εκείνων και μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου το 1960 με αποκορύφωμα τις επιθέσεις εναντίον των Ελληνοκυπρίων τον Δεκέμβριο του 1963. Όταν οι Τούρκοι προέβησαν στο πρώτο πραξικόπημα εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας με στόχο την διάλυσή της και την αντικατάστασή της με δύο ομόσπονδα κράτη. (Υποβοηθούμενοι από τους επιτήδειους Βρετανούς – ο Βρετανός Στρατηγός Γιάνγκ χάραξε την λεγόμενη πράσινη διαχωριστική γραμμή στην Λευκωσία ενώ το Λονδίνο είχε αποφασίσει ότι και να εισέβαλαν οι Τούρκοι δεν επρόκειτο να τους εμποδίσει).

Και όμως απέτυχαν στο στόχο τους. Τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώρισαν την Κυπριακή Δημοκρατία ως τη μόνη και νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου. Οι Τούρκοι όμως συνέχισαν τις παρα-κρατικές τους δραστηριότητες με αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή του 1974… ΄Εφάρμοσαν και πάλιν την απάνθρωπη πολιτική τους, του εθνικού ξεκαθαρίσματος, όταν χιλιάδες Ελληνοκύπριοι δολοφονήθηκαν από τις τουρκικές δυνάμεις αλλά και από τους Τουρκοκύπριους λεγόμενους μαχητές, ένας εκ των οποίων με δική του ομολογία, ήταν και ο Τουρκοκύπριος Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.

Εκατοντάδες γυναίκες, γιαγιάδες και νεαρά κορίτσια ατιμάσθηκαν από τους βάρβαρους. Ο επίσημος αριθμός τις ανεβάζει στις 800 – τέτοια ήταν η κατάσταση που η τότε Κυπριακή Κυβέρνηση ζήτησε ιατρική βοήθεια από τα βρετανικά νοσοκομεία των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο.

(Σημ: Μπορείτε να διαβάσετε σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια το τραγικό εκείνο κεφάλαιο της κυπριακής ιστορίας στο δίγλωσσο βιβλίο (ελληνικό και αγγλικό) που εξέδωσε πέρσι η «Κίνηση για Ελευθερία και Δικαιοσύνη στην Κύπρο», «Αιματηρή Αλήθεια». Το πρώτο στο είδος του βασισμένο σε πρωτογενείς μαρτυρίες, απο βρετανικές, τουρκικές, ελληνικές και άλλες πηγές που εκθέτουν σε λεπτομέρειες τα τουρκικά σχέδια και στόχους εναντίον της Κύπρου.

Η τουρκική πολιτική εξόντωσης των αυτόχθονων πληθυσμών συνεχίστηκε στην Κύπρο. Με τις συστηματικές δολοφονίες, καταπιέσεις, απελάσεις, βιασμούς των Ελλήνων εγκλωβισμένων μας στην κατεχόμενη Καρπασία. Το 1974 αριθμούσαν κάπου 20,000 σήμερα αριθμούν ορισμένες εκατοντάδες στα δάκτυλα του ενός χεριού με «ημερομηνία λήξεως» στο κεφάλι τους, καθώς οι περισσότεροι είναι ηλικιωμένοι που αρνούνται να εγκαταλείψουν τα πάτρια τους εδάφη.

Η επιμονή των Τούρκων να μην επιτρέπουν σε μας, τους πρόσφυγες Ελληνοκύπριους να επιστρέψουμε στις περιουσίες μας, και με την μεταφορά δεκάδων χιλιάδων Τούρκων της Ανατολίας στα σπίτια μας, ένας εποικισμός που ξεκίνησε το 1975, για να αλλάξουν τον δημογραφικό χαρακτήρα των κατεχόμενων περιοχών και να αναπληρώσουν το κενό που άφησαν οι Ελληνοκύπριοι ιδιοκτήτες, κάτι που αποτελεί ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΛΕΜΟΥ, όλα αυτά είναι ευθυγραμμισμένα με την κεμαλική πολιτική Γενοκτονίας που εφάρμοσαν εναντίον των χριστιανών Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων.

Η τουρκική πολιτική συνεχίζεται στην Κύπρο ευθυγραμμισμένη και με τα διάφορα σχέδια λύσης που προτείνονται από τους Βρετανούς με υποστηρικτές τους Αμερικανούς. Οι Βρετανοί ξεκίνησαν την προώθηση της τουρκικής λύσης της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας αρχικά ως δι-περιφερειακής ομοσπονδίας από τις 16 Αυγούστου 1974. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ραούφ Ντεκτάς είχε απαιτήσει την ρατσιστική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία από τις 12 Αυγούστου 1974 στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης… Ειρωνικά, αυτή η τουρκική απαίτηση, χάρη στην φιλοτουρκική και δυναμική προώθηση της από τους Βρετανούς, με την ξεδιάντροπη συμπαράσταση ορισμένων φιλό-αγγλων Ελληνοκυπρίων πολιτικών, μετατράπηκε σε… παντιέρα λύσης της ελληνοκυπριακής πλευράς προς άμεσο όφελος της ΄Αγκυρας και των φιλοδοξιών της.

΄Ομως ο λαός μας, όταν για πρώτη φορά του ζήτησαν να ψηφίσει σε δημοψήφισμα για την τύχη του, στις 24 Απριλίου, 2004, απέρριψε την ρατσιστική λύση με το συντρηπτικό ΟΧΙ του 76% στο Σχέδιο Ανάν, επιβεβαιώνοντας την άρνησή του να δεχθεί την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία που ήταν η ραχοκοκκαλιά του εκτρώματος εκείνου, το οποίο εξασφάλισε κατά 99% τις τουρκικές επιδιώξεις πάνω στην Κύπρο.

Το γεγονός ότι η ηγεσία της Κύπρου αρνείται να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος  και αντισυνταγματικά επιλέγει να αγνοεί τη σημασία της λαικής εκείνης εντολής εναντίον της λύσης της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, είναι ο κύριος λόγος που δεν μπορούν να επιβάλουν αυτή τη λύση. Δυστυχώς οι Ελληνοκύπριοι υπήρξαμε  συστηματικά θύματα όχι μόνο της τουρκικής πολιτικής αλλά και θύματα αμέλειας, ανικανότητας, φτωχής και κατά καιρούς έντονης φιλο-βρετανικής ηγεσίας, δουλοπρεπούς έναντι των πρώην αποικιοκρατών εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.

Παραδοχή από Τούρκο υπουργό

Σχεδόν ένα αιώνα μετά, και παρόλον ότι μέχρι σήμερα η Τουρκία αρνείται πεισματικά την γενοκτονία, ο υπ. Άμυνας της Τουρκίας μιλώντας στις Βρυξέλλες (όπου παρευρέθηκε σε συνεδρία του ΝΑΤΟ) σε εκδήλωση στην εκεί τουρκική πρεσβεία για την επέτειο του θανάτου του Ατατούρκ, τον Νοέμβριο του 2008, παραδέχθηκε ότι η εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών ήταν αναγκαία όταν διερωτήθηκε « κατά πόσο η Τουρκία θα ήταν η ίδια εθνική χώρα σήμερα αν οι Έλληνες και οι Αρμένιοι παρέμεναν στα διάφορα μέρη της Τουρκίας». Με τον τρόπο του επιβεβαίωσε ακριβώς όλα εκείνα  που πολλοί ιστορικοί, η ελληνική διασπορά και πολλοί Αρμένιοι υποστηρίζουν, ότι δηλαδή η σημερινή Τουρκία δημιουργήθηκε από το εθνικό ξεκαθάρισμα, την συστηματική εξόντωση όλων των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων. (Αυτό το είχα τονίσει και στις ομιλίες μου στη Βοστώνη, Τορόντο και Μοντρεάλ το 1999). (Άρθρο Κωστάκη Αντωνίου, Σημερινή, 12.11.2008).

Η ημι-κατεχόμενη Κύπρος σήμερα είναι η πιο πρόσφατη ζωντανή μαρτυρία της επανάληψης  της Κεμαλικής βαρβαρότητας των Τούρκων, μιας πολιτικής εξόντωσης μιας φυλής για χάρη του τουρκικού επακτατισμού με την βοήθεια των μεγάλων και ούτω καλούμενων πολιτισμένων δυνάμεων δύσης και ανατολής…

Σας θυμίζω ότι ο νυν Τούρκος Υπ. Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου σε βιβλίο του που εκδόθηκε το 2004, έγραψε μεταξύ άλλων πολλών:

(…) Ακόμη και αν δεν υπήρχε κανένας μουσουλμάνος Τούρκος στην Κύπρο, η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να έχει ένα κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη απέναντι σε ένα τέτοιο νησί, που βρίσκεται μέσα στην καρδιά του ίδιου του ζωτικού της χώρου (…)»

(«Stratejik Derinlik. Turkiye’nin Uluslararasi Konumu», Kure Yayinlari, Istanbul 2004 – βλέπε ιστοσελίδα www.efylakas.com)

Κλείνω την κατάθεση αυτή με αναφορά στην ανακάλυψη του Βρετανού αρχαιολόγου Michael Sanders, ο οποίος ισχυρίζεται ότι ο Βιβλικός Πύργος της Βαβέλ δεν βρίσκεται στην Μεσοποταμία στο Ιράκ, αλλά στην περιοχή του Πόντου στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Αυτό ενισχύεται με νέες δορυφορικές φωτογραφήσεις της ΝΑΣΑ και νέες ερμηνείες των βιβλικών κειμένων, σύμφωνα με άρθρο στην βρετανική «Sunday Times» του Λονδίνου 4, Απριλίου, 1999.

Ο Πόντος, λοιπόν, σίγουρα είναι μια περιοχή μεγάλης ιστορικής σημασίας μάλιστα από τους βιβλικούς χρόνους, όπως μαθαίνουμε τώρα,  και εμείς οι ΄Ελληνες δεν πρέπει να αφήσουμε τη διεθνή κοινή γνώμη να ξεχνά σε ποίους πράγματι ανήκε αυτός ο τόπος και πως και γιατί οι ΄Ελληνες Πόντιοι εξοντώθηκαν από την πατρίδα τους.

΄Οπως ακριβώς πρέπει να εντατικοποιήσουμε την εκστρατεία μας για να γίνει γνωστή στο κόσμο, η «αιματηρή αλήθεια» με τα πραγματικά γεγονότα για την τραγωδία της Κύπρου και τα τουρκικά εγκλήματα που διεπράχθησαν στο νησί μου, και να εξουδετερωθεί η συσκότιση που προστατεύει τα απάνθρωπα  τουρκικά ψέματα, διαστρευλώσεις και εγκλήματα.

**Ομιλία στο Σταθάκειο Κέντρο,  Αστόρια Νέα Υόρκη,  στις 19 Μαίου 2010 για  την Ημέρα Μνήμης της 91^ης επετείου της Ελληνικής Ποντιακής Γενοκτονίας από τους Οθωμανούς Τούρκους

Δείτε την ομιλία της Φ. Αργυρού στο Σταθάκειο Κέντρο

{vimeo}11956210{/vimeo}