Η ευτυχία έρχεται με την προχωρημένη ηλικία. Αυτό τουλάχιστον διατείνεται ομάδα κορυφαίων επιστημόνων, σε ευρεία παγκόσμια δημοσκόπηση της περίφημης εταιρίας Gallup που δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα και παρέμεινε όλη την εβδομάδα, στις πρώτες θέσεις online αναγνωσιμότητας των Νιου Γιορκ Τάιμς. Τρελό; Κι όμως. Αυτό συμβαίνει! Οι λόγοι ποικίλοι, από βιολογικούς (ενδοκρινολογικούς ή από αλλαγές που συντελούνται στον εγκέφαλο), έως και… περιβαλλοντικούς. Οι βασικοί όμως, είναι οι ψυχολογικοί. Στην έρευνα διαπιστώνεται, με μαθηματική δε ακρίβεια, πως ένας άνθρωπος μπορεί, με βάσιμες πιθανότητες, να περιμένει να είναι πολύ πιο ευτυχισμένος, γεμάτος και ελεύθερος στα 85 του, απ’ ότι στα 25 ή τα 35 του. Ο δείκτης προσωπικής κι αντικειμενικής ευτυχίας και ικανοποίησης αρχίζει να μειώνεται δραματικά μετά τα 18, ενώ αρχίζει να αυξάνεται μετά την ηλικία της σύνταξης.
Προφανώς, εάν αυτός ο άνθρωπος δεν ζει τη δύση του στην…
Ελλάδα. Ή τουλάχιστον, εάν δεν τη ζει μόνος του στην Ελλάδα και δεν είναι πολύ εύπορος. Γιατί, όση αυτογνωσία και καλή διάθεση να έχεις, όσο και να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, με 500 και 600 ευρώ δεν ζεις. Πόσω δε μάλλον εάν είσαι μιας ηλικίας, οπότε, δεδομένο είναι, όλο και κάποια προβλήματα υγείας θα έχεις, καθώς και αυξημένες ανάγκες. Η δε «απαλλαγή από παιδιά κι άλλες υποχρεώσεις» μια χαρά ακούγεται εάν είσαι η Τζέην Φόντα, αλλά όχι εάν καλείσαι να κινηθείς μέσα στην επιθετική και επικίνδυνη οντότητα που έχει γίνει η Αθήνα.
Μέσα σε αυτή τη ζοφερότητα, μας αναγγέλλεται πως Κλιμάκιο του ΔΝΤ φτάνει στην Αθήνα, σε καμιά δεκαριά μέρες, για μία «προκαταρκτική αποστολή επισκόπησης» όπως δήλωσε εκπρόσωπός τους, ξεκαθαρίζοντας ταυτόχρονα- για να μας προειδοποιήσει; Για να μας καθησυχάσει;- ότι η επίσκεψη δεν αφορά τη διάθεση της επόμενης δόσης του πακέτου αλλά… τον καιρό! Ή, για να το πούμε κομψότερα, επειδή έχει καλοκαιριάσει εδώ και οι ελεγκτές μας προέρχονται από την ψυχρή Δύση, έρχονται εδώ για αναψυχή! Και, μια και θα βρεθούν εδώ, θα κάνουν μία γενική εγκυκλοπαιδική συζήτηση με τις ελληνικές αρχές «για την εφαρμογή του προγράμματος» που η κυβέρνηση δεσμεύθηκε, με την υπογραφή του μνημονίου με το οποίο πήραμε το «πακέτο βοήθειας», να υλοποιήσει.
Φαντάζομαι, ο Λοβέρδος αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης, θα σπεύσουν τότε, να ορθώσουν το ανάστημά τους και να προτάξουν τα στήθη τους, να τους πουν πως… δεν σηκώνουμε περαιτέρω μείωση της βασικής σύνταξης. Αντιστεκόμαστε! Μα, δεν είναι εποχές να κοροϊδευόμαστε άλλο, τουλάχιστον μεταξύ μας. Οι άνθρωποι, οι δανειστές μας εννοώ, έρχονται να επιτηρήσουν ότι όλα βαίνουν βάση των όρων που υπογράψαμε στο κείμενο του δανείου. Τέλος! Και βέβαια, ο ηλικιωμένος (οπουδήποτε στην Ελλάδα, αλλά ιδίως στην Αθήνα) που δεν έχει άλλα εισοδήματα ή περιουσιακά στοιχεία, ή παιδιά που να (μπορούν να) τον στηρίξουν παντοιοτρόπως, εάν κληθεί να ζήσει με 400 ευρώ το μήνα, δεν θα μπορέσει. Θα πεθάνει. Φυσικά. Αυτονόητο είναι. Elementary my dear Watson, όπως έλεγε κι ο Σέρλοκ Χολμς.
Αλλά το ΔΝΤ ούτε φιλανθρωπικό ίδρυμα είναι, ούτε καν ελληνικό, ή έστω μεσογειακό, πραγματάκι είναι, για να πεις ότι έχει μία «ιδιαίτερη ευαισθησία» απέναντί μας. Σάμπως την είχε αυτήν την «ιδιαίτερη ευαισθησία» οιοσδήποτε έλληνας πολιτικός των τελευταίων είκοσι χρόνων; Έδιναν πάντα άπαντες οι πολιτικοί μας και όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά, σε όποιον τους δημιουργούσε ή έστω, μπορούσε δυνητικά, να τους δημιουργήσει πρόβλημα στην παραμονή τους στην εξουσία και στην άσκησή της: από τους αγρότες και τους λιμενεργάτες έως τους τραπεζίτες και τους βιομηχάνους. Κι από τους δικαστικούς (οι οποίοι, σημειωτέον βρήκαν ετούτη την πιο δύσκολη ώρα για να ζητήσουν αναδρομικές αυξήσεις!) έως τους… ίδιους τους εαυτούς τους – βουλευτές και υπαλλήλους τους! Κι όχι μόνο έδιναν, αλλά έδιναν πάντα άκριτα, άστοχα και άδικα – όπως γίνεται συνήθως, όταν το χρήμα, ούτε το έχεις βγάλει εσύ, ούτε είναι δικό σου για να το πονάς και έχεις, παράλληλα εξασφαλίσει με το παραπάνω, τις πλάτες τις δικές σου και των ομοίων σου. Ο τόπος είχε γεμίσει δημοσίους υπαλλήλους 55αρηδες και 35αρες με τεράστιες συντάξεις! Και από πάνω, έφαγε και η κυβέρνηση Καραμανλή, τα χρήματα των ταμείων με το τεράστιο σκάνδαλο των ομολόγων… Πόσο να αντέξουν πια αυτά τα ταμεία, αλλά και πόσο να αντέξει αυτή η χώρα! Θαύμα είναι πως φτάσαμε ως εδώ τώρα κι όχι πολύ καιρό πρωτύτερα.
Ακόμα κι ο συνήθως αισιόδοξος και ουδόλως νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων, Αμερικανός Νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, δίνει πλέον, 50- 50 τις πιθανότητες να βγούμε από το ευρώ. Όπως επεσήμανε προχθές, παρά τη μεγάλη δημοσιονομική προσπάθεια της Ελλάδας, στο τέλος του προγράμματος χρηματοδοτικής στήριξης το δημόσιο χρέος της χώρας θα έχει αυξηθεί στο 140% του ΑΕΠ. «Και για κάποιο λόγο, θα πρέπει να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα θα ξαναβρεί πρόσβαση στις χρηματοοικονομικές αγορές και όλα θα είναι καλά. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτό θα επιτευχθεί», τόνισε. Και πως, αλήθεια.
Οι απεργίες παραλύουν κάθε εβδομάδα την χώρα, τα νοσοκομεία δεν βρίσκουν χρήματα να λειτουργήσουν, όλοι οι οικονομικοί μας δείκτες και το χρηματιστήριο καταρρέουν -πέρα από το προσδοκώμενο από τους φωστήρες εκ Δύσης του ΔΝΤ- και η κυβέρνηση μοιάζει να καταφέρνει να κάνει πολύ λίγα, πολύ αργά. Η δύση στην Ελλάδα δεν είναι πια όμορφη.
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
