Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα πτυχή στην πρόσφατη απόφαση της Τουρκίας να κλείσει τον εναέριο χώρο της στα ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη: όταν το Ισραήλ επιτέθηκε εναντίον ενός μυστικού πυρηνικού αντιδραστήρα της Συρίας, τον Σεπτέμβριο του 2007, τα βομβαρδιστικά του πέταξαν πάνω από την Τουρκία.
Δεδομένου του στρατιωτικού εμπορίου μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας (1,8 δισ. δολάρια το 2007), της αμερικανικής κηδεμονίας της τουρκο-ισραηλινής σχέσης και της δέσμευσης της Τουρκίας να παραμείνει υπό τη δυτική σκέπη, έστω και αν κοιτάζει ανατολικά, δεν νομίζω ότι θα τελειώσει η τουρκο-ισραηλινή συνεργασία. Ωστόσο, το Ισραήλ έχει κάθε λόγο να ανησυχεί.
Μπόρεσε να πετάξει πάνω από την Τουρκία το 2007 προς τις συριακές εγκαταστάσεις, λόγω της στρατιωτικής συνεργασίας του με τον καλύτερο περιφερειακό μουσουλμάνο εταίρο του. Αυτό αποτελεί πια ιστορία.
Εκτοτε οι ενέργειες του Ισραήλ το έχουν καταστήσει περισσότερο απομονωμένο από οποτεδήποτε άλλοτε. Ακούω περισσότερα εχθρικά σχόλια εναντίον του Ισραήλ σε όλο τον κόσμο από οποιαδήποτε προηγούμενη περίοδο μπορώ να θυμηθώ.
Οι ΗΠΑ πληγωμένες μετά την 11/9 έκαναν λάθη. Πολύ συχνά επέδειξαν αλαζονεία και συμπεριφέρθηκαν με σκληρότητα και απερισκεψία. Το Ισραήλ είναι κατά κάποιον τρόπο μια προέκταση των Ηνωμένων Πολιτειών. Ως εκ τούτου, δεν εντυπωσιάζει το γεγονός ότι και το Ισραήλ έσφαλλε, την περασμένη δεκαετία.
Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, μια έκφραση που απορρίπτει ο Μπαράκ Ομπάμα, ήταν η φράση-κλειδί που επέτρεψε στην ισραηλινή ηγεσία να συμπεριλάβει τον παλαιστινιακό εθνικό αγώνα στο τρομοκρατικό στρατόπεδο, όπου όμως μεγάλο τμήμα του δεν ανήκει σε αυτό. Αυτό αποδείχθηκε ένας τρομερός παραμορφωτικός φακός.
Αισθάνομαι ότι το Ισραήλ θα κατανοήσει εν τέλει ότι όλο αυτό δεν οδηγεί παρά σε αδιέξοδο. Το Ισραήλ μπορεί να τα πάει καλύτερα.
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το αξιέπαινο άνοιγμα, ώς ένα βαθμό, του «σαρδελόκουτου» της Χαμάς; Και τη δίωξη Ισραηλινών αξιωματούχων και στρατιωτών για το ρόλο τους στη Γάζα; Και τη διαπίστωση ότι στο πρόσωπο του Σαλάμ Φαγιάντ, του πρωθυπουργού της παλαιστινιακής Δυτικής Οχθης, το Ισραήλ έχει τον τελευταίο καλύτερο συνομιλητή; Και το πέσιμο των τόνων με το Ιράν;
Επιχειρηματολογώ χρόνια για τέτοιες αλλαγές και χαίρομαι που τις βλέπω. Δεν έχω ιδέα πόσο θα κρατήσουν: η δεξιά κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάχου προκαλεί αμφιβολίες. Πολλά θα εξαρτηθούν από την ετοιμότητα του προέδρου Ομπάμα να επιδείξει τη δέουσα αυστηρότητα.
