Ο Πόλυς Κυριάκου μεταφέρει τον σφυγμό της διχοτομημένης πατρίδας
Του Πανίκου Παναγιώτου, Φιλελεύθερος
Η δύναμη ενός τόπου είναι οι άνθρωποί του. Κι όταν υπάρχουν κάποιοι που εξακολουθούν να σμιλεύουν τη μνήμη των νεκρών, τότε ο τόπος δεν θα σβήσει. Δεν έχει σημασία αν ένα κομμάτι απ’ αυτούς είναι εκτός των συνόρων. Άλλωστε, οι φωνές της διασποράς είναι συνήθως πιο αληθινές και αγνές, γιατί λειτουργούν με περισσότερη ανυποταξία στα πρέπει και στους συμβιβασμούς. Ο Πόλυς Κυριάκου αποτελεί χαρακτηριστική έκφραση ενός κόσμου που επιμένει με λέξεις και θύμησες να ανασηκώνει ότι σωριάστηκε στο πέρασμα του χρόνου, γράφοντας για τη μικρή πατρίδα που ακόμη λεηλατούν την ψυχή της ξένοι και δικοί μας.
Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά, διαβάζουμε σε CD και μουσικές κριτικές το όνομα του συμπατριώτη μας στιχουργού, ο οποίος από το 1982 ζει στη Νέα Υόρκη. Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1957, υπηρέτησε στη Φιλαρμονική της Εθνικής Φρουράς (1975-1977) και αποφοίτησε από το Πάντειο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1977-1981). Στη συνέχεια, μετέβη στην αμερικανική μεγαλούπολη, όπου έκανε μεταπτυχιακές σπουδές (GraphicDesign) στο ΡrattΙnstitute.
Κατά τη διάρκεια των μαθητικών και φοιτητικών του χρόνων συμπορεύτηκε δημιουργικά με τα θλιβερά γεγονότα του τόπου μας, γράφοντας ποίηση και στίχους. Εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές: “Σχήματα” (Α΄Βραβείο για νέο λογοτέχνη του Υπουργείου Παιδείας Κύπρου, 1977) και “Μετασχηματισμοί”. Παράλληλα με τις σπουδές του, από το 1982 μέχρι το 1986, διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής της ελληνοαμερικανικής εφημερίδας “Πρωϊνή” και από το 1986 μέχρι σήμερα διατηρεί graphicdesign studio με το όνομα “ΤypographicCreations” της οποίας είναι ο ΑrtDirector. Η επαγγελματική σταδιοδρομία του δεν τον εμπόδισε να προσφέρει χρόνο και σκέψη για την ιδέα που λέγεται Κύπρος. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Αμερική ενεργοποιήθηκε στα κοινά της Ομογένειας. Η αρχή ήταν με τον Παγκύπριο Σύνδεσμο και ακολούθως έγινε μέλος της Κυπριακής Ομοσπονδίας Αμερικής, κάτι που συνεχίζει μέχρι σήμερα, συνεργαζόμενος με όλα τα στελέχη της. Οι περισσότερες αφίσες και έντυπα που έχουν εκδοθεί τα τελευταία 30 περίπου χρόνια για την προβολή του Κυπριακού στις ΗΠΑ είναι σχεδιασμένα από τον Πόλυ Κυριάκου. Μεταξύ αυτών, ήταν οι δημιουργίες του για την πορεία των φοιτητών Νέα Υόρκη – Ουάσιγκτον το 1987, για τη συμμετοχή ομογενών στις πορείες επιστροφής γυναικών στα κατεχόμενα το 1989, για τη συναυλία του Νταλάρα στο Νιου Τζέρσεϊ το 1994 και για πολλές διαδηλώσεις και εκδηλώσεις που είχαν θέμα την Κύπρο και όχι μόνο.
Ο κ. Κυριάκου είναι επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του μη κερδοσκοπικού ραδιοφωνικού σταθμού της Νέας Υόρκης “CosmosFΜ- 91.5” και παραγωγός της κυριακάτικης εκπομπής: “Ένας Κόσμος Ελληνικό τραγούδι”, ενώ συμμετέχει στις πολιτικές εκδηλώσεις του οργανισμού “Cypreco”. Μια άλλη αφιλοκερδής δραστηριότητά του είναι η παραγωγή και ο συντονισμός συναυλιών με Έλληνες καλλιτέχνες, όπως του Αλκίνοου Ιωαννίδη και Μιλτιάδη Παπαστάμου στο Λίνκολν Σέντερ το 2001, των Σαββόπουλου/Αλκίνοου στο Σέντραλ Παρκ το 2002, της Τσαλιγοπούλου και Ανδρέου στο ΝΥU το 2005 κι αρκετές άλλες.
Το 2002 έλαβε το Γ΄ Βραβείο για το τραγούδι “Απουσία” (στίχοι- μουσική, με θέμα τον αγνοούμενο πατέρα) στο διαγωνισμό Παγκύπριου Τραγουδιού, που διοργανώνει το ΡΙΚ. Το 2006 έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με τον στίχο “Λίγο πριν ξημερώσει” που μελοποίησε η Στέλλα Γαδέδη και ερμήνευσε η Ευτυχία Μητρίτσα, το οποίο προκρίθηκε στα 10 πρώτα καλύτερα τραγούδια. Στίχους του έχουν μελοποιήσει αρκετοί γνωστοί συνθέτες, όπως: Ανδρέου, Θαλασσινός, Πλιάτσικας, Όναρ, Γαδέδη, Καραντίνης, Λουκάτου, Ζεγκίνογλου, Μπουντούρης, Χατζηευσταθίου, Κατσιγιάννης, και ένα τραγούδι του για την Κύπρο ο ΑlDi Μeola που ερμήνευσε ο Νταλάρας. Τραγούδια του ερμήνευσαν οι: Αρβανιτάκη, Θηβαίος, Νταλάρας, Θαλασσινός και άλλοι. Το πιο γνωστό τραγούδι του, το «Κερύνεια», σε μουσική Παντελή Θαλασσινού και ερμηνεία Νταλάρα – Θαλασσινού, αποτελεί, μαζί με «Τ’ όνειρο» (Αχ Κερύνεια μάνα μου) του αξιόλογου συνθέτη μας Ευαγόρα Καραγιώργη, τον ύμνο της κατεχόμενης πόλης μας. Ο Πόλυς Κυριάκου, ανάμεσα σ’ άλλα, αναφέρει: «Θ’ ανάψω απόψε ένα κερί/ με μουσική λυπητερή Κερύνεια μου./ Να ’ρθει το φως και να με βρει/ ν’ ανοίξει η μνήμη την πληγή Κερύνεια μου./ Θα μπω μ’ ένα παλιό βιολί/ μεσ’ του σπιτιού μου την αυλή / Να σε χορέψω μια στροφή/ σαν άντρας πού ‘χει τρελαθεί…».
Το πρώτο δισκογραφημένο τραγούδι του ήταν το «Κόκκινο εγώ» που τραγούδησαν οι Ονάρ το 2003 και η πιό πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του είναι η συνεργασία του με τον συνθέτη /ερμηνευτή Στ. Σιόλα, όπου υπογράφει πέντε από τα εφτά τραγούδια του δίσκου “Στα μισά της νύχτας”, σε ενορχήστρωση – παραγωγή Γιώργου Ανδρέου. Ένα απ’ αυτά είναι το πολύ γνωστό ντουέτο “Χωρίς εσένα” με την Ελευθερία Αρβανιτάκη – Σταύρο Σιόλα.
«Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούω τραγούδια για ώρες, προσπαθώντας να κρατήσω τους στίχους, γιατί ένιωθα ότι χωρίς λέξεις με νόημα και ομορφιά, ένα τραγούδι ήταν ανούσιο και εφήμερο», αναφέρει στο «Φ» ο Πόλυς Κυριάκου, επισημαίνοντας ότι «για μεγάλο διάστημα, εξαιτίας της παραμονής μου στην Αμερική και των καθημερινών έντονων ρυθμών ζωής στη ξένη γη, έχασα επαφή με το ελληνικό τραγούδι και είχα σταματήσει να γράφω. Ευτυχώς, όμως, που γεννήθηκε η δορυφορική τηλεόραση και το “άγιο” ίντερνετ που μας έφεραν ξανά σ’ επαφή με τη γλώσσα, τις ρίζες, τη μουσική και τον πολιτισμό μας». Ο Πόλυς Κυριάκου ευελπιστεί σε μια νέα δισκογραφική δουλειά που θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 2011, με τραγούδια εμπνευσμένα από την Κύπρο και τους αγώνες της, στον οποίο θα συμμετέχουν σημαντικοί Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές. Αναφερόμενος στην έντονη και πολυάριθμη στιχουργική παρουσία του στη δισκογραφία τα τελευταία επτά χρόνια, τονίζει: «Όταν αποφάσισα να ξαναγράψω και κυρίως να ασχοληθώ πλέον με τη στιχουργική, δεν γνώριζα κανέναν στο μουσικό χώρο, παρά μονάχα τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, που συνδεόμουν φιλικά με τον πατέρα του.
Μετά γνώρισα τον Νταλάρα, τον Ζούδιαρη, τον Ανδρέου και τον Θαλασσινό. Έτσι, το ένα έφερε το άλλο. Νιώθω τυχερός για τις μέχρι τώρα συνεργασίες και φιλίες που δημιούργησα, αλλά κυρίως χαίρομαι γιατί μέσα σ’ όλο αυτό το καταθλιπτικό τοπίο της ελληνικής πραγματικότητας υπάρχουν ακόμη καλλιτέχνες που δημιουργούν με ποιότητα, αξιοπρέπεια και με αγάπη για τον Ελληνισμό».
