Να λοιπόν το πρώτο αίτιο της εδώ κατάντιας του Ελληνικού κόσμου στην Νέα Υόρκη. Δρούμε όλοι εδώ σαν άτομα, ξεβράκωτα εγώ, ξεκομμένα από το γένος μας. Πολύ σωστά το θέτει ένας φίλος μας εδώ στην Νέα Υόρκη που φωνάζει: «ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΞΥΠΝΗΣΤΕ! … “Δεν έχουμε ηγέτες! Έχουμε μόνον πετυχημένους Έλληνες!» (http://www.greekamericannewsagency.com/main/index.php?option=com_content&view=article&id=8673:q-q&catid=1:2010-01-19-17-32-13&Itemid=7).
Δεν λέω, καλή η ατομική προσπάθεια του καθενός, αλλά λίγη, ακριβώς επειδή είναι ατομική. Μας πάει όλους πίσω στην φεουδαρχία, ένα ανθελληνικό πολιτικό σύστημα που συντέλεσε στην καταστροφή του Ελληνικού κόσμου στον 12ο και 13ο αιώνα. Όλοι περιμένουμε τον ηγέτη, τον αρχηγό, το άτομο πάντα εκείνο που θα μας σώσει… Και λέει το δυνατό σήμα του φίλτατου Ελλαδίτη: «Η Ελλάδα έχει τελειώσει. Ελάχιστες οι πιθανότητες να ξαναβγεί από τη στάχτη φλόγα με Συντακτική Εθνοσυνέλευση και καινούργιο Σύνταγμα. Αλλά μοναδική ελπίδα.» (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_18/07/2010_129223%208).
Αυτό το δυνατό σήμα από την πατρίδα εκφράζει απόλυτα και την εδώ κατάντια του Ελληνικού Κόσμου στην Νέα Υόρκη. Μετάφραση γιά όσα άτομα δεν καταλαβαίνουν: ο Ελληνικός Κόσμος στην Νέα Υόρκη έχει επίσης τελειώσει. Ελάχιστες οι πιθανότητες να ξαναβγεί από τη στάχτη φλόγα με συντακτική εθνοσυνέλευση επί του παρόντος καταστατικού μας και καινούργιο καταστατικό γιά τον Ελληνικό κόσμο της Νέας Υόρκης. Αλλά μοναδική ελπίδα. Αυτά λέμε, ξαναλέμε και ξαναλέμε μερικοί από εμάς, όχι ως ξεβράκωτα εγώ, αλλά ως συλλογικότητα στην Πολιτική Αφύπνηση Ελληνοαμερικανών: http://politiki-afypnisi-greekamerican.blogspot.com/.
Όμως πόσα είναι τα συνολικά έξοδα γιά μία Ελληνική οικογένεια στην Νέα Υόρκη να στέιλει τα παιδιά της σε Ελληνικό σχολείο? Πόσος είναι ο μέσος μισθός των δασκάλων στα υπάρχοντα Ελληνικά σχολειά, σε σχέση με τα δημόσια σχολεία της Νέας Υόρκης? Άσε τα ιδιωτικά… Μπορούν αξιόλογοι δάσκαλοι να μείνουν στα υπάρχοντα Ελληνικά σχολεία πάνω από έναν χρόνο? Ή τρέχουναμέσως στα δημόσια, μιάς και ο ετήσιος μισθός εκεί είναι τουλάχιστον διπλάσιος αν όχι τριπλάσιος?
Αλλά τι σας μπλέκω με συμπτώματα της κατάντιας μας στην Νέα Υόρκη, δηλαδή με αριθμούς? Ποιός νομίζω ότι είμαι? Ο Πυθαγόρας?
Γράφω λοιπόν γιά την Ελλάδα, που ακόμα εκπέμπει δυνατά σήματα, απευθυνόμενος κυρίως στον Ελληνικό πάντα κόσμο της Νέας Υόρκης. Με την δολοφονία όμως του Σωκράτη Γκιόλια στην πατρίδα μας, ίσως γρήγορα να καταλαγίασουν και αυτά τα δυνατά σήματα από την Ελλάδα. Διότι ο φόβος παγώνει την κοινωνία (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_20/02/2010_391537), και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και εδώ.
Γράφω πως το μέγιστο των λαθών του Ελληνικού κόσμου, και της Ελλάδος και της Νέας Υόρκης, είναι τα αυστηρά μέτρα λιτότητος, που αποσκοπούν στην οικονομική αποδοτικότητα (efficiency) ή επάρκεια της Ελληνικής οικονομίας, και στην Ελλάδα και στην Νέα Υόρκη. Λέω γιά το πάθημα της Toyota. H στρατηγική αποδοτικότητας και παραγωγικότητας της Toyota μέσω αυστηρών μέτρων λιτότητος (cost cutting), οδήγησαν στο περίφημο Toyota Recall.
Το δεύτερό μου απτό παράδειγμα στρατηγικής που αποβλέπει στην αποδοτικότητα και στην παραγωγικότητα κρατών και οργανισμών μέσω αυστηρών μέτρων λιτότητος είναι το επίσης περίφημο Oil Spill της BP. Επιτρέπεται στο όνομα της αποδοτικότητας και παραγωγικότητας σε έναν οργανισμό όπως η BP να αναθέτει σε εξωτερικό συνεργάτη (outsource) την γεώτρηση πετρελαίου? Καιρωτώ: Τι κάνει τότε η BP? Κολλάει μπρίκια ή σπάει κριτσίνια?
Μετάφραση γιά όσα άτομα δεν καταλαβαίνουν το αυτονόητο: Τι κάνουμε τότε τα άτομα, τα ξεβράκωτα εγώ, οι ατομικά πετυχημένοι δηλαδή Έλληνες του Ελληνικού κόσμου της Νέας Υόρκης? Κολλάμε μπρίκια ή σπάμε κριτσίνια? Μάλλον ναι…
Μιλώ επίσης γιά τον Μιχαήλ Χωνιάτη ή Ακομινάτο, ο οποίος έπρεπε να παραδώσει την Αθήνα στον Bonifatius, μαρκήσιο του Montferrat, και να πάει στην εξορία στο τέλος του 1204 ή στην αρχή του 1205, κατά τον Αντώνιο Ε. Καλδέλλη (2007, Hellenism in Byzantium, Cambridge University Press, σ. 334). Διότι έτσι ακριβώς και το κοινοβούλιο της Ελλάδος ξαναπαρέδωσε την Αθήνα του 2010 στην ΕΚΤ, στο ΔΝΤ και, γιατί όχι, στον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά χωρίς να πάει κανένας από τους 300 εξορία τούτη την φορά.
Τι σχέση έχει το Βυζάντιο και η παράδωση της Αθήνας του 2010 με την κατάντια του Ελληνικού κόσμου στην Νέα Υόρκη? Πολύ απλά, η παράδωση της Αθήνας του 2010 μας καίει όλους εδώ στον Ελληνικό κόσμο της Νέας Υόρκης. Έλα όμως που δεν έχουμε την κατάλληλη οργάνωση γιά να κάνουμε κάτι… Να άλλο ένα αίτιο της εδώ κατάντιας του Ελληνικού κόσμου στην Νέα Υόρκη.
Και ατενίζοντας το Βυζάντιο με τα μάτια του Δρ. Καλδέλλη, ο οποίος ερευνά και διδάσκει εδώ στις ΗΠΑ, βλέπουμε πως η ύπαρξή του Βυζαντίου είχε τις ρίζες της σε παραδόσεις που ξεκίνησαν σχεδόν ταυτόχρονα, γύρω στον 4ο αιώνα π.Χ. Ήταν η Ρωμαϊκή res publica, η Εβραϊκή θρησκευτική ιστοριογραφία και η Ελληνική παιδεία.
Από τις βαθειές αυτές ρίζες, η Ελληνική παιδεία είναι εκείνη που αποτελεί το πλέον αποκλειστικό περιουσιακό μας στοιχείο, την πλέον εμβριθή πραγματεία, και γιά το Βυζάντιο, αλλά και γιά τον Ελληνικό κόσμο της Νέας Υόρκης. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, η Ελληνική παιδεία προϋποθέτει, χρειάζεται και απαιτεί διατήρηση και προγραμματισμένη συντήρηση. Έτσι μόνον μπορεί να δημιουργεί εκπαιδευτικά, μορφωτικά, παιδαγωγικά και διδακτικά ιδρύματα, αλλά και εκπολιτιστικές δραστηριότητες. Ώστε να έχει ο Ελληνικός κόσμος της Νέας Υόρκης μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια, πολιτιστικό έθος. Ώστε να είμαστε ένα έθνος Ελληνίδων και Ελλήνων ελευθέρων και δημιουργικών.
Δεν μπορεί ο Ελληνικός κόσμος της Νέας Υόρκης να καταντά Toyota και BP. Δεν μπορεί ο Ελληνικός κόσμος της Νέας Υόρκης να θέλει Ελληνική παιδεία με μία στρατηγική αποδοτικότητας και παραγωγικότητας που βασίζεται σε αυστηρά μέτρα λιτότητος (cost cutting). Aυστηρά μέτρα λιτότητος οδηγούν σε ασήμαντα, εφήμερα, πενιχρά, ευτελή και φτηνά ιδρύματα.
Αυτός είναι ένας λόγος της κατάρευσης του Βυζαντίου. Αυτός είναι ένας λόγος της κατάντιας του Ελληνικού κόσμου στην Νέα Υόρκη. Και αυτός είναι ένας λόγος που δεν υπάρχει ούτε ένας οικονομικός γκουρού ή γκουρού διοικητικής πάνω στον πλανήτη που να δασκαλεύει στρατηγική αποδοτικότητας και παραγωγικότητας μέσω αυστηρών μέτρων λιτότητος. Από τον Σωκράτη και τονΑριστοτέλη μέχρι τον Peter Ferdinand Drucker και τον William Edwards Deming, όλοι μας διδάσκουν στρατηγική αποδοτικότητας και παραγωγικότητας μέσω επένδυσης στην ποιότητα αγαθών και υπηρεσιών ή και μέσω επένδυσης στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων· ποτέ μέσω αυστηρών μέτρων λιτότητος, ποτέ!
Η Ελληνική παιδεία λοιπόν απαιτεί επένδυση. Όχι από το κράτος της Ελλάδος ή και των ΗΠΑ. Όχι από τις θρησκευτικές εκκλησίες. Έχουν τα δικά τους προβλήματα τούτες. Η Ελληνική παιδεία απαιτεί μία τεράστια, συλλογική επένδυση από τον Ελληνικό κόσμο της Νέας Υόρκης, γιά τον Ελληνικό κόσμο της Νέας Υόρκης. Και άσε εκείνα τα άτομα, τα ξεβράκωτα εγώ, τους ατομικά πετυχημένους δηλαδή Έλληνες του Ελληνικού κόσμου της Νέας Υόρκης να διαλαλούν πως ο καθένας τους θα φτιάξει το δικό του πανεπιστήμιο.
Νομίζετε πως αστειεύομαι? Ρωτήστε τους να σας πούν. Είναι όμως γιά γέλια ή γιά κλάματα?
