Και τι δεν είδαμε στην Ελλάδα, τον τελευταίο καιρό: Λιμενεργάτες των 100 χιλιάδων ευρώ ετησίως, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας με ετήσια επιδόματα των 5 και των 6 χιλιάδων ευρώ, πολιτικούς δισεκατομμυριούχους, διεκδικούντες καθηγητές τη στιγμή αγωνίας των εξετάσεων, μνημεία να παραδίδονται στους πλουσίους για «κοινωνικές εκδηλώσεις», μνημεία της χώρας και παγκόσμια να βεβηλώνονται από καταληψίες-διαδηλωτές, τουρίστες να εμποδίζονται στα λιμάνια, τουρίστες να ταλαιπωρούνται στα αεροδρόμια, φορτηγά να παγώνουν τον εφοδιασμό της αγοράς σε καύσιμα και προϊόντα, αναμονή ατέλειωτη και ουρές για ανεφοδιασμό σε ρεζερβουάρ και μπιτόνια.
Οι επώδυνες αλλαγές που έφεραν στο φως και ανέδειξαν μοναδικά προνόμια συντεχνιών, μοναδικά επιδόματα συντεχνιών, μοναδικές συντάξεις συντεχνιών, μοναδικές μετατάξεις συντεχνιών, αυτές λοιπόν οι αλλαγές, μοιάζουν άδικες όταν πρόκειται για το «δικό» μας συντεχνιακό προνόμιο και δίκαιες όταν πρόκειται για εκείνο των «άλλων». Όλοι συμφωνούν λοιπόν ότι χρειάζονται αλλαγές, ότι χρειάζονται θυσίες αρκεί αυτές να μην ξεκινούν από τους ίδιους.
Και από την άλλη βλέπουμε μία Κυβέρνηση, η οποία έχει αφήσει το παιχνίδι των κοινωνικών ομάδων χωρίς διαιτητή και χωρίς κανόνες. Αφήνει τους πάσης φύσεως απεργούς – διεκδικητές – υπερασπιστές προνομίων, να συγκρούονται με την υπόλοιπη κοινωνία, ώστε να δημιουργείται, με τη βοήθεια και των ΜΜΕ, πρωτίστως κοινωνική αντίδραση και κατόπιν απαξίωση της απεργίας και των διεκδικήσεών της. Κατόπιν η όποια διεκδίκηση γίνεται βορά στη μήνη ενός Μνημονίου που έχει υποκαταστήσει την Κυβέρνηση στη λήψη αποφάσεων που αφορούν άμεσα καίρια ζητήματα, που άπτονται του σκληρού πυρήνα διακυβέρνησης της χώρας.
Εκτός από τον ελλειπή κοινωνικό συντονισμό, μην έχοντας άλλη επιλογή από το μνημόνιο που έχει υπογραφεί και κυρωθεί από τη Βουλή, αναγκάζεται η Κυβέρνηση εν μέσω θέρους με την τουριστική κίνηση στο απόγειο της να ανακοινώνει και άλλα και άλλα μέτρα. Ο τουρισμός δεν είναι η μόνη σοβαρή πηγή εισοδήματος στην Ελλάδα, είναι όμως μία από τις σοβαρότερες. Είναι λάθος η ταύτιση με εκείνους που υποστηρίζουν την άνευ όρων παράδοση των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων σε αυτήν του τουρισμού, αλλά από την άλλη είναι αδιαμφισβήτητο ότι τους καλοκαιρινούς μήνες τουλάχιστον, το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας μας κινείται γύρω από τον τουρισμό. Υπήρξαν φωνές που αντιτάχθηκαν σε αυτή τη «θεοποίηση» του τουριστικού κλάδου, μα είμαι βέβαιος ότι οι φωνές αυτές κάνουν λάθος!
Μόνον ο τουριστικός κλάδος δουλεύει το καλοκαίρι; Και τι εννοούμε τουριστικό κλάδο; Στενή ή ευρεία έννοια; Το 1/5 του Εθνικού μας Προϊόντος (το 20% της οικονομίας δηλαδή) κινείται από τον τουρισμό σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.
Ο τουρισμός είναι αφορμή για την κατακόρυφη αύξηση του πληθυσμού σε πολλές περιοχές της χώρας. Και δε μιλάμε μονάχα για την περίπτωση έλευσης αλλοδαπών, ούτε καν για αυτές τις προγραμματισμένες μετακινήσεις στους γνωστούς και διαδεδομένους τουριστικούς προορισμούς. Τόσο εύκολα παραγνωρίζουμε το δικαίωμα του φτωχού να πάει μέχρι το χωριό του, την όποια ιδιαίτερη πατρίδα του τέλος πάντων; Να δώσει ζωή σε ορεινά χωριά, να κινηθεί η τοπική οικονομία, που το χειμώνα μαραζώνει. Ή σε μία κοντινή παραλία της Αττικής, σε κάποιους από τους οικισμούς που περιμένουν το καλοκαίρι για να λειτουργήσουν όχι μόνον τα καταλύματα, αλλά και παντός είδους καταστήματα που περιμένουν τους εγχώριους παραθεριστές, προκειμένου να αυξήσουν τους τζίρους τους και να σώσουν έτσι, μία ούτως ή άλλως δύσκολη χρονιά. Για αυτό το λόγο η πρωτοβουλία – καμπάνια του Greek American News Agency με τίτλο «Στηρίζουμε την Ελλάδα. Μιλάμε για την Ελλάδα! Πάμε στην Ελλάδα!» (http://come-to-greece-this-year.blogspot.com/), έρχεται να συμβάλλει με τα μηνύματά της στην προσπάθεια συνολικής ανόρθωσης της χώρας και όχι μόνον του τουρισμού. Για αυτό και όσοι ζούμε εδώ στην Ελλάδα, μένουμε εδώ για να χαρούμε τις κρυμμένες ομορφιές της πατρίδας, αλλά με τρόπο διαφορετικό φέτος, με εκείνον τον αγνό και απλό τρόπο που έχουμε ξεχάσει και που νοσταλγικά μας γυρίζει στα παιδικά και πρωτοεφηβικά μας χρόνια.
Σύμφωνα με στοιχεία που πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας, φέτος το 59% των Ελλήνων δε θα πάει διακοπές. Από αυτούς το 82% δεν θα πάει διακοπές για λόγους οικονομικούς, ή λόγους επαγγελματικής αστάθειας. Το 12% λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και το 2% για άλλες μικρότερες αιτίες. Το 72% δήλωσαν ότι θα κάνουν διακοπές σε εξοχικό σπίτι. Το 45% σε ιδιόκτητο, το 27% σε συγγενικό ή φιλικό σπίτι και το 28% σε ενοικιαζόμενα δωμάτια χαμηλότερων κατηγοριών. Το 33% θα κάνει διακοπές για μόλις 7 ημέρες, το 31% για 10 ημέρες, το 28% για 15 ημέρες και το μόλις 1,5% για ένα μήνα! Είναι αυτονόητο λοιπόν το πόσο κρίσιμη είναι η φετινή χρονιά για αυτό που λέμε τουριστικό προϊόν στη χώρα μας.
Όταν όμως εμποδίζεται τόσο η έλευση των παραθεριστών, όσο και η τροφοδοσία των περιοχών αυτών, καταδικάζεται μία σειρά ανθρώπων, αλλά και κλάδων ολόκληρων σε οικονομικό μαρασμό, αφενός από τις διεκδικήσεις, και αφετέρου από το χρόνο και τον τρόπο που η Κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλλει τις «μεταρρυθμίσεις» της.
Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, μετατράπηκε εύκολα η κυβερνητικώς και συντεχνιακώς προκληθείσα εν μέσω θέρους, έλλειψη από καύσιμο, σε ολοκληρωτικό κάψιμο για ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής οικονομίας.
