Επιτέλους. Το φαινόμενο της δημοσιογραφίας που χρόνια και χρόνια “λειτουργεί” ως ξεσκονιστήρι και γλειψηματίας της εξουσίας πήρε τόσες και τέτοιες προκλητικές διαστάσεις ώστε το κορυφαίο τους συνδικαλιστικό όργανο να υποχρεωθεί από τις αντιδράσεις των αγανακτισμένων επαγγελματικών τάξεων να πάρει απόφαση στην οποία λέει στα μέλη της: Να μην εμφανίζονται στο έργο τους ως κυβερνητικοί εκπρόσωποι τύπου.
Έστω και αργά, έστω και τώρα – μετά από τα τόσα και τόσα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην Ελλάδα από τις εξουσίες με την ένοχη σιωπή τους – η ΕΣΗΕΑ τόλμησε να πει κάποιες αλήθειες. Αυτή η καθυστερημένη ενέργειά της επιβεβαιώνει απόλυτα την επί του προκειμένου κριτική μου στην άθλια δημοσιογραφία, με τούτο το κείμενό μου: “Αρρωστημένη δημοσιογραφία = χυδαία δημοκρατία” (βλ. “Πολιτικά Θέματα” της 24/1/2003).
Είναι πια καιρός οι γονατισμένοι δημοσιογράφοι –πλην απειροελάχιστων εξαιρέσεων- να σηκωθούν όρθιοι και ν’ ανταποκριθούν στη θεμελιώδη αποστολή τους που είναι ο έλεγχος και η κριτική της εξουσίας. Χωρίς αυτό τον έλεγχο και χωρίς την επιβαλλόμενη κριτική η ζωή βαλτώνει και η πολιτική ζωή μετατρέπεται σε βόθρο.
Την τεράστια σημασία της κριτικής ανέδειξε ο Πλάτων λέγοντας: “Πρέπει να τονίσουμε πως ο κριτικός έλεγχος είναι ο πιο μεγάλος και ο πιο σπουδαίος καθαρμός και πρέπει να πιστεύουμε πως όποιος δε δέχεται να του γίνει έλεγχος, κι αν ακόμα είναι ο μεγάλος βασιλιάς των Περσών, είναι στο μεγαλύτερο βαθμό ακάθαρτος και απαίδευτος και κακόμοιρος, σ’ εκείνα ίσα, ίσα, όπου πρέπει να είναι καθαρότατος και πανέμορφος, όποιος αληθινά πρόκειται να είναι ευτυχισμένος” (βλ. “Σοφιστής”, Εισαγωγή – Σχόλια Δ. Γληνός, εκδ. “Ζαχαρόπουλος”, 1940, σελ. 227).
Όμως, παρά τις πολυσήμαντες ευεργετικές κοινωνικές επιδράσεις που ασκεί η άσκηση της κριτικής σ’ όλους τους τομείς του κοινωνικού βίου δεν λειτούργησε και δεν λειτουργεί όπως την προσδιόρισε ο μεγάλος Πλάτων, στον οποίο ασκώντας κριτική ο Αυστριακός κοινωνικός φιλόσοφος Κ.Πόππερ (1902-1994), στην περίφημη “Πολιτεία” του, έγραφε: “Αν σ’ αυτό το βιβλίο –εννοεί το έργο του: “Η Ανοιχτή Κοινωνία και οι εχθροί της”- διατυπώνονται λόγια σκληρά για ορισμένους από τους μεγαλύτερους πνευματικούς ηγέτες της ανθρωπότητος, κίνητρό μου δεν είναι, ελπίζω, η επιθυμία μου να τους μειώσω. Αφετηρία είναι, μάλλον, η πεποίθησή μου ότι, αν ο πολιτισμός μας πρόκειται να επιζήσει, πρέπει ν’ αποβάλουμε τη συνήθεια να εκδηλώνουμε απεριόριστο σεβασμό απέναντι στους μεγάλους άνδρες. Οι μεγάλοι άνδρες μπορεί να διαπράξουν μεγάλα σφάλματα… Γιατί με την απροθυμία μας ν’ ασκήσουμε κριτική σ’ ένα μέρος της πνευματικής μας κληρονομιάς, μπορεί να συντελέσουμε στην πλήρη καταστροφή της” (βλ. το πιο πάνω έργο του Πόππερ, το οποίο εκδόθηκε από “Δωδώνη”, το 1980).
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, θα έλεγα ότι αν η κριτική επιβάλλεται και για τα μεγαλύτερα πνεύματα της ανθρωπότητας –τα οποία μπορεί να διαπράξουν και υπερμεγέθη λάθη- πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για τους πολιτικούς νάνους της Ελλάδας, που την έφεραν στο χείλος του γκρεμού.
Όποιοι… δημοσιογράφοι δεν το τολμούν αυτό θα πρέπει να τους κατατάξουμε στο βασίλειο των υπονάνων, οι οποίοι όμως τα οικονομούν παντοιοτρόπως!!
Με την ευκαιρία σημειώνεται ότι ο γράφων τόλμησε ν’ ασκήσει κριτική στον μεγάλο Μαρξ και ν’ αμφισβητήσει τη θεωρία του, του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού (βλ. το έργο μου: “Η Κομμουνιστική Ουτοπία”, εκδ. “Κάδμος”, Θεσσαλονίκη, 2010).
