Του Θάνου Οικονομόπουλου, Εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
ΣΚΕΤΗ θλίψη. Από το βράδυ της περασμένης Κυριακής, στα τηλεοπτικά «πάνελ», αλλά και τις επίσημες κομματικές δηλώσεις που συνεχίστηκαν όλη την εβδομάδα, σχεδόν κανένας πολιτικός δεν έδειξε πως στο κόμμα του πήραν χαμπάρι πώς και τι ψήφισε ο κόσμος. Ποιο είναι το έρμο «μήνυμα» που τους έστειλε. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις που από το πολιτικο-μιντιακό σύστημα αντιμετωπίσθηκαν ως «αντάρτες» και μεμψίμοιροι ή «ύποπτοι» διαφωνούντες. Τα δύο κόμματα εξουσίας, ιδίως, τα οποία ώθησαν την αγανάκτηση της κοινωνίας στα ύψη και την αποχή-λευκό στο ιστορικό ρεκόρ του 50%, με το μικροπολιτικής λογικής διλημματικό χαρακτήρα που προσέδωσαν στις αυτοδιοικητικές εκλογές, επιβεβαίωσαν ότι παραμένουν βαθειά νυχτωμένα. Δεν είναι σε θέση ν’ αντιληφθούν τη νέα πραγματικότητα που καλούνται να διαχειρισθούν.
ΜΟΝΟ που το πρόβλημα είναι ότι πέρα από τα όποια «μηνύματα» στάλθηκαν και διαβάστηκαν ή δεν διαβάστηκαν, πέρα από την ικανότητα και αποτελεσματικότητα του «συστήματος», η ζοφερή πραγματικότητα την οποία βιώνει ο τόπος δεν μπορεί να… περιμένει. Η χώρα αναζητά επειγόντως διακυβέρνηση, διαχείριση των εκρηκτικών προβλημάτων, ηγεσία που θα εμπνεύσει ψύχραιμη αισιοδοξία και πανεθνική συνέγερση, για ν’ αποκτήσει η κοινωνία δικαίωμα στο μέλλον! Την ίδια ώρα που «αυτοί» σπαταλούν το χρόνο και τον όποιο δυναμισμό τους σε ασκήσεις εσωκομματικών μικροπολιτικών «κερδών», διατήρησής τους στο πολιτικό προσκήνιο και «διάσωσής» τους σ’ ένα περιβάλλον ραγδαίας απαξίωσης και κατάρρευσης, με καμώματα του στιλ «φταίνε οι απέναντι…»!
ΑΠΛΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ: η «συνταγή» δεν βγαίνει. Το μονοδρομικό «μνημόνιο» σε μεγάλο βαθμό, ακόμη κι αν το είχαν διαπραγματευθεί (ή το επαναδιαπραγματευθούν…) με καλύτερους όρους, αποδεικνύεται προ των σωρευμένων στρεβλώσεων και παθογενειών του πελατειακού, διεφθαρμένου συστήματος της χώρας ανίσχυρο. Το έλλειμμα, παρά τα μέτρα, θ’ αποδειχθεί σ’ ελάχιστο χρόνο περίπου διπλάσιο του αναμενόμενου. Το χρέος σε τρία χρόνια θα είναι μη αντιμετωπίσιμο. Περιθώρια για άλλους φόρους (που σκοτώνουν την ήδη… ανύπαρκτη ανάπτυξη) δεν υπάρχουν. Τα έσοδα, όμως, υστερούν δραματικά και το «άνοιγμα» πρέπει (το ζητούν επιτακτικά οι τροϊκανοί…) να καλυφθεί. Μόνη λύση, η μείωση του κράτους, η κατάργηση οργανισμών και υπηρεσιών, ο βίαιος (έτσι όπως ενεργούσαμε τα χρόνια που είχαμε περιθώρια εξορθολογισμού και τα σπαταλήσαμε χαζοχαρούμενα…) περιορισμός του δημόσιου τομέα, ακόμη και σε ζωτικούς τομείς όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η κοινωνική πρόνοια. Θα απολυθούν άνθρωποι – κάμποσες δεκάδες χιλιάδες. Και οι τραγικές θυσίες, πριν (ας ελπίσουμε…) αρχίσουν ν’ αποδίδουν το λιγότερο σε μια δεκαετία, αναπόφευκτα θα προκαλέσουν κοινωνικές εκρήξεις. Απρόβλεπτες και δύσκολα διαχειρίσιμες…
ΣΕ ΤΕΤΟΙΟ σκηνικό και με δεδομένη τη μέχρι στιγμής αναποτελεσματικότητα και ερασιτεχνισμό της κυβέρνησης, που συνομολογούν ακόμη και τα εχέφρονα στελέχη της, είναι πλέον βέβαιο ότι μονοδρομικά βαδίζουμε σ’ εθνικές εκλογές. Το σημερινό σχήμα δεν μπορεί να χειρισθεί την κατάσταση. Το «δίλημμα» Παπανδρέου πριν από την περασμένη Κυριακή δεν εξέπνευσε με τη «νικητήρια» δήλωσή του εκείνο το βράδυ. Θα καταφύγει αναπόφευκτα σε κάλπες, να έχει «νομιμοποίηση» και πρόσθετο χρόνο για τα όσα απολύτως δυσάρεστα έρχονται. Ελπίζουν στο ΠΑΣΟΚ (με συνεκτίμηση της «μη απογείωσης», εκλογικά, της ΝΔ) να τις κερδίσουν. Εντελώς αβέβαιο. Το πιθανότερο αποτέλεσμα αυτών των βεβιασμένων εκλογών θα είναι η μη ανάδειξη αυτοδυναμίας. Και η ανάγκη συγκλίσεων, συναινέσεων, προσεγγίσεων, οσμώσεων…
ΦΘΑΝΕΙ η ώρα κυβερνήσεων εθνικής ευθύνης! Το απαιτούν οι συνθήκες, το αποζητά (διαβάστε σωστά τ’ αποτελέσματα του πρώτου γύρου…) η κοινωνία, έστω και ασύγγνωστα. Ας το αποδεχθούν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Ας αποδείξουν, την ύστατη ώρα, πως μπορούν να είναι υπεύθυνες. Είναι η τελευταία τους ευκαιρία. Ας τολμήσουν τομές και ρήξεις που όλοι συνομολογούν ότι είναι αναγκαίες, αλλά κανείς δεν τολμά να αποφασίσει. Το τελευταίο βήμα, πριν τον γκρεμό….
