Ενώ ξεκαθαρίζουν τα «στρατόπεδα» στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, η απίθανη Ελλάδα αδυνατεί, ή δεν επιθυμεί, να συντονίσει την πολιτική της με την Κύπρο!
Επενδύσεις & Γεωπολιτική: το «μήνυμα» για Ελλάδα & Κύπρο
Όπως έγινε γνωστό, η Qatari Diar, η κρατική εταιρία του Κατάρ στον τομέα του real estate (ακίνητα) που επενδύει δισεκατομμύρια σε ακίνητα, το τελευταίο διάστημα κυρίως στο Λονδίνο, συζητά με την κυπριακή κυβέρνηση την υλοποίηση επένδυσης στον τουριστικό τομέα στην πρωτεύουσα Λευκωσία, με την κατασκευή ξενοδοχειακής μονάδας 220 κλινών, πέντε αστέρων, εμπορικού κέντρου, οικιστικών συγκροτημάτων και επαγγελματικών χώρων, μία επένδυση προϋπολογισμού 150 εκατομμυρίων ευρώ.
Η πρώτη φάση του έργου που αφορά στην κατασκευή του πολυτελούς ξενοδοχείου θα έχει υλοποιηθεί σε δυόμιση χρόνια. Στην κοινοπραξία του έργου θα συμμετάσχει και κυπριακή εταιρία.
Δύο δεδομένα της ευρύτερης περιοχής δεν μπορεί παρά να προβληματίσουν έντονα κάθε Έλληνα αναλυτή, που εξετάζει τη «μεγάλη εικόνα», τη στρατηγική διάσταση όσων συμβαίνουν στην ευρύτερη γεωπολιτική περιοχή και δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις από την οπτική γωνία του κέρδους, του οικονομικού οφέλους που συνεπάγεται κάποια επένδυση. Τα δεδομένα αυτά είναι δύο:
Το πρώτο είναι η έντονη φημολογία ότι η χώρα μας αγνοεί συστηματικά τις κυπριακές εκκλήσεις για την υπογραφή συμφωνίας καθορισμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) ανάμεσα στα δύο κράτη-προπύργια του Ελληνισμού, της Ελληνικής και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το δεύτερο είναι οι εξελίξεις στο μέτωπο της οριστικής συμφωνίας για τα θαλάσσια σύνορα στην Ανατολική Μεσόγειο. Όπως έγινε γνωστό την ίδια σχεδόν ημέρα με την είδηση της επένδυσης του Κατάρ στην Κύπρο, η Συρία του πάλαι ποτέ «αδελφού» Μπασάρ Αλ Άσαντ, αρνήθηκε ότι έχει καταλήξει σε συμφωνία με την Κυπριακή Δημοκρατία η οποία θα καθορίζει τις ΑΟΖ ανάμεσα στα δύο κράτη.
Τα δύο θέματα (η επένδυση των Καταριανών και οι εξελίξεις στα ζητήματα καθορισμού των ΑΟΖ) φαίνονται σε μια πρώτη ανάγνωση άσχετα μεταξύ τους. Δεν είναι όμως! Διότι εάν κάποιος δει το ζήτημα ψύχραιμα καταλήγει σε ορισμένα συμπεράσματα, τα δύο πρώτα είναι άκρως ανησυχητικά για την Ελλάδα ενώ το τρίτο αποτελεί μία γενική γεωπολιτική διαπίστωση η οποία εάν προσεγγιστεί υπό μία σωστή οπτική ,εμπεριέχει πολλά περιθώρια ελιγμών αλλά και ευκαιριών για την ελληνική πολιτεία.
Το πρώτο συμπέρασμα που αποτελεί και την πηγή της κακοδαιμονίας της ελληνικής «φυλής», είναι η αδυναμία να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Όταν ο μακαρίτης – και «μαύρο πρόβατο» για πολλούς στην Αθήνα – Τάσος Παπαδόπουλος προχωρούσε διακηρύσσοντας την κυπριακή ΑΟΖ, η ψοφοδεής πολιτική τάξη των Αθηνών, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν! Εν ολίγοις, έχοντας… βρέξει προκαταβολικά τα παντελόνια τους, προ του ενδεχομένου να θυμώσει ο εθνικός μας κουμπάρος, ο «πασάς» Ερντογάν καθώς και οι «κακοί» στρατηγοί, είχαν εμπλακεί σε διμερείς συζητήσεις με την Τουρκία, με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να συμφωνήσουν σε κάποιες βασικές παραμέτρους, ώστε να αποφύγουν το ενδεχόμενο οι Τούρκοι στρατηγοί να τους κάνουν… μπουουου (!!!) και τους απειλήσουν με πόλεμο. Οι Τούρκοι οι οποίοι έχουν πάρει χαμπάρι εδώ και 55 έτη, τους «στρατηγικά ψύχραιμους» πολιτικούς μας το μόνο βέβαιο είναι ότι από την μεριά τους το να εκφοβίζουν μία δεκτική ελληνική πολιτική ηγεσία καθώς και μία ευθυνόφοβη στρατιωτική, αποτελεί πλέον την αγαπημένη τους… ψυχαγωγία, …«η συνήθεια που έγινε αγάπη»!
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι οι ανίκανοι και χωρίς όραμα πολιτικοί των Αθηνών, δεν αντιλαμβάνονται τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, όντας απορροφημένοι με το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι και την ανάγκη να εξασφαλίσουν την προβολή τους και την έκθεσή τους στα ΜΜΕ, όπου εξασκούνται στο ευγενές σπορ της μπαρουφολογίας. Δηλαδή, δεν αντιλαμβάνονται αυτό που αναφέραμε στην πρώτη παράγραφο του σημειώματος, ότι ξεκαθαρίζουν τα «στρατόπεδα» στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πόσο μυαλό άραγε χρειάζεται για να καταλάβουν ότι η πάλαι ποτέ περήφανη Συρία έχει μετατραπεί σε «ορντινάτσα» των Νεοθωμανών της Άγκυρας; Ή επειδή μεγαλώσαμε μαθαίνοντας στερεοτυπικά ότι «οι Άραβες είναι καλοί και οι Εβραίοι κακοί», αδυνατούμε να σκεφτούμε ανεξάρτητα, όχι ως άτομα, αλλά συνολικά ως κοινωνία (άρα και η πολιτική μας ηγεσία…).
Τα δύο προαναφερόμενα συμπεράσματα, δηλαδή η έλλειψη συνεννόησης, η έλλειψη… αυτού που διαχωρίζει τα φύλα μεταξύ τους, καθώς και η πραγματική άγνοια, σε βαθμό εγκληματικό, βασικών παραμέτρων των διεθνών σχέσεων και της γεωπολιτικής τους εμποδίζει να αντιληφθούν το γενικότερη εικόνα η οποία και ορίζει τα γεωπολιτικά στρατόπεδα στην περιοχή και αποτελεί την τρίτη παράμετρο της ανάλυσης. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στην περιοχή μας υπάρχουν, δύο «ειδών» αραβικά-μουσουλμανικά κράτη. Αυτά που δρουν ως «βιλαέτια» της Άγκυρας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Συρία, η οποία έχοντας παραδοθεί κυριολεκτικά στα Οθωμανολάγνα κελεύσματα της Άγκυρας δρα ως δολιοφθορέας των συμφερόντων του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο. Τα κράτη αυτά εντοπίζονται στα παράλια της Ανατολική Μεσογείου και είναι τα φτωχότερα και τα πλέον ασταθή από κάθε άποψη. Η δεύτερη ομάδα αραβικών-μουσουλμανικών κρατών αποτελείται από τα πλούσια, ισχυρά και φίλα προσκείμενα προς τη Δύση κράτη του Κόλπου τα οποία δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την Οθωμανοποίηση της Ανατολικής Μεσογείου. Τα συγκεκριμένα κράτη συμβαίνει να έχουν αναπτύξει και μία «λειτουργική» σχέση με το Ισραήλ ενώ «απωθούνται» από καθεστώτα τύπου Ιράν αλλά και Τουρκίας.
Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε πολύ προσεκτικά είναι: πόσο πιο ισχυρός άραγε θα εμφανιζόταν ο Ελληνισμός εάν συνειδητοποιούσαν αυτή την απλή πραγματικότητα οι πολιτικές ηγεσίες, περισσότερο στην Αθήνα και λιγότερο στη Λευκωσία (αν και από ιδεολογικές ακαμψίες και στερεότυπα ο φίλτατος Δημήτρης Χριστόφιας μας έχει χορτάσει…);
Έτσι το defence-point.gr δύο πράγματα θα μπορούσε να σημειώσει:
Πρώτον, η αποχώρηση του Κατάρ από την Αθήνα και η έλευση των επενδυτικών του κεφαλαίων στη Λευκωσία, δεν δίνει την εντύπωση του χαμένου και του κερδισμένου, με χαμένο την Αθήνα και κερδισμένο τη Λευκωσία; Μήπως αυτό είναι γελοίο και αυτοκαταστροφικό αφού απώλεια είτε για την Ελλάδα είτε για την Κύπρο συνεπάγεται απώλεια για τον Ελληνισμό; Ή μήπως έχουν αλωθεί τόσο πολύ, και βυθισμένοι μέσα στις διεθνιστικές και πολυπολιτισμικές τους ονειρώξεις ενοχλούνται από τη χρήση του όρου «Ελληνισμός»;
Μήπως λοιπόν αυτό που χρειαζόμαστε αντί για τα αναποτελεσματικά συμβούλια αποδήμων, θα ήταν καλύτερο να ιδρύσουμε ένα ελληνοκυπριακό Συμβούλιο Ασφαλείας; Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι οι «άλλοι» βλέπουν με τελείως διαφορετική ματιά τις εξελίξεις και οικοδομούν συμμαχίες κατά τρόπον που να εξυπηρετείται αυτό που έχουν καθορίσει ως εθνικό συμφέρον; Πότε άραγε θα πράξουμε το ίδιο; Μήπως θα ήταν καλύτερο να αφυπνιστούμε προτού μας βρει κάποια νέα καταστροφή που θα κάνει… μάγκες τους Ιστορικούς του μέλλοντος οι οποίοι θα πάρουν διδακτορικά… ανακαλύπτοντας ως αιτία τον διχασμό, ή απλά την αδυναμία συνεννόησης και συντονισμού του Ελληνισμού; Φυσικά κάποιος με την παραπάνω πρόταση μπορεί να μειδιά και να διερωτάται για το «πώς να φτιαχτεί Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας του… Ελληνισμού όταν η Ελλάδα δεν έχει ένα δικό της όργανο με την συγκεκριμένη δομή και λειτουργία»…
Δεύτερον, πέραν της ανάγκης σύμπλευσης, όχι συναισθηματικά αλλά και πρακτικά, μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με την «γεωπολιτική ένδεια» που μαστίζει την χώρα μας. Όπως και σε κάθε άλλο τομέα της κοινωνικής ζωής του προτεκτοράτου με το όνομα Ελλάδα, η παραγωγή γεωπολιτικών ιδεών είναι μηδενική όχι γιατί δεν υπάρχουν τα μυαλά αλλά γιατί η «κατάρα» μας είναι η μη εκμετάλλευση των κατάλληλων ανθρώπων στις κατάλληλες θέσεις. Πέραν δε του νεποτισμού και της πελατειακής σχέσης το… λιθαράκι τους στην οριστική εξάλειψη του Ελληνισμού ως γεωπολιτικού δρώντα στην περιοχή (παραμένουμε πάντα ως… τουριστικός παράγοντας) το έβαλαν και οι διάφορες ιδεοληψίες της σοσιαλοπροοδευτικής νομεκλατούρας του… flower power που δυναστεύει από τον δήμο Κηφισιάς-Εκάλης-Νέας Ερυθραίας τον τόπο μας τα τελευταία 35 έτη, μέσω της… μεταπολίτευσης, είτε αυτοί οι αδαείς και επικίνδυνοι άνθρωποι ονομάζονται αριστεροί, δεξιοί ή κεντρώοι.
Ας τους πληροφορήσουμε λοιπόν, αν και γνωρίζουμε πως τους τα έχουν πει οι ίδιοι οι «ενδιαφερόμενοι», πως πλην των «κατατρεγμένων» αραβο-οθωμανών των παραλίων της Ανατολικής Μεσογείου και κάποιων Ελλήνων ηγετών, υποτίθεται, οι οποίοι προωθούν τα «συμφέροντα» του «ελληνισμού», μέσω ζεϊμπέκικων και κουμπαριών κάθε εχέφρων και με μία απλή δόση αναλυτική λογικής παράγοντας στην περιοχή, έχει τη θέληση να αντιταχθεί στις εξελίξεις οι οποίες εάν συνεχίσουν ως έχουν θα οδηγήσουν σε αίτημα κατασκευής τζαμιού ακόμα και στην Ακρόπολη! Το συγκεκριμένο μήνυμα δεν έρχεται από το… υπερπέραν αλλά από πρωτεύουσες χωρών και λαών οι οποίοι δεν έχουν χάσει την αξιοπρέπειά τους και δεν φαίνονται αποφασισμένοι να παραμείνουν «στρατηγικά ψύχραιμοι» όταν ο «Αννίβας» είναι «ante portas»…
