Του Ρωμύλου Κομνηνού, ειδική συνεργασία με το Statesmen.gr
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την 21η Δεκεμβρίου 2009, τότε που ο Χρήστος Λαμπράκης «έφευγε», αφήνοντας πίσω του ένα κενό, το οποίο από τότε φάνταζε δυσαναπλήρωτο. Και σήμερα πλέον, μετά βεβαιότητας είναι…
Ο Χρήστος Λαμπράκης επηρέασε όσο λίγοι την πορεία της Ελλάδας ιδιαίτερα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Επομένως, είχε σημαντικό μερίδιο, τόσο για τα θετικά, όσο και για τα αρνητικά. Εκείνο ωστόσο που τον έκανε να ξεχωρίζει, ήταν η ποιοτική ανωτερότητα του χαρακτήρα του, και η καλλιέργεια της προσωπικότητάς του, που του επέτρεπε να είναι «κύριος», ακόμη και στις δύσκολες στιγμές.
Έζησε την ιστορική μετάβαση του χώρου των ΜΜΕ, από τον απόλυτο έλεγχο της εκάστοτε κρατικής εξουσίας (δηλαδή… του ΠΑΣΟΚ, είτε ήταν στην Κυβέρνηση, είτε εκτός αυτής), στην απόλυτη ασυδοσία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Έβλεπε παραδοσιακούς, μεγάλους εκδότες, που πίστευαν και τιμούσαν τη δημοσιογραφία, να φεύγουν, οι περισσότεροι από αυτούς δολοφονημένοι από τις σφαίρες των τρομοκρατών. Και στη θέση τους, να έρχονται «νέα τζάκια», με λάθος νοοτροπίες. Που δεν είδαν τον Τύπο ως ελεγκτή της Δημοκρατίας, αλλά ως μέσο για να εδραιώσουν τη δική τους κυρίαρχη θέση «στα πράγματα».
Ο Λαμπράκης δεν ήταν έτσι. Βρέθηκε στην καρδιά της εξουσίας, αλλά δεν της επέτρεψε να τον καταστήσει υποχείριό της. Γι’ αυτό και υπήρξε αξιόπιστος συνομιλητής ενός Εθνάρχη, σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά και ενός ηγέτη διεθνούς βεληνεκούς, σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Κατάφερε να κάνει τον ΔΟΛ και τα ΜΜΕ του, πρότυπο για όποιον ήθελε να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Ενώ, με την επιμονή του να δημιουργηθεί το Μέγαρο Μουσικής, έδειξε τον δρόμο σε μια άλλη Ελλάδα, περισσότερο φωτεινή, περισσότερο αισιόδοξη, μια Ελλάδα μακριά από τη μιζέρια που βιώνουμε σήμερα.
Για τους περισσότερους πραγματικά «μεγάλους», λένε ότι η απουσία τους καθιστά το πραγματικό μέγεθός τους, εμφανέστερα αντιληπτό. Έτσι έγινε και με τον Χρήστο Λαμπράκη. Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, η κρίση στον χώρο των ΜΜΕ, θυμίζει πόσο λείπουν προσωπικότητες σαν τον Χρήστο Λαμπράκη. Πόσο λείπει η δική του φερεγγυότητα, αξιοπιστία, κουλτούρα και υψηλή αισθητική.
Θα είχε αποτρέψει την κρίση; Μάλλον όχι. Σίγουρα όμως, θα είχε επισπεύσει την υπέρβασή της. Χωρίς η δημοσιογραφία να κινδυνεύει να χάσει την ψυχή της…
Σήμερα, αν από εκεί ψηλά που βρίσκεται, αγόραζε το αγαπημένο του «Βήμα», για να διαβάσει τι λένε για την επέτειο του θανάτου του, θα διαπίστωνε με θλίψη, ότι το «Βήμα»… δεν γράφει τίποτα. Γιατί, πολύ απλά, το «Βήμα», το έντυπο «Βήμα», δεν κυκλοφορεί πλέον, θύμα και αυτό της μεγάλης κρίσης. Μονάχα τα «Νέα» κυκλοφορούν. Και γράφουν για τον Χρήστο Λαμπράκη τους, τιμώντας με αξιοπρέπεια και συνέπεια τη μνήμη του.
Το «Βήμα» όμως; Είπαμε, δεν κυκλοφορεί πια…
Ο Ρωμύλος Κομνηνός είναι πολιτικός επιστήμονας και επικοινωνιολόγος
