Ούτε ο Χάρρυ Κλυνν δεν γνωρίζει όλες τις χριστιανικές αιρέσεις. Φυσικά, μιάς και η κατηγορία ‘αιρέσεις’ δεν ανήκει καν στις χριστιανικές ‘διαιρέσεις’, αν και οι χριστιανικές διαιρέσεις ανήκουν στη γενική κατηγορία αιρέσεις. Και οι χριστιανικές αιρέσεις χωρίζονται σε αντιτριαδικές, σωτηριολογικές και χριστολογικές.
Άλλο φωτιά άλλο σπίθα: θρησκεία και πολιτική στην Νέα Υόρκη
Ο Απολλιναρισμός, ο Αριανισμός, ο Γνωστικισμός, ο Δοκετισμός, οι Εβιονίτες, οι Εγκρατιτές, ο Ευτυχιανισμός, ο Μανιχαϊσμός, ο Μαρκιονισμός, ο Μοναρχιανισμός, ο Μονοθελιτισμός, ο Μονοφυσιτισμός, ο Μοντανισμός, ο Νεστοριανισμός και ο Σαβελλιανισμός είναι μερικές μόνον από τις χριστιανικές αιρέσεις, γιά χάρη των οποίων κόσμος και κοσμάκης έχασε την ζωή του. Διότι οι οπαδοί του κάθε δόγματος πίστευαν και πιστέυουν πως μόνον το δικό τους δόγμα είναι η αληθινή φανέρωση του θείου στον κόσμο.
Στο βιβλίο του «Αιρέσεις και Δόγματα» (εκδόσεις Ιωάννου Φλώρου, 1999), ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης, Δημήτρης Χαλιβελάκης, παρουσιάζει 6.000 χριστιανικές εκκλησίες, ομολογίες, κινήσεις, σέχτες κ.λ.π., σε λεξικογραφημένη μορφή, που έδρασαν ή δρουν σε όλο τον κόσμο, εδώ και δύο χιλιετίες.
Όσο και να προσπαθούσαν λοιπόν ο Μέγας Κωνσταντίνος και οι διάδοχοί του, να επιβάλλουν μία ενιαία θρησκεία στην ύστερη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τόσο η πολιτική τους είχε ως αποτέλεσμα να επαυξάνει την ασυνεννοησία, την επιπλοκή, την περιπλοκή και την σύγχιση της προβληματικής την οποία αποσκοπούσε να επιλύσει. Και αυτοί ήσαν αυτοκράτορες . . .
Ήταν όμως αυτοκράτορες στο τέλος του κλασικού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Ενός πολιτισμού στηριγμένου εν μέρει πάνω στον πυλώνα της θεραπείας μας από την ανθρώπινη εμμονή στις μεταφυσικές χίμαιρες, η οποία συχνά παίρνει την μορφή νοητικής αγκύλωσης. Συλλογικά, σήμερα κρατούμε μία στάση συμπαθούντων αγνωστικιστών, ώστε να μην πέφτουμε στην παγίδα της εσωτερικής διαμάχης μεταξύ των δογμάτων του Αβραμισμού.
Διότι όλες οι φατρίες του Αβραμισμού θέλουν την θεολογία πάνω από την οντολογία. Απεναντίας, ο ελληνικός μας πολιτισμός ήταν και είναι η οντολογία του είναι, η οντολογία της φύσεως δηλαδή, πάνω από την ανθρώπινη εμμονή σε μεταφυσικές χίμαιρες.
Και είναι λάθος μέγα να συγκρίνουμε ένα οποιοδήποτε δόγμα του Αβραμισμού με το ελληνικό κοσμοσύστημα. Το θρησκευτικό πρόσημο των Ελλήνων μπορεί να έχει άλλαξει αρκετές φορές μέσα στον χωροχρόνο, από τους Ρωμαίους ακόμα. Όμως τα αξιακά μας θεμέλια, επειδή ακριβώς είναι αξιακά και όχι συναισθηματικά, παραμένουν πάντα αληθινά, αμιγή και συμπαγή.
Γιατί λοιπόν πέφτουμε τόσο συχνά στην παγίδα της αυτοακύρωσης? Διότι κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας αυτοακυρώνεται την στιγμή που γίνεται εθνικιστής ή ρατσιστής, i.e., anti-Semite. Το έθος και το έθνος των Ελλήνων βασίζεται στον πολιτικό Έρωτα και στην κατάδειξη των πλανών που αναπόφευκτα οδηγούμαστε όλοι οι άνθρωποι. Λόγω του έθους του, το έθνος των Ελλήνων δεν έχει να κάνει τίποτα με τον εθνικισμό ή τον ρατσισμό. Ως κοσμοσύστημα, το έθνος των Ελλήνων αποτελεί εθνισμό, όχι εθνικισμό ή ρατσισμό.
Φαντάσου λοιπόν, τι μπορεί να σου κάνει ένας Χάρρυ Κλυνν; Δεν είναι καν αυτοκράτορας. Με τόσα πολιτικά όμως δόγματα τώρα στην πατρίδα μας την Ελλάδα, απελπισμένος και φανερά συγχισμένος, ο Χάρρυ Κλυνν γράφει γιά τον κ. Φαήλο Κρανιδιώτη.
Ενδιαφέρουσα μεν η κριτική που ασκεί ο κ. Κρανιδιώτης προς το δόγμα των «ντιντήδων» της Ν.Δ. και προς το δόγμα της «ήπιας» στάσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία «παραδίδει την Ελλάδα και τους Έλληνες, ως πρόβατα επί σφαγή, στις ορέξεις του αδηφάγου τοκογλυφικούκεφαλαίου». Έτσι κάπως καταντάει και ο Χάρρυ Κλυνν δογματικός. Ίσως στην επομένη έκδοση του «Αιρέσεις και Δόγματα», θα δούμε πιθανώς το νεο δόγμα του Χαρρυκλυννισμού;
Ασυγκίνητος από τους θριάμβους της νεωτερικότητας, στο βιβλίο του «Τα 8 Θανάσιμα Αμαρτήματα του Πολιτισμού μας» (Εκδόσεις Θυμάρι: Αθήνα, Ελλάς, 1978), ο κάτοχος του Βραβείου Νόμπελ, Κόνραντ Λόρεντς, μας λέει πως ο δογματισμός είναι το αποτέλεσμα της αυξανομένης δεκτικότητας της ανθρωπότητας στην υποταγή της σε δόγματα, μαζί με την εξασθένηση της έρευνας, την θεοποίηση της αυθεντίας και την άκριτη αποδοχή. Η τελειοποίηση των τεχνικών μέσων, σε συνδιασμό με την αύξηση των ανθρώπων συγκεντρωμένων σε μία μόνη πολιτιστική μονάδα, οδηγούν στην δυνατότητα χειραγώγησης της κοινής γνώμης προς ομοιομορφία πρωτόφαντη στην ιστορία.
Έτσι, η δύναμη επιβολής κάθε δόγματος που γίνεται δεκτό μπορεί και μαγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο σε σχέση με τους οπαδούς του. Άτομα που απομακρύνονται από τα mass media θεωρούνται παθολογικές περιπτώσεις και οι συνέπειες της στέρησης της ατομικότητας που προκαλούν τα μέσα αυτά γίνονται δεκτές με μεγάλη χαρά από όσους θέλουν να χειραγωγούν τους ανθρώπους. Σφυγμομετρήσεις, διαφημίσεις και η μόδα που διαδίδεται με επιδεξιότητα επιτρέπουν και στους μεγιστάνες της παραγωγής και στούς δημοσίους υπαλλήλους να ασκούν εξουσία.
Ενάντια σε τούτη ακριβώς την εξουσία μιλά ο Κώστας Ζουράρις, καθώς μοιάζει να εκπροσωπεί την ΣΠΙΘΑ του Μίκη Θεοδωράκη. Και τον ακούω με χαρά, μαζί με μερικούς φίλους εδώ στην Νέα Υόρκη, στο Σταθάκειο Κέντρο και στον Λευκό Πύργο της Αστόριας.
Με χαρά λέω, διότι νομίζω πως όλα μα όλα τα κινήματα αυθεντικής δημοκρατίας, και στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια, πρέπει να γίνουν ένα, όχι δύο ή τρία μα ένα και μόνον ένα. Αυτή είναι η αποστολή μας ως συλλογικότητα Ελληνίδων και Ελλήνων, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά και παγκόσμια.
Επειδή όμως γνωρίζουμε μερικές από τις κάπως ανορθόδοξες θέσεις του Κώστα Ζουράρι, ο οποίος βλέπει, π.χ., τις έννοιες άσπρο-μαύρο στην πολιτική ζωή όχι ως αντίθετες, αλλά ως σύμμεικτες και συγκεχυμένες, αρχίζει να μας διακατέχει κάποιος σκεπτικισμός. Γιατί, π.χ., ο Ζουράρις λαλεί μεν γιά το δόγμα του «Too Big to Fail», αλλά δεν λέει κουβέντα όμως γιά το αντίθετο δόγμα, εκείνο του «Too Big to Bail»;
Μιλάμε πάντα γιά τις ορέξεις του αδηφάγου τοκογλυφικού κεφαλαίου του δόγματος του Χαρρυκλυννισμού. Και οι φίλοι μου στο Σταθάκειο Κέντρο και στον Λευκό Πύργο της Αστόριας εξακολουθούν να έχουν απορίες. Εύλογα με ρωτούν:
Γιατί ενώ λαλεί γιά κληρωτίδα, ο Κώστας Ζουράρις δεν μας λέει το πιό σημαντικό; Δηλαδή πως στην αυθεντική, μεγάλης-κλίμακος Ελληνική μας Δημοκρατία, πρέπει να εκλέγονται οι αντιπρόσωποι και να κληρώνονται οι εκπρόσωποι τού δήμου των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών παγκόσμια;
Ίσως δεν τα διάβασε καλά ο Κώστας Ζουράρις. Ορίστε λοιπόν οι πηγές, άλλη μία φορά:
Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
