Μόνο με σαράντα δολάρια

του Άντη Ροδίτη

Στην αφήγησή του στον «Φιλελεύθερο» στις 23/12/2010 ο Κώστας Γεννάρης, εκεί που εξηγεί πώς ακριβώς με τη σθεναρή του στάση πέτυχε από εχθρός του Χόλμπρουκ να γίνει φίλος του (και λοιπόν;), δεν χάνει την ευκαιρία να επαναλάβει τη γενική «μακαριακή-αριστερή» φήμη, που εδράζεται σε κατά καιρούς δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ότι το «σχέδιο Άτσεσον» ήταν «διχοτομικό».

Ακριβώς δυο μέρες πριν, στις 21/12, η τηλεόραση του ΡΙΚ μετέδωσε σε επανάληψη ακόμα μιαν έρευνα του ιδίου με θέμα τη μετανεξαρτησιακή βρετανική κατασκοπία στην Κύπρο, όπου όμως δεν μας εξηγεί (ούτε καν διερωτάται ο ίδιος) γιατί το ζεύγος Κηθ Μάρλυ που ανακόπηκε από την κυπριακή αστυνομία, στις αρχές του 1964, να μεταφέρει με το αυτοκίνητό του όπλα στους Τ/Κύπριους και αλληλογραφία της ΤΜΤ, δεν συνελήφθη, παρά μόνο παραδόθηκε στους Άγγλους που τους μετέφεραν στην Αγγλία για να τους δικάσουν κι αφού τους καταδίκασαν τους…απελευθέρωσαν! Μια ακόμα περίπτωση φιλοβρετανικής συμπεριφοράς του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που περνά σκόπιμα «απαρατήρητη».

Στο ίδιο πρόγραμμα ο Κώστας Γεννάρης παρουσιάζει και τον διαβόητο Άγγλο αξιωματικό Μάρτιν Πάκαρντ ως «φίλο της Κύπρου και του κυπριακού λαού». Μόνο που στο βιβλίο της “Conspiracy or Blunder”, η Φανούλλα Αργυρού (σελίδες 176-179), αποκαλύπτει με στοιχεία ότι ο άνθρωπος αυτός κατηγόρησε ψευδώς τη δική μας πλευρά ότι τα Χριστούγεννα του 1963 δολοφονήσαμε 27 Τ/Κύπριους ασθενείς στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Η ψευδής κατηγορία (όπως παραδέχτηκαν τελικά οι βρετανικές αρχές, μετά από επίμονες ενέργειες της κας Αργυρού), χρησιμοποιήθηκε για χρόνια από την τουρκική προπαγάνδα εναντίον μας.

Δεν θέλω να λέω στους άλλους πώς να κάμνουν τη δουλειά τους, όμως ίσως είναι απαραίτητο να διαβάσει ο Κώστας Γεννάρης τις λίγες αυτές σελίδες στο βιβλίο της κας Αργυρού.

Από την άλλη, εκείνο που κυρίως ενδιαφέρει εμένα είναι η κατεδάφιση του μύθου ότι το σχέδιο Άτσεσον υπήρξε «διχοτομικό», μύθου πάνω στον οποίο στηρίχθηκε ο άλλος, του αγώνα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ως «αντιστασιακού κατά της αμερικάνικης συνωμοσίας», αλλά κι εκείνου του ΑΚΕΛ, ακόμα και του ΔΗ.ΚΟ, που αντλούν μεγάλο μέρος της δύναμής τους από τη στήριξη του αγώνα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι ο αγώνας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου παρουσίαζε συνεχείς εκτροπές, είτε με επίσημες διακηρύξεις (π.χ. πολιτική του «εφικτού» του 1968) είτε δια της μεθόδου του ψιθύρου. Οι εκτροπές αυτές έγκεινται στην εγκατάλειψη του ενός και μοναδικού δι’ αίματος στηριχθέντος Αγώνα για την Ένωση της Κύπρου με την πατρίδα της Ελλάδα. Γνωρίζοντας και νιώθοντας ο Μακάριος το βάρος και το εκτόπισμα εκείνου του Αγώνα, εξακολούθησε – παρ’ όλους τους ψιθύρους και τις αντίθετες διακηρύξεις – μέχρι και μέρες πριν τον Ιούλιο του ’74, να διακηρύττει, με κάθε ευκαιρία, ότι ο αγώνας του παρέμενε αναλλοίωτος, τουτέστιν Ενωτικός!

Αναρίθμητες, όμως, πράξεις και ενέργειές του, υπήρξαν μόνο διχαστικές του κυπριακού λαού. Από την άρνησή του να συνεργαστεί και να συντονιστεί με τη μεγαλειώδη, ενωτική (στον διπλωματικό αλλά και στον στρατιωτικό τομέα) πολιτική του Γεωργίου Παπανδρέου, μέχρι την αποστολή παφιακών «στρατευμάτων» στη Λεμεσό – αμέσως μετά το πραξικόπημα εναντίον του το ’74 – με στόχο να αποσπάσουν την πόλη από την Εθνική Φρουρά και μετά να προελάσουν προς Λευκωσία για να ανατρέψουν την Χούντα, και μέχρι τον περίφημο λόγο του στα Ηνωμένα Έθνη στις 19 Ιουλίου 1974, όπου κατηγόρησε την Ελλάδα ότι εισέβαλε στην Κύπρο με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν και οι Τ/Κύπριοι.

Το θέμα μας, όμως, είναι το «διχοτομικό» σχέδιο Άτσεσον, το οποίο νεώτερα στοιχεία αποδεικνύουν ότι μπορούσε να επιτύχει και την ατόφια Ένωση, νοουμένου ότι θα υπήρχε σύμπνοια μεταξύ Κύπρου και Ελλάδος. Ο τίτλος του παρόντος «Μόνο με σαράντα δολάρια» αναφέρεται στο κόστος αγοράς του τόμου στον οποίο περιέχονται πλείστα και πρωταρχικής σημασίας αποδεικτικά στοιχεία και τον οποίο μπορεί ο καθένας να προμηθευτεί από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Ο πλήρης τίτλος του είναι: FOREIGN RELATIONS OF THE UNITED STATES, 1964-1968, VOLUME XVI, CYPRUS; GREECE; TURKEY.

Σ’ αυτά τα στοιχεία θα επανέλθω.

Μόνο με σαράντα δολάρια Β΄

του Άντη Ροδίτη

Οι ποιητές μας γράφουν για τη μεταμεσημβρινή τους θλίψη και βραβεύονται, κι οι πεζογράφοι μας περιγράφουν τη ζωντάνια των θηρίων της ζούγκλας και άξιοι της τέχνης τους αναγορεύονται. Νόμπελ πράϊζες δρέπουν ανά τας Ευρώπας οι επιστήμονές μας. Κι όμως η αλήθεια μας πάσχει, όπως πάντα έπασχε και το ψέμα θάλλει αμείωτο, καλπάζει άθικτο και ανέπαφο. Λίγο μάς ενδιαφέρει αν «η αλήθεια σώσει ημάς». Αν μπορεί να μας σώσει από τη δεινή, δεινότατη θέση στην οποία βρισκόμαστε.

Σαράντα το όλον δολάρια στοιχίζει η αλήθεια και μπορεί ο οποιοσδήποτε να την αγοράσει από την ίδια την «κόλαση», τις ΗΠΑ, και να καταφθάσει στου οποιουδήποτε την οικία μέσα σε φάκελο υπέρλαμπρη. Διαβάστε την:

«Εμείς πάντως (οι ΗΠΑ), δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν προς εκείνη την κατεύθυνση όπου η Κύπρος θα γίνει μια άλλη Κούβα, πράγμα που είναι σίγουρο ότι θα συμβεί αν το καθεστώς Μακαρίου συνεχίσει να ελέγχει μιαν ανεξάρτητη Κύπρο.

»Σκεφτόμαστε, λοιπόν, να πούμε στην Ελληνική Κυβέρνηση να προχωρήσει με τα σχέδια της για την κήρυξη της Ενώσεως κι αν το κατορθώσει με σχετικά αποτελεσματικό τρόπο, εμείς θα φροντίσουμε ώστε ούτε οι Τούρκοι ούτε οποιαδήποτε άλλη εξωτερική δύναμη να επέμβει με στρατιωτική ενέργεια».

Αυτά και άλλα, άκρως ενδιαφέροντα (και σωτήρια) για όλους μας, έγραφε ο κύριος Ντην Ρασκ, Υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ, στις 23 Αυγούστου 1964, στις 2:10 το απόγευμα, απευθυνόμενος προς τον κ. Άτσεσον εν Γενεύη, ο οποίος προσπαθούσε να «επιβάλει» σε μάς την Ένωση, πλην όμως εμείς σθεναρώς ανθιστάμεθα, στριγγλίζοντας εν διαδηλώσεσι «όϊ όϊ μάνα μου», «έξω το ΝΑΤΟ από τη χώρα μας». Βρε για την Ένωση δεν απαγχονίστηκαν τα παιδιά σας, για την Ένωση δεν έπεσαν μαχόμενα, για την Ένωση δεν εξέπνευσαν στα βασανιστήρια, για την Ένωση εν ψυχρώ δεν εκτελέστηκαν; Τίποτε εμείς και ο αρχηγός μας. «Όϊ όϊ μάνα μου», «όϊ όϊ μάνα μου», με τη «Χαραυγή» πρώτη να σέρνει τον χορό της μεγάλης «αντίστασης»: Η Ελλάδα «να κλωτσοκοπήσει το ΝΑΤΟ και ν’ ακολουθήσει αδέσμευτη πολιτική» (20.8.1964)!!

Μόνος, σε μια γωνιά, ένας «προδότης», αλατζένος, τρεις φορές φυλακισμένος για την Ένωση, δυο από τους Άγγλους και μια από τον Μακάριο – στη δεύτερη μάλιστα άρπαξε και φυματίωση, 23 μήνες εξόριστος και νηστικός στο Κελλάκι – έγραφε «Ζήτω το ΝΑΤΟ». Βρέστε το άρθρο του να το διαβάσετε, εσείς οι ποιητές και οι πεζογράφοι, οι σοφοί νομικοί, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, αλλά και οι εβδομαδιαίοι ιστορικοί της Κύπρου, που γράφετε για το 1910, το 1920 και το 1930 νομίζοντας πως εκεί υπάρχει λιγότερος κίνδυνος να «παρεξηγηθείτε»!

Κι αυτά όλα συμβαίνουν όταν τα μεν αγάλματα μετακινούνται (όχι μόνα τους) από τις πλατείες στα κατσάβραχα, οι δε κυβερνώντες πολιτικοί και αυτών τα κόμματα, πίνουν ακόμα νερό στο όνομα Εκείνου που Ένωσιν ορκίστηκε κι Ένωσιν έθαψε, διχάζοντας τον λαό και στιγματίζοντας τούς πιστούς στην Ένωση ως «νεκροθάφτες» της!

Όλα τα ανωτέρω, τα υπό Ντην Ρασκ Υπουργού και Τζωρτζ Μπωλ, Υφυπουργού των ΗΠΑ λεγόμενα, στο έγγραφο 144, τηλεγράφημα 479, τυπωμένα στις σελίδες 286 έως 288, του τόμου FOREIGN RELATIONS OF THE UNITED STATES, 1964-1968, VOLUME XVI, CYPRUS; GREECE; TURKEY. Στη δε σελίδα 290 του ιδίου τόμου θα βρείτε αναφορά του πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα κυρίου Labuisse, ότι στην προσπάθειά του ο Γεώργιος Παπανδρέου (όχι πραξικοπηματίας, αλλά πρόδρομος πάντως του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη), να επιτύχει την Ένωση, είπε ότι βρισκόταν “in a death struggle with Makarios”. Ο Γέρος της Δημοκρατίας είχε κατορθώσει να πείσει τους Αμερικανούς ότι ακόμα και της Τουρκίας τα συμφέροντα εξυπηρετούνταν με την Ένωση. Αμετάπειστος έμενε μόνο ο…ανένδοτος. Ο Εις και Μόνος. Ο όντως αείμνηστος.

Έπεται η συνέχεια και το τέλος.

Μόνο με σαράντα δολάρια Γ΄

του Άντη Ροδίτη

Αυτές, συνοπτικά, ήταν οι πολύ…κακές σκέψεις στο μυαλό του Υπουργού Εξωτερικών της υπερδύναμης των ΗΠΑ εις βάρος μας: «Εμείς θα κάνουμε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα κι όποιος θέλει, Τούρκος ή Ρώσος, ας κοπιάσει να την ακυρώσει»!

Ο κύριος Ρασκ έβαζε, βέβαια, και για την Ελλάδα 2-3 όρους να εφαρμόσει – αν κατάφερνε πρώτα να παρακάμψει το εμπόδιο «Μακάριος» (σελίδα 286 του FOREIGN RELATIONS OF THE UNITED STATES, 1964-1968, VOLUME XVI, CYPRUS; GREECE; TURKEY):

1. Μετά που θα γινόταν η Ένωση, η Ελληνική Κυβέρνηση θα έπρεπε να διαπραγματευθεί σύντομα (θα μπορούσε δηλαδή να καθυστερήσει από μια 5ετία μέχρι και 50ετία, ας πούμε, όπως κάμνουν σήμερα οι Τούρκοι μετά την εισβολή), και με καλή πίστη με την Τουρκική, πάνω στο θέμα της αμοιβαίας κατάργησης των Συμφωνιών Εγγυήσεως και Συμμαχίας. Ως αντάλλαγμα για την κατάργηση η Ελλάς θα έπρεπε να κάμει στους Τούρκους δύο παραχωρήσεις.

α) Να εγγυηθεί τα μειονοτικά δικαιώματα των Τ/Κυπρίων όπως τα είχε ήδη καθορίσει ο Ντην Άτσεσον

και β) Να προσφέρει στην Τουρκική Κυβέρνηση βάση επι ενοικίω σε κατάλληλη περιοχή, ακολουθώντας τις συμβουλές του Ανώτατου Αρχηγείου Συμμαχικών Δυνάμεων Ευρώπης (και γι’ αυτό θα μπορούσε η Ελλάς να συζητά με την Τουρκία μέχρι σήμερα, αφού θα είχε ήδη γίνει η Ένωση, μέχρις ότου το αίτημα ξεφουσκώσει, αφού δεν θα υπήρχε κανένας κίνδυνος από κανένα για κανένα, όντας όλοι στο ΝΑΤΟ και με τα δικαιώματα των Τ/Κυπρίων εξασφαλισμένα).

Πάντως, συνέχιζε ο Ρασκ, σε περίπτωση…απροθυμίας της Ελληνικής Κυβέρνησης να διαπραγματευθεί όλα τα ανωτέρω, αφού θα είχε ήδη επιτευχθεί η Ένωση, και αφού η Τουρκική διαφωνούσε εκ προοιμίου με την επί ενοικίω διευθέτηση, αυτό που έμενε να γίνει ήταν να προειδοποιηθεί η Ελλάς ότι η ενωμένη πλέον μαζί της Κύπρος θα είχε να αντιμετωπίσει κάποια άλλα σοβαρά προβλήματα! Επί παραδείγματι την…ΤΟΥΡΔΥΚ, την οποία η Τουρκική Κυβέρνηση θα επεδίωκε να διατηρήσει επί της νήσου(!) Αυτό θα έκαμνε τις σχέσεις των δύο χωρών πολύ δύσκολες(!), αν και (άκουσον άκουσον) η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θα μπορούσε να βγάλει ένα ψήφισμα που να καλεί τους Τούρκους να τα μαζεύουν και να του δίνουν (relinquish these rights and get out)!

Στον Ινονού, συνεχίζει ο Ρασκ, θα έπρεπε να λεχθεί, «κρίμα, κύριε, που δεν δεχθήκατε την επί ενοικίω βάση γιατί είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσατε να επιτύχετε ποτέ. Να είστε σίγουρος (σ.287) ότι οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες ν’ αφήσουν την Κύπρο να γίνει δεύτερη Κούβα.» (Μέχρι σήμερα η νεολαία του ΑΚΕΛ – κυριότερου συμμάχου του προέδρου Μακαρίου που «αγωνιζόταν» για την Ένωση – έχει ως σύμβολό της τον Τσε Γκουεβάρα κι όχι τον Αυξεντίου, γιατί πιστεύουν πως μια μέρα… μια μέρα…η Κύπρος θα γίνει Κούβα!! Κατά τα άλλα το ΑΚΕΛ διακηρύττει με κάθε ευκαιρία ότι δεν έκαμε ποτέ κακό στην Κύπρο!)

«Γνωστοποιούμε, λοιπόν», συνέχιζε ο Ρασκ, «στην Τουρκία ότι ενθαρρύνουμε την Ελλάδα να κηρύξει την Ένωση και προτιθέμεθα να τη διαβεβαιώσουμε ότι αυτό θα επιτευχθεί χωρίς εξωτερικές επεμβάσεις από πουθενά».

Τελικά ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο άνθρωπος που έπεισε τους Αμερικανούς ότι η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ήταν προς το συμφέρον όλων, ΝΑΤΟ, Κύπρου, Ελλάδος και Τουρκίας, δεν τόλμησε να παραμερίσει, μαζί με τον Διγενή και τη Μεραρχία το εμπόδιο «Μακάριος». Ο Λουκής Ακρίτας τον είχε προειδοποιήσει ότι ο Μακάριος είχε τόση δύναμη (τη στήριξη του σοβιετικού ΑΚΕΛ αλλά και μερίδας της εμποροβιομηχανικής δεξιάς, που θα «ζήμιωνε» από μια πτωχή Ελλάδα), ώστε θα αποτύγχανε και θα εκτιθόταν διεθνώς. Ο πρώτος που κατάλαβε αμέσως τα μηνύματα των καιρών ήταν ο υιός Παπανδρέου, ο διάσημος Ανδρέας, που εγκατέλειψε αμέσως τις δικές του ενωτικές πεποιθήσεις και τις αντικατέστησε με μακαριακές. Κατάλαβε, δηλαδή, πως στην παραπλάνηση του λαού βρίσκεται το μυστικό της άμεσης ικανοποίησης πάσας πολιτικής φιλοδοξίας. Έτσι ο Μακάριος παρέμεινε παγκοσμίου φήμης Πρόεδρος, ο Ανδρέας έγινε αργότερα διάσημος πρωθυπουργός και το ΑΚΕΛ (μια αμελητέα δύναμη, κατά τον Μακάριο, το 1957), έβγαλε και Πρόεδρο της πασίγνωστης ανά την υφήλιο Κυπριακής Δημοκρατίας!

Όλα τέλειωσαν καλά για όλους τους ηγέτες, εκτός από τον λαό της Κύπρου και την ίδια την Κύπρο, που δεν έγινε ούτε ποτέ θα γίνει «Κούβα». ΝΑΤΟ, ναι, έγινε και μάλιστα μέσω Τουρκίας αντί μέσω Ελλάδος, πέρα από κάθε αμερικάνικη προσδοκία!

Τώρα, σιγά σιγά, τ’ αγάλματα μετακινούνται και απομακρύνονται. Πότε με το καλό θα εξαφανισθούν τελείως;