Αυτή η ιλαροτραγωδία που εκτυλίσσεται στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως το “Θέατρο της Τετάρτης”. Όταν πολλοί από τους βολευτές μιλούν στο σαλόνι τους διαφωνούν με πολλές κυβερνητικές-αρχηγικές αποφάσεις.
Μάλιστα, συζητούν και χαμηλοφώνως να μην τους ακούσει ο Μεγάλος Αδελφός του Τ. Όργουελ, ενώ υπάρχουν και οι ελάχιστοι “τολμηροί”, που ενώ ασκούν κριτική στα κανάλια, τα μαζεύουν στην ψηφοφορία.
Όταν κάποιοι ή κάποιες τολμήσουν ν’ ανέβουν στο βήμα του “Δημόσιου πτυελοδοχείου” –όπως αποκάλεσε τη Βουλή ο πάλαι ποτέ… σοσιαλιστής Πρόεδρός της- και να ψελλίσουν κάτι εμφανίζονται ως… λαϊκοί ήρωες!
Ανάμεσα σ’ αυτούς – αυτές, και οι απειροελάχιστοι που το “παίζουν” δίπορτο και θεώρησαν τον προϋπολογισμό “ανεφάρμοστο”, “αναποτελεσματικό” και “αναξιόπιστο”. Κι αφού “τα είπαν” – για τους χαχόλους ψηφοφόρους τους- μπήκαν στην ουρά και τον ψήφισαν μετ’ “αγανακτήσεως”!!
Πολλοί σχολιαστές γράφουν και λένε ότι αυτοί οι… άνδρες “δεν φοράνε παντελόνια”! Όταν όμως πρόκειται για κυρίες πως θα τις πούμε; Δεν φοράνε κιλοτάκια; Ξεπεσμός πολύμορφος και πολυεπίπεδος.
Καταλήγοντας θα έλεγα ότι είναι μέσα στη φύση και στην ουσία του λαϊκισμού αυτή η διγλωσσία και αντιφατικότητα.
Οι λαϊκιστές διαπρέπουν στην ηθοποιία και από την άποψη αυτή θα πρότεινα να δοθεί στους “διαφωνούντες” του ΠΑΣΟΚ το Oscar ηθοποιίας.
