Του Κωνσταντίνου Βλαχοδήμου, Διπλωματικό Περισκόπιο
Σε προηγούμενο σχετικό μου άρθρο για την πραγματικότητα και το πολιτικό κατεστημένο έγραφα: «Κοιτάζοντας τα πράγματα με ψυχρή λογική μια τέτοια στάση του πολιτικού κατεστημένου δεν είναι περίεργη. Εφόσον δεν υπάρχει αντίπαλο δέος γιατί να παραδώσουν τα κεκτημένα; Η ηθικές αξίες αυτού του μορφώματος που κατατρώγει τις σάρκες της Ελληνικής κοινωνίας είναι πλέον εξακριβωμένες με αποκορύφωμα τα γεγονότα των τελευταίων ημερών που επιβεβαιώνουν το καθεστώς καθολικής ατιμωρησίας. Τα μέλη του στερούνται πλήρως αρχών εθνικής συνείδησης, φιλοπατρίας και συλλογικής κοινωνικότητας και καλύπτουν όλους τους κύριους κομματικούς και διοικητικούς σχηματισμούς. Διακατέχονται από την αρχή της συντεχνιακής κυριαρχίας, μια από τις χειρότερες μορφές κοινωνικής καταπίεσης».
Και κατέληγα προφητικά ενωρίτερα: “Σίγουρα οι σοφοί του κατεστημένου που διαβάζουν τέτοια σχόλια χαμογελούν ειρωνικά αλλά “scripta manent”. Μια αναγνώστρια ποιο προσγειωμένη στην πραγματικότητα απάντησε πολύ εύστοχα: “vox clamans in deserto “… Το θέμα είναι πόσο ουτοπιστική είναι μια τέτοια θεώρηση υπό τις παρούσες συνθήκες.
Στις τελευταίες εξελίξεις; τα πολυποίκιλα μηνύματα δυστυχώς επιβεβαιώνουν τις χειρότερες προβλέψεις μια και ως ανεμένετο η πραγματικότητα αναδύεται αδυσώπητη και αφήνει πίσω της τον μέσο Έλληνα, ακόμη καθισμένο στην πολυθρόνα του μπροστά στο κονσερβοκούτι της εντόπιας τηλεόρασης, βαθειά απασχολημένο με τις δόξες της ποδοσφαιρικής του ομάδας και τα ρεάλιτη η πόρνο σόου. Και αυτό ενώ η μοίρα του και αυτή των παιδιών αποφασίζονται από ένα ευρύ διαπλεκόμενο και χρεοκοπημένο πολιτικό κατεστημένο στο εσωτερικό σε συνδιαλλαγές με μία ομάδα τεχνοκρατών που προσπαθούν να προστατεύσουν τα συμφέροντα κρατών και πολιτών μεταξύ των οποίων, όσο και αν φαίνεται παράδοξο και αυτών του απλού Έλληνα πολίτη.
Αναφέρω μόνον λίγες και πλέον εμφανείς από αυτές τις εξελίξεις.
Η φαρσοκωμωδία των επιτροπών του Κοινοβουλίου, κάτω από οποιοδήποτε όνομα, πρόβαλλε περίτρανα το απυρόβλητο του πολιτικού κατεστημένου με τα πλοκάμια του. Η συνομωσία μεταξύ της κυβέρνησης της παρέας και του πολιτικού κόσμου της διαπλοκής για την συνέχιση λήψης μέτρων που πλήττουν καίρια τον μέσο πολίτη και την εθνική του κληρονομιά είναι πλέον ξεκάθαρη. Και στην διαδικασία αυτή ο συσσωρευμένος πλούτος αυτού του κατεστημένου αναμένει αλώβητος τις καλύτερες μέρες σύντομα για να εμφανιστεί όταν η χώρα θα αρχίσει να πουλάει τα ασημικά της για μια μπουκιά.
Η κίνηση του `δεν πληρώνω` που άρχισε αφελώς από μεμονωμένους, οργισμένους και απεγνωσμένους πολίτες ενδύεται συστηματικά από το κατεστημένο σε έναν επικοινωνιακό μανδύα για να χρησιμοποιηθεί κατά βούληση. Ένα μανδύα που προβάλλει την άρνηση πληρωμής σαν κοινωνική απείθεια σε βάρος του συνόλου. Ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα γιατί τα διόδια έχουν φτάσει εκεί που είναι σε ένα χρόνο, κάτι που τα ξεκίνησε όλα, δεν έχει δοθεί.
Τα συντεχνιακά κέντρα προνομιούχων τάξεων πολιτών όπως γιατρών, φαρμακοποιών, υπάλληλων εκλεκτών ΔΕΚΟ, μεταφορέων και τόσων άλλων που είναι μέρος του συστήματος της διαπλοκής προχώρησαν σε κινητοποιήσεις αφάνταστης ταλαιπωρίας για τον απλό πολίτη παρόλο ότι γνώριζαν πολύ καλά ότι οι αλλαγές που τους αφορούσαν θα νομιμοποιούνταν και πόση δύναμη θα εξακολουθήσουν να έχουν όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής των. Μια σπάνια επίδειξη δυνάμεως απευθυνόμενη όχι προς την κυβέρνηση αλλά τον απλό πολίτη για να του θυμίσει τις προθέσεις τους να συνεχίσουν όπως πριν.
Ως εγράφη στον τύπο, η συντεχνία των δικηγόρων με την μοναδική τους θέση στο κοινοβούλιο έδειξε ήδη την δύναμη της απαιτώντας αλλαγές της τελευταίας στιγμής στο νομοθετικό πλαίσιο.
Και τέλος η αποκαρδιωτική διαχείριση της υπόθεσης “ξεπουλήματος” της δημόσιας περιουσίας που ξεπέρασε μεθόδους λαϊκιστικής πολίτικης σε κάθε προηγούμενο. Ένα πολύ σοβαρό θέμα για το μέλλον της οικονομικής ανάπτυξης έγινε ρεντίκολο εξτρεμιστικών απόψεων αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, εμπλέκοντας την ομάδα των ξένων τεχνοκρατών με απρόβλεπτες συνέπειες.
Όσον για ένα πραγματικό πρόγραμμα πόθεν έσχες που θα μπορούσε να ταρακουνήσει την ραχοκοκαλιά της διαπλοκής φαίνεται ότι μεταπίπτει εις τας καλένδας δια μέσου μεγαλόστομων αναγγελιών περί πατάξεως της φοροδιαφυγής.
Η λίστα των εξελίξεων που δείχνει την πραγματικότητα να μας αφήνει πίσω με το σύστημα της διαπλοκής αλώβητο είναι ατελείωτη. Τα περιθώρια στενεύουν αποπνικτικά. Μένουν μονοπάτια για την Ελληνική κοινωνία να ξεφύγει από την ολοκληρωτική εξαθλίωση και καταστροφή;
Στην καρδιά της πρόκλησης δεν είναι η κυβέρνηση, τα απαξιωμένα κόμματα η οποιαδήποτε οργάνωση. Είναι ο μέσος Έλληνας. Είναι αυτός που μέσα σε μία κουλτούρα αποχαύνωσης και ελάχιστης προσπάθειας μέχρι σήμερα δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος του κινδύνου και αντιδρά σπασμωδικά, με εμβρυώδη δυναμισμό αφού στερείται παντελώς πληροφοριών και πείρας για δράση σε μια τέτοια κατάσταση.
Υπάρχει λοιπόν άμεση ανάγκη για να ανδρωθούν δύο διαδικασίες από συγκεκριμένους κοινωνικούς φορείς που πρέπει να λειτουργήσουν παράλληλα ενισχύοντας η μία την άλλη.
Καταρχήν και εφόσον η πολιτική ηγεσία για δικούς της λόγους δεν παρουσιάζει το πραγματικό πρόβλημα και συγκεκριμένα μέτρα για την διαχείριση του, εναλλακτικοί φορείς που εμπιστεύεται ο απλός πολίτης πρέπει να αναλάβουν αυτό το ρόλο. Και τέτοιοι φορείς υπάρχουν. Είναι ένα μέρος των ανθρώπων του πνεύματος, κυρίως του αριστερού χώρου, που πονούν την χώρα, είναι υγιή στοιχεία του εκκλησιαστικού χώρου σε μια μη καθαρά θρησκευτική θεώρηση, είναι τίμιοι και φιλόπατρις επιχειρηματίες, είναι εξαίρετοι και τίμιοι δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί. Δεν είναι ουτοπιστική αυτή η διαπίστωση. Αυτό το κεφάλαιο υπάρχει μέσα και έξω από την Ελλάδα. Δεν χρειάζονται καν κάποια οργάνωση. Μπορούν από τώρα και έχουν ύψιστη υποχρέωση, όσοι δεν έχουν ήδη αρχίσει να ξεκινήσουν. Χρειάζεται να φτάσουν τον πολίτη με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και να του διατυπώσουν το πρόβλημα στον χώρο της ειδικότητας των καθώς και ρεαλιστικά μέτρα για την διαχείριση του. Οι στρατηγικοί άξονες είναι εμφανείς, δημόσια διοίκηση, παιδεία, κοινωνική προστασία των αδυνάτων, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ανάπτυξη και πόθεν έσχες. Η έλλειψη αυτών των πληροφοριών είναι η κύρια αιτία της σχεδόν απολυτής απουσίας κοινωνικής δράσης.
Η δεύτερη διαδικασία αφορά το κύριο στοιχείο στην διαχείριση του προβλήματος, τον μέσο Έλληνα. Παίρνοντας τις πληροφορίες που χρειάζεται από υγιείς φορείς χρειάζεται πολύ σκέψη για να δράσει. Καταρχήν πρέπει να ξεπεράσει το “όλοι μαζί τα φάγαμε” και να πεισθεί ότι όπως εξελίσσονται τα γεγονότα ευθέως δραστηριοποιούμενος σε κοινωνικές και πολιτικές κινήσεις και ίσως δυναμικά αποποιούμενος προνομίων είναι ο ορθότερος δρόμος γιαυτόν και τα παιδιά του. Δεν είναι σίγουρο ότι όλοι θα κάνουν αυτή την επιλογή. Έπειτα, από τις πληροφορίες που θα πάρει, να καταλήξει σε δικούς του στόχους όπου θα δραστηριοποιηθεί προσκολλούμενος σε ανάλογες ομάδες πολιτών έξω από τα κατεστημένα κομματικά και συντεχνιακά εξαμβλώματα. Και τέλος να αποφασίσει εάν θα δράσει σαν αναμεταδότης των πληροφοριών σε άτομα γύρω του που δεν έχουν πρόσβαση σε σύγχρονα μέσα επικοινωνίας. Στιγμές που θα του ζητήσουν να πει τη γνώμη του πλησιάζουν. Θα είναι στιγμές ήρεμες αλλά μπορεί και όχι. Ομελέτες δεν γίνονται χωρίς να σπάσεις αυγά. Ο δυναμισμός μιας τέτοιας διαδικασίας γίνεται προφανείς μόνον εάν το άτομο αποφασίσει να συμμετάσχει. Δίνει την αίσθηση σιγουριάς και εμπιστοσύνης. Προβάλλει τους πραγματικούς κινδύνους και τρόπους για την αντιμετώπιση τους. Αναπτερώνει τους νέους και αυτούς που μένουν νέοι. Αυτούς που θα γίνουν η ατμομηχανή της αλλαγής.
Αλλιώς η πραγματικότητα θα απομακρύνεται μπροστά μας σαν το όραμα μιας μοναδικής ευκαιρίας που χάθηκε για πάντα.
