Της Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθερη Ζώνη
Η χθεσινή ερώτηση δέκα βουλευτών με την οποία ζητούν από τον υπουργό των Οικονομικών να καταθέσει αγωγή κατά του οίκου Moody’s, αποτελεί την επιτομή του ευκαιριακού και εντελώς πολιτευτικού τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου.
Η ιδέα είναι σωστή – άλλωστε την έχω ήδη προτείνει (elzoni.gr). Ο τρόπος, όμως, που υποστηρίζεται καταδεικνύει ότι για άλλη μια φορά οι βουλευτές μας άρπαξαν ένα αβανταδόρικο θέμα και το μετέτρεψαν σε μια ακόμη ερώτηση-ξεπέταγμα.
Ο τρόπος που διατυπώνουν την ερώτησή τους, δείχνει πως όχι μόνο δεν γνωρίζουν καθόλου το θέμα, αλλά ούτε και το βασάνισαν, φροντίζοντας να ενημερωθούν, ώστε να παραθέσουν τα κρίσιμα επιχειρήματα.
Επισημαίνουν, για παράδειγμα, ότι η υποβάθμιση από τον Moody’s δεν στηρίζεται σε πραγματικά περιστατικά. Αυτό, όμως, απλώς αποτελεί επανάληψη της επίσημης άποψης και μάλλον διαψεύδεται από τα χάλια της ελληνικής οικονομίας, το δυσθεώρητο χρέος, τα ληστρικά επιτόκια, την βαθιά ύφεση. Πραγματικά ή όχι τα περιστατικά, το θέμα είναι αν νομιμοποιούνται αυτοί οι οίκοι (λόγω του τοξικού παρελθόντος τους και της διαπλεκόμενης δράσης τους) να προβαίνουν σε οποιαδήποτε αξιολόγηση.
Επιπλέον, ζητούν να μάθουν αν θα τεθεί στο Συμβούλιο Οικονομικών Υποθέσεων θέμα αυστηρής εποπτείας των εν λόγω οίκων κι αν υπάρχει πρόθεση ανάληψης νομοθετικής πρωτοβουλίας για δημιουργία ευρωπαϊκού δημοσίου φορέα πιστοληπτικής αξιολόγησης. (Κάτι ανάλογο ζήτησε την προηγουμένη να μάθει με άλλη ερώτηση και… ευρωβουλευτής!).
Αυτό, όμως, σημαίνει ότι υπέβαλαν την ερώτησή τους χωρίς να γνωρίζουν πως αυτά που ζητούν έχουν ήδη συμβεί στην ΕΕ και στο Ευρωκοινοβούλιο και έχουν ήδη ληφθεί αποφάσεις, που θα τεθούν σε εφαρμογή από τον Ιούνιο του 2011, ενώ μέχρι το 2013 οι οίκοι αυτοί θα έχουν ελεγχθεί από την ΕΕ. (Αν το ήξεραν – πράγμα που αποκλείω – και ήθελαν να μας… εντυπωσιάσουν, τόσο το χειρότερο).
Δεν πρόκειται για λεπτομέρεια. Πρόκειται για ένα κεφαλαιώδες πρόβλημα του πολιτικού μας προσωπικού. Αποδεικνύεται ότι ασκούν πλημμελώς τα κοινοβουλευτικά τους καθήκοντα. Διότι αντί να ενημερώνονται, ώστε να πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα, μηρυκάζουν τα ίδια και τα ίδια. Αντί, δηλαδή να μπουν στην ουσία του θέματος και να προτείνουν τρόπους σχετικά με το πώς θα αντιμετωπιστούν αυτές οι επιθέσεις, καταφεύγουν σε επιχειρήματα που δεν μπορούν να σταθούν.
Και δεν μπορούν να σταθούν τα επιχειρήματά τους, διότι, όπως έχουμε πει, οι οίκοι αυτοί συνεχίζουν τη δράση τους επειδή υποστηρίζουν πως οι αξιολογήσεις τους αποτελούν «έκφραση γνώμης», κατοχυρωμένη από όλα τα Συντάγματα του κόσμου. Γι’ αυτό, άλλωστε, μέχρι στιγμής δεν έχει συμβεί τίποτε, παρά τις αντιδράσεις και παρά τις δεκάδες αγωγές που έχουν κατατεθεί ανά τον κόσμο.
Εδώ, λοιπόν, χρειάζονται άλλες σκέψεις, άλλα νομικά επιχειρήματα και όχι τα τετριμμένα. Και πάνω απ’ όλα δεν επιτρέπεται βουλευτές και ευρωβουλευτές να μην γνωρίζουν ότι: Από τον Νοέμβριο του 2008 ασχολείται με το θέμα η ΕΕ, από τον Φεβρουάριο του 2009 η Κομισιόν έχει υποβάλει πρόταση κανονισμού για την ρύθμιση του θέματος, από τον Μάιο του 2010 η Κομισιόν διενεργεί έρευνα για να διαπιστώσει κατά πόσον έγιναν ύποπτα κερδοσκοπικά παιχνίδια στην αγορά ασφάλισης κρατικών ομολόγων εις βάρος της Ελλάδας, από τον Ιούνιο του 2010 έχουν παρουσιαστεί οι συγκεκριμένες προτάσεις της Κομισιόν, καθώς και η δημιουργία της επιβλέπουσας ευρωπαϊκής αρχής (ESMA).
Και επίσης: Από τον Δεκέμβριο του 2010 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει υιοθετήσει τις τελευταίες τροποποιήσεις σχετικά με τους κανόνες που θα διέπουν την λειτουργία και εποπτεία των οίκων αξιολόγησης, για να διασφαλιστεί η αποτελεσματικότητα της Ευρωπαϊκής Αρχής Κινητών Αξιών και Αγορών – ναι, ναι δημιουργήθηκε και αυτή!
Δεν είναι, λοιπόν, αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας, που όμως δεν έχει συμπεριληφθεί σε καμιά ερώτηση, είναι πώς θα δρομολογηθεί μια αγωγή ώστε να μην πέσει στο κενό, όπως όλες οι άλλες. Όπως, για παράδειγμα, η αναφορά στο γεγονός ότι τον Αύγουστο του 2010, ο ίδιος οίκος, προέβλεπε σταθεροποίηση του ελληνικού χρέους πριν από το 2013 και τον Οκτώβριο του 2010, πάλι ο Moody’s δήλωνε δια των αναλυτών του, «εντυπωσιασμένος από όσα έχει κάνει η ελληνική κυβέρνηση» (οπότε τότε ήταν όλα καλά και ωραία)
Θα έπρεπε επίσης να ρωτήσουν οι αγωνιούντες βουλευτές για ποιό λόγο, κάθε φορά που στο παρελθόν έπεφτε η ράβδος μιας υποβάθμισης, η κυβέρνηση αντιμετώπιζε το θέμα με τον πιο ανάλαφρο και χαλαρό τρόπο – με αποτέλεσμα οι κύριοι αυτοί να αποθρασυνθούν.
Για ποιο λόγο η υποβάθμιση του Δεκεμβρίου του 2009 – πάλι από τον Moody’s – παρουσιάστηκε ως «φιλική» και «βελούδινη», με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να λέει πως «αυτή η υποβάθμιση είναι πολύ πιο θετική από τις άλλες υποβαθμίσεις»! Υπάρχουν δηλαδή και θετικές υποβαθμίσεις! Αλλά τότε, γιατί να μην θεωρηθούν όλες «θετικές»;
Θα έπρεπε επίσης να ρωτήσουν για ποιο λόγο, όταν τον περασμένο Δεκέμβριο μας υποβάθμισε ο Standard & Poors, η κυβέρνηση εξέφρασε απλώς την «έκπληξή» της.
Να ρωτήσουν επίσης για ποιο λόγο, όταν μας υποβάθμισε ο Fitch, στις 14 του περασμένου Ιανουαρίου, το υπουργείο Οικονομικών απλώς απάντησε πως «η απόφαση δεν μπορεί να αιτιολογηθεί από τα αντικειμενικά πραγματικά δεδομένα» και έρχεται ως αποτέλεσμα μιας διαδικασίας ένστασης που υπέβαλε η χώρα μας.
Και τέλος να ρωτήσουν γιατί η τελευταία υποβάθμιση αντιμετωπίστηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ως δηλαδή κάτι το απλώς «αδικαιολόγητο».
Και να ρωτήσουν επίσης τι απέγινε εκείνη η έρευνα της Κομισιόν για τα ελληνικά CDS, της οποίας η τύχη αγνοείται – όπως και η τύχη της ελληνικής ένστασης. Και να ζητήσουν από την κυβέρνηση να εγκαλέσει την Κομισιόν για την καταστροφική κωλυσιεργεία της.
Συμπέρασμα: Πρέπει να ξέρουμε τι ζητάμε να μάθουμε αν θέλουμε να λαμβάνουμε πραγματικές απαντήσεις και να είμαστε χρήσιμοι στην πατρίδα μας.
