Από τον Βασίλη Μπεσκένη, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
Δηλαδή, για να καταλάβω… τι ακριβώς ήταν αυτό που μας πείραξε από τα όσα είπε στο Canal+ ο Ντομινίκ Στρος Καν; Οτι μαγειρέψαμε τα στοιχεία που στέλναμε κάθε τρεις και λίγο στην Κομισιόν και τη Γιούροστατ; Μα, αυτό δεν υπονοήθηκε από τον Γ. Αλογοσκούφη, όταν ξεκίνησε την απογραφή το 2004; Ή αυτό δεν επικαλείτο το ΠΑΣΟΚ το 2009, προεκλογικά και μετεκλογικά, για την κυβέρνηση Καραμανλή;
Ή μήπως ενοχληθήκαμε επειδή ο -κατά πάσα πιθανότητα διάδοχος του Σαρκοζί το 2012- μας έδωσε το χρυσό μετάλλιο στη φοροδιαφυγή; Και, προφανώς, το ζήτημα δεν είναι μόνο οι μεγαλοκαρχαρίες. Είναι και οποιοσδήποτε κρίνει ότι, προκειμένου να ωφεληθεί έστω και ένα ευρώ, δεν θα ζητήσει απόδειξη ή θα αυξήσει -αν μπορεί- το εισόδημά του με κάποιο αδήλωτο έσοδο.
Ενα είναι βέβαιο: Πως αποκλείεται να μας ξένισε το ότι ο επικεφαλής του ΔΝΤ διαπίστωσε πως είμαστε «βουτηγμένοι πολύ βαθιά μέσα στα σκατά». Ειδικότερα, όταν αυτή η λέξη είναι μαζί με το μ… (όπως, «καλά, είσαι μεγάλος μ…») και το μπ… (π.χ. «τι μπ… είναι αυτή η χώρα»), είναι από τις πλέον «πολυφορεμένες» τις τελευταίες δεκαετίες. Οπότε εικάζω ότι μάλλον μας ενόχλησε επειδή το είπε κάποιος, οι πρόγονοι του οποίου έτρωγαν βελανίδια, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες. Και το… πατριωτικό μας φιλότιμο αυτό δεν το επιτρέπει.
Η πλάκα, βέβαια, είναι πως επιστρατεύουμε αυτό ακριβώς το φιλότιμο κατά πώς και πότε μας βολεύει. Εξάλλου, έχουμε πάρει -και δώσει- μαθήματα από τους πολιτικούς μας ηγέτες, οι οποίοι, αναζητώντας συναίνεση σε ώρες κρίσιμες για τη χώρα, αντιλήφθηκαν ως σημαντικότερο το ποιος έθιξε πρώτος ζήτημα πρόωρων εκλογών…
