Toυ Θάνου Οικονομόπουλου, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις”

ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ, λοιπόν, έτσι για να… φτιάξουμε τη διάθεσή μας, πως σ’ αυτή την πολυσυζητημένη και φορτισμένη θετικά κι αρνητικά Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 25 Μαρτίου, πετύχουμε τα «τρία στα τρία», το πακέτο λύσης που διατρανώνει πως «μόνο αυτό θα δεχθεί» ο Γιώργος Παπανδρέου. Δηλαδή, την επιμήκυνση της εξόφλησης του χρέους (των 110 δισ. – «κάποτε» ελπίζαμε στο συνολικό…), την πτώση των επιτοκίων αποπληρωμής και τη δυνατότητα επαναγοράς ομολόγων μας με συμφέροντες όρους. Θα επιστρέψει οίκαδε ο πρωθυπουργός μας «νικητής και τροπαιούχος» και θα μας πει τι; Πως λύσαμε τα προβλήματά μας;

Πως ξεπεράσαμε το σκόπελο κι ανοίγουμε πανιά; Ή θα τολμήσει να αποκαλύψει την αλήθεια στον κόσμο, ότι δηλαδή εξασφαλίσαμε τα απαραίτητα «εργαλεία», έναντι συγκεκριμένων σκληρών δεσμεύσεων, που θα μας δώσουν το δικαίωμα στην… ελπίδα, υπό την προϋπόθεση ότι θ’ αλλάξουμε μυαλά και νοοτροπία, θ’ αρχίσουμε να δουλεύουμε σκληρά και να παράγουμε, να… απλώνουμε τα πόδια μας όσο είναι και το «πάπλωμα»; Πως το «μνημόνιο», πιθανότατα πιο σκληρό και απαιτητικό, θα συνεχισθεί τουλάχιστον για τα επόμενα 10 χρόνια;

 

ΑΙΣΙΟΔΟΞΕΣ… υποθέσεις εργασίας κάνουμε. Γιατί, το πιθανότερο είναι να εξασφαλίσουμε μόνο την επιμήκυνση αποπληρωμής των 110 δισ., δηλαδή μια απολύτως οριακή ανάσα πριν… πνιγούμε. Γιατί, αν δεν την εξασφαλίζαμε, το 2014 θα ’πρεπε να καταβάλουμε στους δανειστές μας, για να είμαστε συνεπείς, τόκους και χρεολύσια ύψους συνολικά… 184 δισ. ευρώ – και το χρέος μας να συνεχίζει να «τρέχει» πάνω από τα 300 δισ. Ετσι κι αλλιώς, αν δεν αρχίσουμε ως χώρα να παράγουμε, να καταφέρουμε, χρόνος μπαίνει – χρόνος βγαίνει, όχι μόνο να μη γράφουμε ελλείμματα, αλλά να έχουμε κάποιο στοιχειώδες, έστω, πλεόνασμα που να μας επιτρέπει να καλύπτουμε τις δαπάνες μας και να μένει «κάτι» για την αποπληρωμή του χρέους, αν δεν μειώσουμε τις δαπάνες μας, αν δεν αυξήσουμε τα έσοδά μας, αισιοδοξία για χαΐρι και προκοπή δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.

ΠΟΙΟΣ θα τα πει αυτά τα τσεκουράτα στην κοινωνία; Και ταυτόχρονα ποιος θα εκπονήσει ένα εθνικό οραματικό σχέδιο επανεκκίνησης και ανάπτυξης της χώρας, που ταυτόχρονα θα είναι σε θέση να το «κοινωνήσει» στον κόσμο, να τον συνεγείρει, να τον ταρακουνήσει, να τον οδηγήσει (αναγκάσει, αν θέλετε…) στην απαραίτητη αλλαγή νοοτροπίας και στην απόφαση για σκληρή δουλειά και λιγότερες απαιτήσεις, σε συνάρτηση με τις υπάρχουσες δυνατότητες;

ΟΙ ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ αλλαγές (πιεστικά απαραίτητες και πριν την κρίση – πόσο μάλλον σήμερα…) όλο… εξαγγέλλονται, αλλά δεν αποτολμάται να γίνουν πράξη. Το βλέπουν οι δανειστές μας, φρικάρουν και… πιέζουν κι άλλο. Το κράτος (και οι σπατάλες του…) δεν μειώνεται – τι απέγινε αλήθεια με τους… περιβόητους 632 οργανισμούς και υπηρεσίες του δημοσίου που θα καταργούνταν ή θα συγχωνεύονταν; Τα «κλειστά» επαγγέλματα ανοίγουν… παραμένοντας «πονηρά» κλειστά. Συμφωνούμε (το αυτονόητο) να αξιοποιήσουμε δημόσια περιουσία, και μόλις ανακοινώνεται, η κυβέρνηση… πανικόβλητη από τις αντιδράσεις εξαγγέλλει νόμο που θ’ αποκλείει την πώληση!

ΟΛΟΙ καταλαβαίνουμε (άλλο που δεν το παραδεχόμαστε…) πως εδώ που φθάσαμε από μόνοι μας, και μάλιστα στο παγκόσμια αρνητικό σκηνικό, απαιτούνται θυσίες, ανασκούμπωμα γενναίο, σκληρή δουλειά, επαναπροσδιορισμός στόχων και απαιτήσεων – ναι, ακόμη και τρόπου ζωής! Θα μας παρακινήσει κανείς;