Από τον Βασίλη Μπεσκένη, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
Δηλαδή, για να καταλάβω… Στην Ελλάδα, για να ασχοληθεί κάποιος με τα κοινά, θα πρέπει προηγουμένως να έχει διασφαλίσει ότι αν στο μέλλον κριθεί από τους πολίτες ως αναποτελεσματικός και πάει σπίτι του, θα υπάρχει πάντα η καβάτζα του Δημοσίου για να του προσφέρει τα προς το ζην; Διότι μόνο έτσι αντιλαμβάνομαι και την απόφαση του Μιχάλη Καρχιμάκη να κάνει χρήση του δικαιώματός του για μετάταξη σε υπηρεσία του Δημοσίου ως πρ. υπάλληλος της Ολυμπιακής αλλά και τις μετέπειτα διαρροές του μέσω συνεργατών, σε στιλ: «Και τι να κάνει δηλαδή αν αφήσει την πολιτική; Να μείνει άνεργος;».
Απ’ όσο μπορώ να πληροφορηθώ από το βιογραφικό του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και έχει μεταπτυχιακό στην Περιφερειακή Ανάπτυξη. Κι όμως. Ο κ. Καρχιμάκης προφανώς θεωρεί ότι ούτε οι περγαμηνές του ούτε και οι κομματικές του διασυνδέσεις αρκούν για να τον καταστήσουν ανταγωνιστικό στην ελεύθερη αγορά, αν αποφασίσει «να εγκαταλείψει την πολιτική». «Κανένα μεγάλο έργο δεν έχει γίνει από διστακτικούς που ψάχνουν σιγουριά» είχε πει η Αγγλίδα συγγραφέας Mary Anne Evans, γνωστότερη ως George Eliot.
Παρανομεί ο κ. Καρχιμάκης; Οχι. Για να είμαστε σοβαροί και ακριβείς, δεν κάνει καν κάτι παράτυπο. Υποπτεύομαι όμως ότι η επιλογή του παραπέμπει στη μνημειώδη ρήση Βουλγαράκη «ό,τι νόμιμο είναι και ηθικό». Κι όταν η κυβέρνηση επιμένει ότι ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας αποτελεί το υπ’ αριθμ. 1 πρόβλημα για το έλλειμμα της οικονομίας και αυξάνει το «1 προς 5» σε «1 προς 7», το βόλεμα Καρχιμάκη μάλλον εκπέμπει εσφαλμένο μήνυμα.
Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν το λάθος Καρχιμάκη πονήρεψε την κ. Τζότζολα, που αρνήθηκε τη δική της μετάταξη. Σίγουρα όμως την ωφέλησε.
