Του Χρήστου Ράπτη,
Στη συμβατική δημοσιογραφία, αυτή που φεύγει μαζί με το πολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα της μεταπολίτευσης, όταν ξεκινούσε ένα μέσο, μοίραζε υποσχέσεις ανεξαρτησίας, ακεραιότητας, ευθύνης, αντικειμενικότητας κλπ. Συνήθως πίσω από τις δεσμεύσεις αυτές κρύβονταν εξαρτήσεις, δουλείες, εμπάθειες, μίση, πάθη και τα συναφή. Πίσω από τις λέξεις διαισθανόσουν με το καλημέρα την ιδιοτέλεια! Στο έργο αυτό, για να μην παριστάνουμε και τις αθώες περιστερές, έχουμε παίξει όλοι: άλλοι σαν πρωταγωνιστές και άλλοι σαν κομπάρσοι! Και το έχουμε πληρώσει όλοι με την σιωπή μας: άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο.
Όλη αυτή η προ ΔΝΤ εποχή ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στην προϊστορία της ελληνικής κοινωνίας. Στην εποχή των υψηλών προσδοκιών και απαιτήσεων που έρχεται τίποτε δε θα είναι δεδομένο. Στον άγριο κόσμο των ΜΜΕ θα επιβιώσουν οι καλύτεροι, οι ικανότεροι και όχι αναγκαστικά όσοι έχουν τα χρήματα. Είναι, άλλωστε, κοινό μυστικό ότι μόνο οι ιδέες μπορούν να κάνουν χρήματα. Αντιθέτως, τα χρήματα δεν αγοράζουν ποτέ τις ιδέες. Στο νέο ενημερωτικό τοπίο που ανατέλλει, ακόμα και αν δεν φαίνεται, θα δούμε δραματικές ανατροπές και κοσμογονικές αλλαγές. Τις προαναγγέλλουν ισολογισμοί μεγάλων ΜΜΕ περιγράφοντας τα αδιέξοδα αλλά και τις ευκαιρίες. Το βέβαιο είναι ότι το διαδίκτυο αποτελεί την μεγάλη δημοκρατική προοπτική σε ένα κόσμο που αλλάζει δραματικά και ίσως μπει στον πειρασμό της αυταρχικότητας. Όλοι εμείς στην «iefimerida» που προερχόμαστε από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες και ηλικίες φιλοδοξούμε να μεταφέρουμε σε ένα τόσο μοντέρνο περιβάλλον όπως το διαδίκτυο τις κλασσικές και αυτονόητες αξίες της δημοσιογραφίας. Δεν χρειάζεται να τις αναφέρουμε, τις ξέρουμε όλοι. Στο τέλος της ημέρας άλλωστε, θα κριθούμε από τους αναγνώστες.
