Του Σταύρου Θεοδωράκη
Τις τελευταίες ημέρες θυμάμαι όλο και πιο συχνά τη «θεία Χαρίκλεια». Για να σας είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν έμαθα αν η «θεία Χαρίκλεια» ήταν όντως θεία μου. Και μάλλον δεν ήταν. Αυτό τον τίτλο όμως της είχαν δώσει για να δικαιολογήσουν την κατάσταση της. Αν ήταν πιο νέα θα την έλεγαν απλώς «Χαρίκλεια», αν ήταν πιο γριά θα την έλεγαν «γιαγιά Χαρίκλεια». Ήταν όμως στο ενδιάμεσο, οπότε τη φώναζαν «θεία».
Η θεία Χαρίκλεια λοιπόν ήταν μια γυναίκα που κάποτε ήταν όμορφη. Φορούσε βέβαια μαύρα φαρδιά φουστάνια αλλά αν ήσουν παρατηρητικός – και εγώ ήμουν- θα πρόσεχες πόσο καλοσχηματισμένη ήταν. Η ζώνη ας πούμε στη μέση της, σε βοηθούσε να καταλάβεις ότι η περιφέρεια της και το στήθος της είχε μια αρμονία. Για το μάτια της δεν μπορώ να σας πω πολλά πράγματα. Άλλωστε φορούσε ένα τσεμπέρι που το χρησιμοποιούσε σαν τέντα, σκιάζοντας περίπου το μισό της πρόσωπο. Τα χείλη της όμως τα είχα δει. Μιλούσε σπάνια αλλά όταν σήκωνε στο στόμα της για να φάει ή για να πιεί, αποκαλυπτόταν.
Και εδώ ίσως πρέπει να σας πω το μεγάλο μυστικό της Θείας Χαρίκλειας. Αυτή η όμορφη κοπέλα είχε παράξενους γονείς. Ολόκληρο το σόι της δηλαδή ήταν παράξενο αλλά ας περιοριστώ στους γονείς της. Ποτέ δεν την φρόντισαν αληθινά (όλο με κάτι κουρέλια την είχαν). Και ποτέ δεν συναίνεσαν σε έρωτες αλλά ούτε και σε προξενιά. Ο ένα τους βρώμαγε, ο άλλος τους χάλαγε. Κάποιοι λένε ότι είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι απλώς ήθελαν την Χαρίκλεια δούλα στο σπίτι τους. Ότι και να ισχύει το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Η Χαρίκλεια έμεινε οριστικά στο ράφι.
Η εντολή των γονιών της να μην μιλήσει σε άνθρωπο και προπαντός σε άντρα, της έγινε σιγά σιγά εμμονή και η «θεία Χαρίκλεια» έγινε κάτι σαν την «τρελή του χωριού». Τελευταία φορά που πήγε ο νους μου στη Χαρίκλεια ήταν το βράδυ της Τρίτης που άκουσα ότι η Ελλάδα υποβαθμίστηκε (και άλλο!) από έναν «διεθνή οίκο αξιολόγησης». Οι δημοσιογράφοι που το μετέδωσαν κάνανε ταυτοχρόνως και μούτρα στους «Οίκους» ενώ δεν παρέλειψαν να χαρακτηρίσουν ως πρόκληση την υποβάθμιση της Ελλάδας (και της Πορτογαλίας). Την ίδια στάση κρατάμε τους τελευταίους μήνες σε όποια κριτική μας κάνουν από το εξωτερικό (τα ίδια έκανε – σε ανάλογες περιστάσεις και όλο το σόι της Χαρίκλειας, αλλά ας μην παρασυρθώ σε παρομοιώσεις). Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διεθνείς οργανισμοί, εκπρόσωποι αγορών, οικονομολόγοι, διανοούμενοι, Κινέζοι και Γερμανοί, όλοι, είναι εναντίον μας. Αρνούνται να δουν τα χαρίσματα της χώρας μας και μεμψιμοιρούν συζητώντας για νούμερα και διαρθρωτικές αλλαγές που θα μας επιτρέψουν να σταθούμε μόνοι μας στις διεθνείς αγορές.
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί όλο και πιο συχνά «βλέπω» μπροστά μου την κατάντια της «θείας Χαρίκλειας». Για όποιον δεν κατάλαβε πάντως, θα συνεχίσω και αύριο.
