Του Μάριου Ευρυβιάδη,
Εάν όλα που λαμβάνουν χώρα στη Λιβύη τις τελευταίες εβδομάδες δεν συνοδεύονταν με μικρές και μεγάλες ανθρώπινες τραγωδίες, θα αποτελούσαν μια φαρσοκωμωδία. Έχει μαζευτεί γύρω από την Λιβύη ο μισός στρατός του Δυτικού Κόσμου –εκατοντάδες υπερσύγχρονα επιθετικά αεροπλάνα, δεκάδες υπερσύγχρονα πολεμικά πλοία, λογής λογής έξυπνα και καταστρεπτικά όπλα, ειδικές ομάδες καταδρομικών δυνάμεων εφοδιασμένες με χιλιαδυό ηλεκτρονικά gadgets και έχει επιστρατευτεί η γνωστή προπαγανδιστική μηχανή του Δυτικού Κόσμου, για να κάνουν τι; Για να κάνουν « ζάφτη», όπως λέμε στην κυπριακή ντοπιολαλιά, τον Καντάφι.
Ποιόν Καντάφι; Τον εδώ σχεδόν για μια δεκαπενταετία δικό τους άνθρωπο. Ναι, βεβαίως, δεν ήταν πάντοτε δικός τους ο ιδιόρρυθμος Συνταγματάρχης, που είναι και Άραβας, είναι και Αφρικανός, είναι και Φύλαρχος, είναι και Βεδουίνος είναι και Μουσουλμάνος- αλλά ποτέ δεν υπήρξε ισλαμιστής και συστρατευόμενος με τους φανατικούς τζιχαντιστές που κατασφάζουν τον οποιοδήποτε, μουσουλμάνο ή μη, που δεν ασπάζεται τον τυφλό τους θρησκευτικό φανατισμό.
Μάλιστα στον αμερικανικό πόλεμο κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, δηλαδή , κατά του ισλαμικού εξτρεμισμού, η συνεργασία Τρίπολης- Ουάσιγκτον είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε ο Καντάφι δέχτηκε να «φιλοξενήσει» υψηλόβαθμα μέλη της Αλ-Κάϊντα λιβυκής καταγωγής, που σήμερα είναι πρωταγωνιστές της αντικανταφικής εξέγερσης.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονιστεί ότι η θέση του Καντάφι, ότι η εξέγερση στη Βεγγάζη υποκινείται και από φανατικούς ισλαμιστές με ενεργή δράση ως μέλη της Αλ-Κάϊντα στα μέτωπα του Ιράκ και του Αφγανιστάν, είναι πλησιέστερη στην αλήθεια και στην πραγματικότητα, παρά τα όσα λέγονται από την Ουάσιγκτον και τους δυτικούς για την Λιβύη του Καντάφι. Από στοιχεία στην κατοχή των Αμερικανών , υπάρχουν κατά αναλογία πληθυσμού περισσότεροι Λίβυοι στρατευμένοι στην Αλ-Κάϊντα στα πολεμικά μέτωπα, παρά από οποιαδήποτε άλλη ομάδα Αράβων. Από την διαπίστωση αυτή προκύπτει και το παρακάτω οξύμωρο. Μια ομάδα 200 περίπου τρομοκρατών της Αλ-Κάϊντα Λιβυκής καταγωγής, προγραμματίζει να αναχωρήσει από το Αφγανιστάν και να επιστρέψει στην Λιβύη. Εκεί θα ενταχθούν στο αντικανταφικό μέτωπο προσπαθώντας να ανατρέψουν το καθεστώς Καντάφι, κάτω από μια αμερικανική πολεμική ομπρέλα προστασίας. Εδώ ο σουρεαλισμός του πολέμου στην Λιβύη γίνεται απόλυτος.
Μια άλλη σουρεαλιστική διάσταση των τεκταινόμενων στην Βόρεια Αφρική και ειδικά αυτών που λαμβάνουν χώρα με τις πολεμικές δραστηριότητες των δυτικών, είναι ότι έχει απαγορευτεί ο χαρακτηρισμός τους ως «πόλεμος». Η χρήση της λέξης ως περιγραφή των εξελίξεων έχει απαγορευτεί από την αμερικανική κυβέρνηση. Αυτό που συμβαίνει στην Λιβύη, λένε, δεν είναι πόλεμος αλλά « kinetic motion», κατά μετάφραση,« δράση κεκτημένης ταχύτητας». Εδώ βέβαια οι Αμερικανοί δεν πρωτοστατούν. Τα πρωτεία στην Ουργουελιανή γλώσσα της πολιτικής, έχουν οι Εγγλέζοι. Όταν το 1956 μαζί με τους Γάλλους και τους Ισραηλινούς επέδραμαν κατά τις Αιγύπτου στον ομώνυμο πόλεμο του Σουέζ, η χρήση του όρου πόλεμος απαγορεύτηκε από την βρετανική κυβέρνηση ως περιγραφή του πολέμου κατά της Αιγύπτου. Δεν ήταν λένε πόλεμος αλλά κάτι που έμοιαζε με πόλεμο. Όπως, να θυμίσουμε, η επιδρομή των Τούρκων στην Κύπρο στο 1974 δεν ήταν πολεμική επιχείρηση αλλά «ειρηνευτική» .
Ο πόλεμος κατά της Λιβύης παρουσιάζεται ως νομιμοποιημένος στην βάση του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας 1973. Δεν είναι. Το ψήφισμα 1973 επιβάλει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων και εμπάργκο όπλων κατά της Λιβύης, που συμπεριλαμβάνει όλους τους εμπλεκόμενους. Επίσης το ψήφισμα απαγορεύει την εμπλοκή ξένων δυνάμεων υπέρ της μίας ή της άλλης παράταξης σε έναν στην ουσία εμφύλιο πόλεμο.
Κανένας άλλος ορισμός εκτός από αυτόν του εμφυλίου, δεν μπορεί να περιγράψει και να ερμηνεύσει αυτά που λαμβάνουν χώρα στην Λιβύη σήμερα. Η δε εμπλοκή της Δύσης υπέρ της μιας παράταξης λαμβάνει χώρα αυθαίρετα, και λόγω του ότι τα πράγματα δεν εξελίχθησαν όπως η Δύση τα ανέμενε. Δεν κατέρρευσε δηλαδή το αυταρχικό καθεστώς του Καντάφι όπως στα γειτονικά της Τυνησίας και της Αιγύπτου.
Είναι πέρα του προφανούς ότι οι Δυτικοί και οι ενεργούμενοι τους στον αραβικό κόσμο, έχουν αποφασίσει την ανατροπή του κανταφικού καθεστώτος. Κατά σειρά προτεραιότητος επιδιώκεται α) η δολοφονία του Λίβυου ηγέτη, β) η ανατροπή του με εσωτερικό πραξικόπημα, γ) η εθελοντική παραίτησή του αλά Μουμπάρακ και δ) η βίαιη ανατροπή του με επιθετικές ενέργειες από την Δύση που θα συμπεριλαμβάνουν και χερσαίες επιχειρήσεις. Ως προς το τελευταίο υπογραμμίζεται ότι επίλεκτες βρετανικές δυνάμεις είναι ήδη δραστηριοποιημένες μέσα στην Λιβύη με την τροφοδότηση τους να γίνεται από αέρος μέσω των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο. Σχεδόν σίγουρα Γάλλοι Λεγεωνάριοι δρουν στα νότια σύνορα της Λιβύης. Αλλά αυτό που έχει βαρύνουσα σημασία ,ακριβώς διότι ο πόλεμος κατά της Λιβύης είναι αμερικανικός πόλεμος, είναι ότι ο Ομπάμα έχει ήδη υπογράψει Προεδρικό Διάταγμα ( Presidential Finding) για τον εξοπλισμό των αντικαθεστωτικών, όπως επίσης και για δράση επίλεκτων αμερικανικών δυνάμεων μέσα στην λιβυκή επικράτεια.
Ωστόσο, η κορυφή του παγόβουνου της αμερικανικής εμπλοκής είναι η εμφάνιση στην Βεγγάζη του Καλιφά Χίφτερ με κολλαρισμένη στρατιωτική στολή, ο οποίος ανέλαβε τη στρατιωτική ηγεσία των αντικαθεστωτικών. Ο Χίφτερ υπήρξε έμπιστος στρατιωτικός του Καντάφι αλλά αυτομόλησε πριν περίπου μια εικοσαετία και βρήκε πολιτικό καταφύγιο στις ΗΠΑ. Κατά τον αμερικανικό τύπο μέχρι την εμφάνιση του στην Λιβύη δεν εξασκούσε κανένα βιοποριστικό επάγγελμα αλλά ζούσε με οικονομική άνεση στα περίχωρα της αμερικανικής πρωτεύουσας. Πάντοτε κατά τις ίδιες πήγες ο Χίφτερ ήταν στρατευμένος από την CIA.
Μετά από δύο μεταψυχροπολεμικές αμερικανο-νατοίκες «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις στα Βαλκάνια μας έχουν προκύψει δυο ισλαμο-μαφιόζικα καθεστώτα. Το ένα στην Βοσνία – Ερζεγοβίνη και το άλλο στο Κόσοβο. Λέτε μετά τον τερματισμό και του τρίτου τέτοιου πολέμου να μας προκύψει και ένα τρίτο στην Λιβύη; Οψόμεθα.
