Ο κυπριακός Ελληνισμός γιορτάζει σήμερα το μεγάλο έπος του εθνικού ξεσηκωμού του, κατά του Άγγλου δυνάστη. Μια δράκα αμούστακων παιδιών, έχοντας ως μόνο όπλο τον πατριωτισμό, την άδολη αγάπη προς τη μητέρα Ελλάδα, την πίστη στο δίκαιο του αγώνα τους, ξεκίνησαν να αναμετρηθούν με τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Και έγινε η Κύπρος ολοκαύτωμα μαζί με το Γρηγόρη Αυξεντίου, το Μάρκο Δράκο, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, τον Κυριάκο Μάτση και τους άλλους μεγάλους ήρωες και αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Στα βουνά και στα λαγκάδια, στις αετοφωλιές του Πενταδακτύλου και του Τροόδους, αναμετρήθηκε η ανδρεία με την υπέρτερη βία, η αλαζονεία του ισχυρού με την ταπεινότητα του φτωχού, το μέγεθος του Γολιάθ με την ισχνότητα του Δαβίδ. Και ενίκησαν η ανδρεία, η ταπεινότητα, ο Δαβίδ, και έστησαν τούτο το κράτος. Και έδωσαν περηφάνια σ’ αυτόν το λαό, ανύψωσαν την ισχνότητά του πάνω από τον ουρανό και πρόσθεσαν άλλη μια χρυσή σελίδα αγώνα, και αυταπάρνησης, στη μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού.

 

Ένωση και μόνο Ένωση ήταν ο στόχος του αγώνα. Που κατέληξε σε μια κολοβωμένη ανεξαρτησία, εξαιτίας των αγγλικών συνωμοσιών, των τουρκικών φρικαλεοτήτων και των μοιραίων λαθών της ηγεσίας μας. Μας κατέλιπαν, όμως, οι προδομένοι ήρωες και αγωνιστές του ’55, μέγα δίδαγμα, τεράστια παρακαταθήκη, και μας παρέδωσαν τιμημένη σκυτάλη για να συνεχίσουμε τον αγώνα τους μέχρι να εκπληρωθεί το προαιώνιο όνειρό τους.

 

Οι επόμενες γενιές φανήκαμε μικροί και αδύναμοι, κενοί από οράματα, ριψάσπιδες. Το αποδεικνύει μια νοερή περιδιάβαση, ένα νοερό οδοιπορικό, πώς ξεκινήσαμε, πού καταντήσαμε. 

Κληρονομήσαμε ένα ανεξάρτητο κράτος και το μετατρέψαμε σε ημικατεχόμενο. Εκείνοι έδιωξαν τους Άγγλους. Εμείς φέραμε τους Τούρκους. Εκείνοι έδωσαν τη ζωή τους για την Ένωση. Κατακρεουργήθηκαν, βασανίστηκαν μέσα στα αγγλικά Νταχάου, αλλά δεν λιποψύχησαν, δεν παραδόθηκαν, δεν μίλησαν για ευκταία και εφικτά, προτίμησαν να αγωνιστούν για τα μεγάλα και τα ιδανικά. Και από την Ένωση εκείνων, καταλήξαμε, εμείς, στη διζωνική, στη σταθμισμένη ψήφο, στην εκ περιτροπής προεδρία.

 

«Οι αγωνιστές του 1955-59 σε καμιά περίπτωση δεν πτοήθηκαν», είπε στο μήνυμά του για την επέτειο της 1ης Απριλίου 1955, ο Υπουργός Παιδείας. Εκείνοι δεν πτοήθηκαν ακόμη και όταν τους κατάκαιαν οι φλόγες και οι βόμβες, ακόμη και όταν οδηγούντο στην αγχόνη, ακόμη και όταν έπεφταν από τα αγγλικά βόλια. Εμείς σήμερα; Κατεβάζουμε το κεφάλι από ντροπή όταν αναλογιζόμαστε τον ηρωισμό και την αυταπάρνησή τους και απλώς ψιθυρίζουμε: «Όσα χάσαμε, χάσαμε, ας περισώσουμε ό,τι μας απέμεινε».

Αλλά δεν θα περισώσουμε τίποτε με σκυμμένα κεφάλια, με το ραγιαδισμό μέσα μας και χλευάζοντας τα «ευκταία». Έχει χρέος αυτή η γενιά να σηκώσει κεφάλι, να περπατήσει στο δρόμο που χάραξαν οι ήρωες του ’55, να διεκδικήσει. Αν δεν θέλει να είναι η τελευταία γενιά των Ελλήνων σε αυτήν τη γη…

πηγή