Του Ξενοφώντα Μπρουντζάκη
Σύμφωνα λοιπόν με μια λογική, οι πολίτες στις δημοκρατίες δεν μετέχουν των ευθυνών τους· είναι ανεύθυνοι, δεν παίζει ρόλο η γνώμη και η θέλησή τους και φυσικά συγκροτούν μια μάζα αδρανή στη διαμόρφωση της ιστορίας. Μόνο αυτοί που νομοθετούν ευθύνονται! Θα καταγραφεί κι αυτή η όντως καινοφανής άποψη, ως συμβολή στην πολιτική επιστήμη. Ερχόμαστε τώρα σε μια δεύτερη παρατήρηση, πολύ σοβαρότερη, γιατί σε μερικές νοοτροπίες ενέχεται ο κίνδυνος του ολοκληρωτισμού.Κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι οι άνθρωποι πρέπει να συμφωνούν σε όλα, ή αλλιώς ότι δεν μπορεί να διατυπωθεί μια σωστή κουβέντα από ένα αντίπαλο πρόσωπο. Ο Πάγκαλος, και με δική του ευθύνη, δεν αποτελεί πρότυπο κομψότητας σε πολλά επίπεδα. Αυτό ωστόσο δεν τον εμποδίζει να διατυπώνει και σωστές απόψεις. Αν κάποιος υβρίζει, ενδέχεται να μην υπερασπίζεται σωστά το δίκιο του· αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι παύει το δίκιο να υπάρχει λόγω κακής διαχείρισής του από ένα πρόσωπο.
Χρόνια τώρα απαιτούμε αλήθειες από τους πολιτικούς. Η αλήθεια ωστόσο έχει τις περισσότερες φορές – δυστυχώς – δυσάρεστες συνέπειες και για όσους την επικαλούνται, γιατί αλήθεια δεν είναι αυτό που ο καθένας θέλει να ακούσει… Λοιπόν ο Πάγκαλος ξεστόμισε τη μεγαλύτερη μεταπολιτευτική αλήθεια και γι’ αυτό επωμίζεται και μεγάλο πολιτικό κόστος. Το ότι τη διατύπωσε άκομψα, επιθετικά, σε μια εποχή δύσκολη, που η ψυχολογία των πολιτών είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα, να το δεχτώ. Αλλά το ότι οι πολίτες δεν μετέχουν της διακυβέρνησης της χώρας, δεν επηρεάζουν τις εξελίξεις (μέσω αγρίως συντεχνιακών συνδικάτων για παράδειγμα) και δεν εκλέγουν με ελεύθερη βούληση και απρόσκοπτα τους πολιτικούς που τους ταιριάζουν (μέσα στα… χρηστά συναλλασσόμενα ήθη τους…), αυτό δεν θα το δεχτώ ποτέ, γιατί δεν ισχύει.
Ένα άλλο ζήτημα που οι δυναμικές μειοψηφίες φαίνεται να μην έχουν λάβει υπόψη τους είναι ότι στη χώρα μας υπάρχει μια εδραιωμένη πολιτική νοοτροπία, η οποία βασίζεται στο λεγόμενο κοινοτικό πνεύμα που τόσο εκθειάζουν οι νεορθόδοξοι (βλέπετε οι… ορθοδοξίες πάντα συμπίπτουν): να συναλλάσσονται με την εξουσία μέσα από ένα πάρε-δώσε αρχέγονο, το οποίο δεν σέβεται κανέναν θεσμό. Η πολεοδομία, για παράδειγμα, έχει νόμους που ορίζουν συγκεκριμένους κανόνες. Ποιος τους αναιρεί; Το «κοινοτικό των Ελλήνων πνεύμα», το «ελληνικό δαιμόνιο» – για να το διατυπώσω με μια έκφραση που μας καθιστά και περήφανους από πάνω! (Θυμηθείτε και το άσμα του Σαββόπουλου με την «ορθοδοξία» του και «των Ελλήνων τις κοινότητες», που κι αυτός δεν τα έφαγε παρέα με τον Πάγκαλο)! Δεν μπαζώνουν οι εκλεγμένοι κοινοτάρχες τα ρέματα σε συνεννόηση με τον εργολάβο και τους λοιπούς κοινωνικούς φορείς που με τη σειρά τους μοιράζουν και μερικά διαμερισματάκια… στους οικοπεδούχους; Με τη σύμφωνη γνώμη των κοινωνιών δεν καταστρατηγούνται τα τετραγωνικά και διπλασιάζονται τα 200 μέτρα των φτωχών Ελλήνων με υπόγεια, πατάρια, γκαράζ, και ό,τι βάλει ο νους; Και γιατί δεν υπάρχουν καταγγελίες από τους γείτονες που τους βγαίνει το μάτι; Διότι κι αυτοί έχουν κάτι ανάλογο… Αυτή την κοινωνία την οικοδομήσαμε όλοι και μέσα της βολευτήκαμε και μάλιστα προκόψαμε. (Άλλο ζήτημα αν μέσα στον επαναστατικό τους οίστρο μερικοί νιώθουν άβολα και μικροαστική μελαγχολία). Τώρα που αλλάζουν τα πράγματα και πρέπει να προσαρμοστούμε στους θεσμούς, όπου οι πολιτικοί νομοθετούν με λαϊκή εντολή και οι πολίτες εφαρμόζουν δίχως να εκβιάζουν τους πολιτικούς για εξαιρέσεις, ιδιαίτερες περιπτώσεις κ.ά., γιατί αλλιώς την επόμενη τετραετία θα λάβουν… το τρίτο και το μακρύτερο, ενδέχεται να περιοριστούν οι αυθαιρεσίες και τα εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς.
Η κοινότητα δεν κρατά όμηρο τον βουλευτή για τον δικό της δρόμο, το δικό της πηγάδι, τα δικά της παιδιά; Πού ζείτε εσείς οι προοδευτικοί αναλυτές που μας λέτε και «Γκέμπελς», «δημοσιογραφάρες» και ότι πρέπει να «ντρεπόμαστε» κι από πάνω – στα σοσιαλιστικά παραδείσια νέφη; Τελευταία πολιτική πράξη του Σαμαρά (που θέλει κι αυτός να μας σώσει, γιατί σωτήρες έχουμε, πολιτικούς δεν έχουμε) ήταν να αποσπάσει από τη διοικητική περιφέρεια των Ηλείων έναν ναό και να τον «μεταφέρει» στην κοινότητα των Μεσσηνίων. Αυτό το εμπεδωμένο αλισβερίσι, αυτή η εμπεδωμένη πρακτική δεν διακατέχει και το συνδικαλιστικό – συντεχνιακό μας κίνημα; Το συντεχνιακό συμφέρον δεν είναι πάνω από την κοινωνία, τον λαό, την πατρίδα; Κανείς σε αυτό τον τόπο δεν άκουσε ποτέ να μιλούν για το πελατειακό κράτος; Ο Πάγκαλος το ανακάλυψε;
Ωστόσο αυτή η Ιερά Συμμαχία των «προοδευτικών δυνάμεων», επιτρέψτε μου να συμπληρώσω – που παρά τη διακεκριμένη τους αθωότητα κι αυτές ξέρουν από προβοκάτσιες –, να τον δαιμονοποιήσουν επειδή τους τα χώνει κανονικά, δεν θα με βρει πρόθυμο συμπαραστάτη. Τι άλλο να ζητήσει κανείς σε μια δημοκρατία; Γκουλάγκ, στρατόπεδα αντιφρονούντων, σταλινικές δίκες, εκτελέσεις, απαγόρευση των απεργιών (διότι «η εργατική τάξη είναι στην εξουσία»;). Έλεος πια με αυτή την οργή! Για αυτούς που κορόιδευαν τον κόσμο με τους ολοκληρωτισμούς, με αμέτρητους λαούς κατεστραμμένους, βασανισμένους, εκτελεσμένους, φυλακισμένους, κατατρεγμένους, διαλυμένους, δεν έχουν τίποτα να πουν; Δεν θυμούνται τίποτα; Ο Πάγκαλος ενόχλησε τις ευαίσθητες πολιτικές τους χορδές;
Ο αποδιοπομπαίος τράγος δεν έλυσε ποτέ κανένα ζήτημα, ούτε και τα γιαουρτώματα πίσω από τα οποία οι οξύνοες θεωρητικοί της Αριστεράς διαβλέπουν επαναστατικά κινήματα διαίτης!
ΥΓ.: Το να θεωρεί κανείς μια συγκεκριμένη άποψη ενός πολιτικού προσώπου εύστοχη δεν συνεπάγεται αυτόματα ότι συμφωνεί στο σύνολο της πολιτικής του, ούτε στον τρόπο που πολιτεύεται, ούτε προφανώς καθίσταται συνήγορός του. Αν σου πει ένας φασίστας, για παράδειγμα, ότι ο ήλιος λάμπει και όντως λάμπει, δεν ισχυρίζεσαι ότι έχει συννεφιά γιατί απλά θα θεωρηθείς και θα είσαι ηλίθιος!
