Από τον Λουκά Γ. Κατσώνη, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
«Εγώ απορώ» μου έλεγε ένας φίλος τις προάλλες, «γιατί οι Ελληνες δεν εξεγείρονται. Μα, δεν βλέπουν ότι μας οδηγούν στο πουθενά;» αναρωτιόταν.
Πράγματι, δεν είναι εύκολη η εξήγηση. Αλλά μπορούν να δοθούν μερικές ερμηνείες που ίσως ισχύον καθεμιά ξεχωριστά, ίσως και όλες μαζί.
Πρώτον, επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, πολλοί ελπίζουν ότι τα πράγματα με τον καιρό θα φτιάξουν, όπως έχει ξαναγίνει στο παρελθόν.
Δεύτερον, δεν βλέπουν τι θα μπορούσε να επιτευχθεί προς τη θετική κατεύθυνση με μια «εξέγερση». Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει σοβαρή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης απέναντι στην -κάκιστη- σημερινή κυβέρνηση.
Τρίτον, υπάρχει ένα αίσθημα συνυπευθυνότητας για την τραγική κατάσταση που έχει έρθει η χώρα. Αυτό που κυνικά είπε ο Θ. Πάγκαλος «μαζί τα φάγαμε» έχει μια δόση αληθείας.
Τέταρτον, η κατάσταση δεν έχει φτάσει στο πλήρες αδιέξοδο. Φαίνεται πως υπάρχει κάποιο «λίπος» που η ελληνική κοινωνία, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις, καταναλώνουν ακόμα.
Σε όλα τα παραπάνω υπάρχει λάθος.
Τα πράγματα δεν θα φτιάξουν «με τον καιρό». Χρειάζονται απολύτως συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, ιδίως προς την κατεύθυνση της μείωσης της γραφειοκρατίας, για να γίνει η Ελλάδα μια χώρα που θα μπορέσει να ξαναγυρίσει στις αγορές, να γίνει ανταγωνιστική, να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και να αποκτήσει μέλλον.
Και υπάρχει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Ισως όχι από τους γνωστούς σήμερα πολιτικούς σχηματισμούς. Αλλά υπάρχουν πολιτικές μονάδες που έχουν και όραμα και γνώση και αποφασιστικότητα. Αρκεί να ξέρουν ότι δεν θα τους σκοτώσει κανείς στη σκληρή πορεία (όχι τίποτα φοβερό δηλαδή, απλώς να δουλεύουν όλοι και να μην κλέβει κανείς…) που πρέπει να βάλουν την Ελλάδα στα επόμενα χρόνια.
Οσο για τα «φαγωμένα» του κ. Πάγκαλου, πράγματι μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μπήκε στη διαδικασία των πελατειακών σχέσεων με τους πολιτικούς για μια θέση στο δημόσιο. Αλλά υπάρχουν άλλοι τόσοι που δεν το έκαναν και υποφέρουν επί δεκαετίες για τους κατά Πάγκαλον «χορτάτους». Κι αυτοί, οι αθώοι, είτε θα ρίξουν μαύρη πέτρα και θα φύγουν είτε θα υπομείνουν τη μοίρα τους, είτε, τελικώς, θα εξεγερθούν.
Αλλωστε, η κατάσταση οδεύει στο απροχώρητο. Δεκάδες χιλιάδες λουκέτα, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, τεράστια χρέη και πίεση από παντού. Η κοινωνική ζωή παραπαίει ήδη. Οι κακές υπηρεσίες Υγείας έγιναν χειρότερες (αν είναι δυνατόν!), η Παιδεία επίσης, η ασφάλεια έχει πάει περίπατο σε πολλές περιοχές της χώρας και των πόλεων. Το αδιέξοδο είναι ορατό.
Τελικά, εξέγερση με την πλήρη έννοια του όρου ίσως να μη γίνει ποτέ. Αν όμως μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα δεν αρχίσουν κάποιες -κυβερνητικές- παρεμβάσεις προς τη σωστή κατεύθυνση, τότε κατά πάσα βεβαιότητα θα αντιμετωπίσουμε πρωτόγνωρα κοινωνικά φαινόμενα. Σαν το «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω», για παράδειγμα…
