Ο Συνάδελφος Λάμπρος Παπαντωνίου, έρχεται και πάλι στο προσκήνιο με μια αποκάλυψη, η οποία και μόνον οι συνειρμοί που προκαλούν τα ντοκουμέντα που δημοσιοποιούνται προκαλούν ΣΟΚ. Τα όσα θα διααβάσετε παρακάτω έρχονται να “δέσουν” όσα είχαμε αναφέρει, παρά τις αντιρήσεις συναδέλφων για το παρακινδυνευμένο των αναφορών αυτών, μόλις λίγα 24ωρα με το άγγελμα και την είδηση του αιφνίδιου και κάτω από θολές και άκρως περίεργες συνθήκες, θανάτου… Ένας θάνατος που για όσους τον γνωρίζαμε, αν και ο ίδιος σχεδόν ποτέ δεν μίλαγε για τον εαυτό ή τα όποια προβλήματα του, πάντα πρόσχαρος και με το χαμόγελο στα χείλη…εν τούτοις δημιουργούσε πολλά ερωτηματικά…Ωστόσο ουδείς μας τόλμαγε εκείνες τις στιγμές να πει περισσότερα…Διώχναμε από το μυαλό μας τα σενάρια και τους φόβους του Λάμπρου…”να δεις που θα με φάνε” έλεγε και ξανά έλεγε…Αλλά οι περισσότεροι τα θεωρούσαμε “οι συνηθισμένες υπερβολές του Λάμπρου” λόγω του ζήλου που επειδείκνυε λάγαμε.. Σήμερα, για την ακρίβεια εδώ και ένα – δυο 24ωρα, που είχαμε την πληροφορία, (μέχρι που βγήκαν στον αέρα online περιμέναμε για να κάνουμε και το δικό μας ρεπορτάζ) ότι θα δημοσιοποιηθούν τόσο σοβαρά ντοκουμέντα με την προσωπική αλληλογραφία του αείμνηστου Λάμπρου Παπαντωνίου με τον Πέτρο Αργυρίου, απλά τα συγκρίναμε με πληροφορίες και λόγια του Λάμπρου που μας έλεγε συχνά τον τελευταίο καιρό… Κατονομάζοντας αρκετά πρόσωπα αλλά και κέντρα εξουσία εξουσίας τα οποία “χτυπούσε” και ήλεγχε με την πένα και τις καυτές πολλές φορές προκλητικές για κάποιους ερωτήσεις του προς την κάθε μορφής εξουσία στην Ουάσιγκτον(Γερουσιαστές, Λευκό Οίκο, πεντάγωνο, κτλ)… Λόγια και φράσεις ασυνάρτητες καμία φορά και ασύνδετες μεταξύ τους, πολλές φορές για εμάς που δεν ξέραμε…τι εννούσε και κυρίως ποιους εννοούσε… Να όμως που τώρα, όπως γράψαμε στις 28 Μαϊου του 2009 έρχονται και “δένουν” πολλά…Διαβάστε εκείνο το αποχαιρετιστήριο κείμενο μας στο οποίο δεν επεκτείναμε ούτε τις σκέψεις ούτε πολύ περισσότερο τους προβληματισμούς, απλά μια μικρή αναφορά κάναμε επιφανειακή χωρίς να σταθούμε – άλλωστε οι ώρες και οι στιγμές δεν το επέτρεπαν – καμία περαιτέρω σε βάθος ανάλυση για όσα μας έλεγε… ϊσως και λόγω δυσπιστίας…φαίνεται πως όσα “ασυνάρτητα” έλεγε κατά καιρούς έρχονται και δένουν μεταξύ τους… Έλεγε κατά καιρούς πολλά και σε λίγους.. Σε ένα πολύ στενό κύκλο φίλων του… Και εν συνεχεία, αφού μελετήσετε σε βάθος αυτές τις μικρές νύξεις που κάναμε τότε, και μάλιστα παρά τις ενστάσεις συναδέλφων και κοινών φίλων, εν συνεχεία, διαβάστε τα ντοκουμέντα που έρχονται σήμερα στο φως της δημοσιότητας. Στο θέμα θα επανέλθουμε εν ευθέτω χρόνο και αφού τα στοιχεία είναι ικανά ώστε να εξαχθεί ένα ασφαλές συμπέρασμα. Ωστόσο και μόνον οι σέψεις που ασυνάισθητα περνούν στο πίσω μέρος του μυαλού μετά τα όσα διαβάσατε από εκείνο το αποχαιρετιστήριο σημειώμα μας το οποίο παρακυνδινευμένα είναι η αλήθεια το καταθέσαμε δημοσίως, έτσι για να υπάρχει για την ιστορία μήπως και κάποιος ενδιαφέρονταν να ψάξει…Η σύνδεση όσων είχαμε αναφέρει με αυτά τα ντοκουμέντα που σήμερα αποκαλύπτονται, ως κομάτια σε ένα πάζλ που σίγουρα του λείπουν ακόμα πολλά κομματάκια για να σχηματιστεί καθαρή η εικόνα, εν τούτοις και μόνο το διάγραμμα της εικόνας που σχημαζίζεται προκαλεί τρόμο ως που μπορεί να φτάσει η εξουσία, το σύστημα και το κατεστημένο όταν κάποιος, πόσο μάλλον ο μακαρίτης ο Λάμπρος Παπαντωνίου, γίνεται όχι απλά ενοχλητικός αλλά εμπόδιο. Και ο Λάμπρος ήταν εμπόδιο σε πολλούς στην Ουάσιγκτον. Και ακόμα κάτι περισσότερο από ενοχλητικός για κάποιους αφού έψανχε. Έκανε ρεπορτάζ αληθινό. Τώρα αφού διαβάσετε -επαναλαμβάνω αυτά που τότε είχαμε αναφέρει διαβάστε και την συνέχεια των όσων ήρθαν στο φως της δημοσιότητας από τον Πέτρο Αργυρίου… Γράφει λοιπόν ο κύριος Αργυρίου.
Ο Λάμπρος Παπαντωνίου, ο ανταποκριτής μας στην Ουάσινγκτον, ο περίφημος Mr. Lambros, πέθανε στις 28 Μαϊου του 2009 κάτω από ασαφείς συνθήκες νοσηλευόμενος σε νοσοκομείο των ΗΠΑ. Άνθρωπος γνήσιος, ορμητικός, ασυμβίβαστος, μαχητικός αποτέλεσε μια από τις λίγες ανεξάρτητες ελληνικές φωνές στις ΗΠΑ. Οι φίλοι του τον λάτρευαν για την ανοιχτή του καρδιά και ακόμη και οι πολέμιοι του σεβόντουσαν το θάρρος του και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του.
Οι παρακάτω επιστολές προέρχονται από την προσωπική μας ηλεκτρονική αλληλογραφία και δεν είναι ορφανές. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι κοντά στον Λάμπρο που έλαβαν παρόμοιες επιστολές οι οποίες φωτογράφιζαν την ψυχολογική κατάσταση της τελευταίας περιόδου της ζωής του, κατάσταση που διαμορφώθηκε σε σχέση με τις πιέσεις που ένιωθε από την πλευρά του αμερικάνικου ιατροφαρμακευτικού κατεστημένου.
Να τονίσω πως δεν είμαι σε θέση να υιοθετήσω ή να απορρίψω τους ισχυρισμούς του Λάμπρου. Κάποιοι από αυτούς φαντάζουν εξαιρετικά υπερβολικοί και δεν έχω τα εργαλεία να τους επαληθεύσω ή να τους διαψεύσω. Κάποιοι άλλοι ίσως να οδηγούν όχι μόνο σε επισφαλή αλλά και σε επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία συμπεράσματα. Δεν μπορώ να γνωρίζω το τι ακριβώς ισχύει, αυτό το γνωρίζουν μοναχά τα πρόσωπα που αναφέρονται στις επίμαχες επιστολές. Το μόνο που γνώριζα εγώ και όσοι ήταν κοντά του ήταν η αδιαπραγμάτευτη εντιμότητά του. Και σε αυτήν στοιχηματίζω.
Ακολουθούν οι επιστολές που περιέχονται στο βιβλίο μου “Θανάσιμες Θεραπείες”.
Οι επιστολές Παπαντωνίου
Α) 14 Νοέμβρη 2007:
«…Σ’ ευχαριστώ θερμά για τις πολύτιμες συμβουλές σου… Το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι, πως έχουν γνώση οι φύλακες ,γιατί γνωρίζω πάρα πολύ καλά πλέον τους Αμερικανούς, ύστερα από την πολύχρονη παραμονή μου στην Ουάσιγκτον.
Ειλικρινά Πέτρο μου, και δεν εγώ δεν ξέρω πως να εξηγήσω τις αντιδράσεις των ανθρώπων του κατεστημένου του HIV/AIDS και στο πιο ανώτατο επίπεδο. Δεν ξέρω για ποιό λόγο είναι πανικοβλημένοι και έχουν στραφεί εναντίον μου. Θα χρειασθώ μέρες, για να σου εξηγήσω το τι περνάω αυτές τις μέρες, μετά την αντιπαράθεσή μου με τον Mark Dybul, στις 1 Νοεμβρίου. Για παράδειγμα, ενώ ο Dr. Robert Gallo μου διεμήνυσε, ότι δεν θέλει ούτε να με ξαναδεί στα μάτια, ούτε ν’ ακούσει για μένα. Χθες, όμως, όλως αιφνιδίως, το γραφείο του, με μήνυμα κλάδου ελαίας, μου διεμήνυσε, ότι θέλει να μου παραχωρήσει από τηλεφώνου μα αποκλειστική συνέντευξη. Διευθετήθηκε να γίνει , την προσεχή Δευτέρα, 19 Νοεμβρίου, στις 10 το πρωί… Αλλά, αν μου κάνει επίθεση, να είσαι σίγουρος, ότι δεν πρόκειται να τον αφήσω αναπάντητο. Θα τον αρπάξω και ό,τι ήθελε προκύψει. Δεν είναι περίεργο, ότι όλοι αυτοί οι “μεγιστάνοι” ασχολούνται μαζί μου; Ποιός είμαι; Αυτή την φορά, δεν πρόκειται να μου ξεφύγει.
Εκείνος ο ανεκδιήγητος, John Moore, το βρετανόσκυλο, είχε την αναίδεια και το θράσος, να με απειλήσει. Τον ξέκοψα, όμως, παραχρήμα και τον κόλλησα στον τοίχο, σε σημείο που δεν θα τολμήσει ξανά να με ενοχλήσει. Μέχρι και ο ….. μου είπε να προσέχω, γιατί είναι πολύ επικίνδυνος!!!!!! Δεν φοβάμαι, Πέτρο μου, γιατί έχω μάθει, ότι πρόκειται για δολοφόνο, με όλα αυτά τα “φάρμακα” που εγκρίνει. ..
Πάντως, οι φουκαράδες οι μαύροι, που πεθαίνουν σαν τα κοτόπουλα από τα φάρμακα του AIDS, εδώ στην Ουάσιγκτον, είναι κατενθουσιασμένοι… και ελπίζουν.
Β) 23 Νοέμβρη 2007:
Γ) 3 Δεκεμβρίου 2007:
