Του Κώστα Στεφανόπουλου, Συγγραφέα
Η εξέλιξη της κοινωνίας στηρίζεται και διαμορφώνεται από την αξιολόγηση των προοδευτικών δυνάμεων στο βαθμό που αυτές υπηρετούν το όφελος του κοινωνικού συνόλου. Κι αυτές οι δυνάμεις επενεργούν όχι μόνο στην εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική και στην αξία της εκπαίδευσης για την προώθηση συνειδητοποιημένης νέας γενιάς αλλά και στην κοινωνική περίθαλψη και την οικογενειακή συνεκτικότητα (ο ρόλος της μητέρας).
Κατά την προσαρμογή και εφαρμογή των θετικών δυνάμεων στους κοινωνικούς ρόλους, αναπτύσσονται και δυνάμεις αρνητικές και ανασταλτικές. Αυτές, προέρχονται από εγωπαθή και αντικοινωνικά στοιχεία που αλλοιώνουν το νόημα της κοινωνικής εξέλιξης στοχεύοντας στα ατομικά τους συμφέροντα και σε κάποια πρόσκαιρη πολιτική σκοπιμότητα, αρνούμενες οποιαδήποτε αλλαγή στο «στάτους κβο», αλλά και κάθε διάλογο με τις κοινωνικές μειοψηφίες που συνήθως αυτές έχουν το όραμα και αυτές επιφέρουν τις αλλαγές στον κόσμο, ενώ οι πλειοψηφίες ακολουθούν. Κι αυτές οι δυνάμεις σε κάποιες περιόδους, μπορούν να γίνουν κοινωνικά καταστροφικές.
Αν παρατηρήσουμε την ιστορική διαδρομή θα διαπιστώσουμε πως όταν οι ανωτέρω θετικές προϋποθέσεις συγκλίνουν και συντάσσονται, συνήθως κατ’ ανάγκην, δημιουργούν ένα αρραγές μέτωπο (ελληνικοί πόλεμοι 1912-13 και 1940) και τότε οι κοινωνίες αυτές μεγαλουργούν. Ενώ, όταν επικρατούν οι αρνητικές και ανασταλτικές δυνάμεις διαρπαγής της εξουσίας, έχουμε τάσεις διαραγής του κοινωνικού ιστού, εμφυλίους, οικονομική εξαθλίωση, πολιτική υποδούλωση και τελικώς αβεβαιότητα και απελπισία.
Συνήθως, ο κόσμος χωρίζεται σε αυτούς που δουλεύουν με την αγανάκτηση του ανικανοποίητου και συνεχώς δανείζονται για να καταναλώνουν, απολαμβάνοντας μια πρόσκαιρη φυγή από την προσωπική τους πραγματικότητα· και σε αυτούς που εργάζονται, περισσότερο για την ικανοποίηση της δημιουργίας και λιγότερο για το οικονομικό όφελος, το οποίο άλλωστε φροντίζουν να το αποταμιεύουν προς όφελος της επερχόμενης γενιάς.
Σήμερα οι μέρες, περνούν όμοιες και απαράλλαχτες σε μια διαρκή «αύξηση αταξίας», χωρίς να αφήνουν θετικό σημάδι για την πορεία της εξέλιξής μας· κι αυτό γίνεται αισθητά οδυνηρό σε όλα τα τμήματα της οργανωμένης κοινωνίας.
Και γι’ αυτό υπάρχει ευθύνη της δημοκρατίας όταν οι πολίτες ψηφίζουν και ακόμη στο πώς, οι ίδιοι οι πολίτες συμπαρίστανται στο δημιουργικό έργο που ελπίζουν, απαιτούν και αναμένουν να επιτελεστεί από αυτούς που επέλεξαν να τους κυβερνήσουν.
Από δε τους πνευματικούς ανθρώπους η κοινωνία έχει και πρέπει να έχει, περισσότερες απαιτήσεις κατανόησης και εφαρμογής των δημιουργικών σκέψεων που παρατίθενται, σαν ένδειξη κατεύθυνσης για μια προσπάθεια συμμετοχής στους κοινούς αγώνες για το μέλλον της κοινωνίας των πολιτών και κυρίως των επερχόμενων γενεών.
Κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε: Είμαστε Ευρωπαίοι κατ’ ανάγκην ή κατ’ επιλογήν; Πώς συμμετέχουμε στο κοινωνικό γίγνεσθαι; Πώς διαμορφώνουμε την πολιτική αντίληψη των πραγμάτων; Κι ακόμη, πώς αντιμετωπίζουμε το μέλλον της επόμενης γενιάς;
Είναι ανάγκη οι κυβερνώντες να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τη νέα γενιά να συλλαβίσει την αγάπη για το κοινό μας μέλλον και όχι την κούφια υπεροψία των δήθεν «ισχυρών» του υποκριτικού αλληλοθαυμασμού και των αλληλοβραβεύσεων.
Πότε επιτέλους θα είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε και να προσπαθήσουμε για την εφαρμογή όλων αυτών για τα οποία όλοι μέσα μας συμφωνούμε;
Ως τότε, «υπάγομεν» αγωνιζόμενοι και προβάλλοντες το παράδειγμα με πίστη και εμπιστοσύνη στη σοφία και τους νόμους της δημιουργίας των κόσμων.
