Του Μάνου Οικονομίδη, ειδική συνεργασία με το Statesmen.gr
Αν ακούσετε κυβερνητικά στελέχη να διηγούνται τα… πολιτικά παράπονά τους, θα διαπιστώσετε ότιεστιάζουν σε μια σχεδόν μονότονη επωδό: Στην Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, λένε, έλαχε να είναι εκείνη που δρομολογεί μέσα σε λίγους μήνες, όσα δεν έγιναν στην Ελλάδα τα πολλά, προηγούμενα χρόνια.
Φυσικά, η αφήγηση αυτή είναι επιεικώς μονόπλευρη. Στη δική τους Κυβέρνηση έλαχε η αποστολή να γίνουν στην Ελλάδα όσα δεν επέτρεψαν οι προηγούμενες… κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, να γίνουν στη χώρα. Οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη ήταν εκείνες που διαχειρίστηκαν πρωτόγνωρο κοινοτικό πλούτο μέσω των ΚΠΣ, για να καταλήξει η Ελλάδα να χρωστάει… ανά της γης. Και η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, έχει κάνει ό, τι περνάει από το χέρι της, για να δυσχεράνει τη διεθνή θέση της χώρας. Να παραδώσει τα όπλα, προτού καν υπάρχει η υποψία ενός επικείμενου πολέμου.
Από τον Τιτανικό που είδε μπροστά του ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μέχρι την παραδοχή του Γιώργου Παπανδρέου στους Ευρωπαίους εταίρους, ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα, φτάσαμε στις αγχώδεις εκκλήσεις στον πατριωτισμό της Αντιπολίτευσης, και δη της Αξιωματικής, ώστε να πορευτούν τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας μαζί, και όχι αντικριστά.
Από την προηγούμενη Παρασκευή, όταν ξεκίνησε ο κλαυσίγελος του Λουξεμβούργου, η Κυβέρνηση δείχνει να προσπαθεί να κάνει, μέσα σε μερικές μέρες, αν όχι ώρες, όσα δεν έκανε σε διάρκεια ενάμιση χρόνου. Με «δόρυ» της επικοινωνιακής στρατηγικής της, το «Νέο Μνημόνιο» που θα σημάνει επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του συνολικού δανείου, σε συνδυασμό με τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού.
Μια τέτοια πολιτική παραχώρηση από την πλευρά των δανειστών μας, είναι λογικό να προϋποθέτειανάλογου διαμετρήματος εθνικές και κοινωνικές υποχωρήσεις από την Ελλάδα. Μέτρα πιο σκληρά, σχεδόν… αδέσποτα, ως προς τις επιπτώσεις τους στο να διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός της χώρας. Μέτρα που απαιτούν «βαριές» πολιτικές υπογραφές, και όχι απλώς και μόνο του σημερινού, πεπερασμένου ως προς τη λαϊκή νομιμοποίησή του, υπουργικού συμβουλίου, όπως ζήτησε σήμερα ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Τι έπαθε λοιπόν η Κυβέρνηση και… τρέχει να προλάβει; Το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να αλλάξει την ατζέντα της πολιτικής επικαιρότητας, που έτεινε να επικεντρωθεί στην προσδοκία ελπίδας από όσα θα ανακοινώσει ο Αντώνης Σαμαράς την Πέμπτη στο «Ζάππειο 2». Διαμορφώνοντας ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό δημοσίου διαλόγου, το επικοινωνιακό επιτελείο της Κυβέρνησης θέλει να αφαιρέσει από τις εξαγγελίες του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τη δυναμική της προσδοκίας μιας ρεαλιστικής, και περισσότερο ανθρώπινης εναλλακτικής λύσης.
Όλη αυτή η «σκηνοθεσία», που κορυφώθηκε σήμερα με την «διπλής ανάγνωσης» δημόσια παρέμβαση του Ανδρέα Λοβέρδου, επιβεβαιώνει ότι το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει την επαφή του με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα η οποία διαμορφώνεται στην Ελλάδα, μετά το Μνημόνιο.
Οι πολίτες δεν είναι πρόθυμοι να… αυτοξεγελαστούν, από την όποια επικοινωνιακή διαχείριση της προβληματικής καθημερινότητάς τους, όσο έξυπνη, πνευματώδης, ή πονηρή και αν είναι.
Γιατί, στο τέλος της ημέρας, τότε που τα φώτα χαμηλώνουν, η κοινωνία, μόνη με τις σκέψεις της, καλείται να απαντήσει στο «ποιος μπορεί». Να την βγάλει από την κρίση. Να της δώσει ελπίδα. Να διαχειριστεί με πειστικό τρόπο το πρόβλημα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνησή του, είναι ότι για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, οι ίδιοι αποτελούν διογκωμένο μέρος του προβλήματος. Πως λοιπόν, να εμφανιστούν ως… η λύση;
