Ένας υπουργός συγκαλεί έκτακτη συνέντευξη Τύπου, στην οποία αξιώνει να γίνει ανασχηματισμός «σήμερα», ασκεί κριτική στην …κυβέρνηση και την πολιτική της, δηλώνει στον Πρωθυπουργό ότι είναι έτοιμος για όλα και παραμένει στη θέση του. Ο Πρωθυπουργός! Με την έννοια ότι μένει άπρακτος. Υποδείξεις υπουργών σε πρωθυπουργούς δια τηλεοράσεως δεν είχαμε δει ως τώρα. Ωστόσο μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν άνοιξε μύτη. Είναι στημένο παιχνίδι; Η μήπως η κυβέρνηση έχει περιέλθει σε αφασία και δεν μπορεί τίποτα να διαταράξει την κατάσταση της;
Σε ότι αφορά τον Ανδρέα Λοβέρδο τον τιμά ότι αυτά που είχε να πει τα είπε δημοσίως, επωνύμως και επισήμως. Είναι προτιμότερη αυτή η στάση από τις διαρροές και τα μισόλογα που συνηθίζουν οι υπουργοί, ώστε και «αντίσταση» να κάνουν και τη θέση τους να διατηρήσουν. Είναι ασφαλώς πιο έντιμο να μιλάει κάποιος παίρνοντας και το ρίσκο, παρά να περιφέρει υπογείως διάφορες θεωρίες. Τουλάχιστον σ’ αυτό ο Λοβέρδος έδωσε μάθημα προσωπικής ευθύτητας.
Αυτή η στάση όμως μας οδηγεί στο παράλογο. Γιατί η διαυγής στάση του Λοβέρδου δεν αίρει τη διαπίστωση ότι παραβιάσθηκε χωρίς συνέπειες η τάξη πραγμάτων που πρέπει να ισχύει σε μια κυβέρνηση. Οι υπουργοί λένε ότι έχουν να πουν στο Υπουργικό Συμβούλιο, ή κατ ιδίαν στον Πρωθυπουργό. Και ακολούθως εφαρμόζουν τις οδηγίες του. Άλλος τρόπος λειτουργίας μιας κυβέρνησης δεν υπάρχει. Φυσικά οι υπουργοί έχουν δημόσιο λόγο. Και αναφαίρετο δικαίωμα να διατυπώνουν πολιτικές απόψεις. Ωστόσο αυτό δεν μπορεί να ανατρέπει τη θεμελιώδη σχέση ανάμεσα στον επικεφαλής μιας κυβέρνησης και τα μέλη της.
Αυτή η σχέση προφανώς ανετράπη εν προκειμένω. Όχι γι αυτά που είπε ο υπουργός Υγείας. Αλλά γιατί η μη- αντίδραση του Πρωθυπουργού έδωσε το δικαίωμα στον καθένα να υποθέσει ότι συμφωνεί απολύτως με τον υπουργό του. Άλλως θα τον είχε επιτιμήσει τουλάχιστον. Αλλά αν συμφωνεί και συντάσσεται με τις διαπιστώσεις και τα διλήμματα που έθεσε ο Ανδρέας Λοβέρδος, θα πρέπει να δώσει και τις λύσεις που απαιτούνται. Αν προσυπογράφει τις επικρίσεις για πρόσωπα και πολιτικές, είναι ο μόνος αρμόδιος να παρέμβει διορθωτικά.
Άλλως θα έχουμε μια πολλαπλή αντίφαση. Ένας υπουργός επικρίνει την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική και αυτούς που την ασκούν και μένει στη θέση του. Και ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός ατύπως καλύπτει τον υπουργό του, αλλά η πολιτική και τα πρόσωπα δεν αλλάζουν. Δεν είναι παράλογα πράγματα αυτά ;
