Του Ρωμύλου Κομνηνού, ειδική συνεργασία με το Statesmen.gr
Αν τα ποσοστά που κατέγραψε η δημοσκόπηση της «GPO» για το «Mega» επιβεβαιώνονταν σε μια δυνητική κάλπη εκλογών, την επόμενη Κυριακή για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία θα συγκέντρωναν μαζί ποσοστό κάτω από εκείνο που πήρε η Κεντροδεξιά μόνη της, όχι στις εκλογές της πολιτικής κυριαρχίας, του 2004, αλλά σε εκείνες του 2007…
Η παραπάνω διαπίστωση είναι ενδεικτική των ισχυρών κοινωνικών πιέσεων που υφίσταται ο δικομματισμός, με το ΠΑΣΟΚ φυσικά να διέρχεται κατάσταση πολιτικού σοκ, χάνοντας κάθε μήνα τουλάχιστον 1% της εκλογικής του δύναμης. Και αυτό είναι ένα εύρημα το οποίο εντοπίζεται από τις αρχές του τρέχοντος έτους, στις δημοσκοπήσεις όλων των εταιρειών, ανεξαρτήτως των ποσοστών που δίνουν, και της διαφοράς ανάμεσα στο κυβερνών κόμμα και τη Νέα Δημοκρατία.
Παρά την προφανή και μάλλον πρωτοφανή πολιτική αποδοκιμασία του ΠΑΣΟΚ ωστόσο, και χωρίς η Νέα Δημοκρατία να έχει αρχίσει ακόμη να διαμορφώνει πλειοψηφία ανατροπής, υπάρχει και ένα«δημοσκοπικό παράδοξο», που επίσης εμφανίζεται σχεδόν σε όλες τις μετρήσεις.
Η κοινωνία, με πλειοψηφία που αγγίζει ή και ξεπερνά ακόμη το 60% (η «GPO» το προσδιορίζει σε 67%), δεν επιθυμεί τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών. Μια… παράδοξη θέση, από τη στιγμή που αποδοκιμάζοντας τόσο εκκωφαντικά το κόμμα που ασκεί την εξουσία, είναι λογικό να φτάνεις και στο επόμενο επίπεδο, δηλαδή την επιδίωξη της αλλαγής στη διακυβέρνηση του τόπου.
Το «παράδοξο» ωστόσο εξηγείται, με μια ψυχολογικού χαρακτήρα ανάγνωση των διαθέσεων της κοινωνίας, σε σχέση με τη δύσκολη καθημερινότητα που καλείται να βιώσει ο καθένας. Στο ασυνείδητο των πολιτών έχει εδραιωθεί ο φόβος για την επόμενη ημέρα. Και όλοι υποψιάζονται ότι μια εκλογική διαδικασία, που συνεπάγεται περίπου ένα μήνα προεκλογικής εκστρατείας, και ένα μήνα «αυτόματου πιλότου» διακυβέρνησης, μέχρι οι νέοι υπουργοί να συνηθίσουν τον τομέα ευθύνης τους, θα προκαλέσει μια «εθνική περιπέτεια», την οποία είναι αμφίβολο αν αντέχει η χώρα στην παρούσα φάση.
Απ’ την άλλη βέβαια, οι δημοσκοπήσεις λένε συνήθως πολύ λιγότερα από όσα συμπεραίνουν οι αναλυτές τους. Και στην προκειμένη περίπτωση, όσο ισχυρά αντισώματα και αν δημιουργεί το αίσθημα του φόβου, που διατρέχει οριζόντια την ελληνική κοινωνία, υπάρχει πάντα το αισθητήριο της ατομικής και εθνικής επιβίωσης. Που αν μορφοποιηθεί σε αίτημα πολιτικής ανατροπής, θα στήσει κάλπες… χθες.
