Η μπόχα
Διάβασα τις προάλλες το άρθρο του Βαξεβάνη “Η μπόχα από το σβησμένο πούρο του lifestyle”. Και τότε μου συνέβη κάτι φοβερό, κάτι σχεδόν μεταφυσικό. Διάβαζα μόνο ανάμεσα από τις γραμμές, η φάτσα μου είχε στραβώσει κι άρχισα να γελάω δυνατά, να ξύνομαι σαν μαϊμού και να χοροπηδάω μπροστά από την οθόνη μου. Μεταξύ μας, δεν ανησύχησα ιδιαίτερα, μου συμβαίνει καμιά φορά ειδικά αν διαβάσω στην ίδια σειρά τις λέξεις μπόχα και πούρο. Απλά δεν συμβαδίζουν. Το θέμα είναι όμως πως πραγματικά ήθελα να διαβάσω τη συνέχεια, ειλικρινά ήθελα να ακολουθήσω την πορεία σκέψης του αρθρογράφου. Αλλά δεν ήταν πλέον δυνατόν. Ποιος μας πονήρεψε έτσι ρε γαμώτο; Γιατί να μην μπορούμε πλέον να διαβάζουμε σαν ζώα ένα αρθράκι, χωρίς να λέμε “μα..” και “γιατί” και χωρίς να κατεβάζουμε καντήλια σαν λιμενεργάτες με το παραμικρό λες κι είμαστε μανιακοί;