{youtube width=”640″ height=”510″}RPy1ifZowuE[/youtube]

Τὸν γνώρισα στὸν «συμβολαιογρᾶφο» ὅταν ἤμουν παιδί, καὶ τὸν «μίσησα» γιατὶ ἀπὸ τότε «ἔβγαζε» στὴν ἐπιφάνεια αὐτὸ τὸ κάτι, τὸ πράσινο σκουλήκι, ποὺ φώλιασε πρὸ αἰώνων στὰ βάθη τῆς φυλῆς μας καὶ τὴν κατέτρωγε…

Σήμερα, τὸ πράσινο σκουλήκι ἔχει γίνει δρᾶκος. Ὁ Ψάλτης, καὶ κάποιοι ἀκόμη, ὠς φαντάσματα τοῦ παρελθόντος, μᾶς θυμίζουν πὼς τὸ κουπὶ μᾶς τὸ φόρτωσαν… Δὲν εἶναι δικό μας. Τοὐλάχιστον ὄχι ὅσο δὲν προσμένουμε νὰ φθάσουμε στὴν Ἰθάκη μας.

Δειλοὶ κι ἄβουλοι ἀντάμα…
Βάρναλης… Συγκλονιστικός…
Δειλοὶ, μοιραῖοι  κι ἄβουλοι ἀντάμα, προσμένουμε ἴσως κάποιο θαῦμα…
Ὄχι κυρίες καὶ κύριοι! Ἂς πάψῃ ἡ προσμονή κι ἂς γίνουμε ἐπί τέλους ἐμεῖς τὸ ΘΑΥΜΑ!!! Τὸ δικαιούμαστε.
Φιλονόη.
Ἀπό τὴν ἀγαπημένη φίλη Ἑλήνη ποὺ  τὴν ὑπερευχαριστῶ!
Υ.Γ. Σήμερα ὀ Στάθης Ψάλτης εἶναι ἴσως ἀπὸ τοὺς λίγους, πάρα πολὺ λίγους, καλλιτέχνες ποὺ ἐκτιμῶ. Ξεπέρασα τὸ ἀρχικό «σόκ» καὶ συνειδητοποίησα τὶς ἀλήθειες του.