Του Γιώργου Σαρειδάκι,
Οι ψυχίατροι και οι εγκληματολόγοι ονομάζουν «σύνδρομο της Στοκχόλμης» την ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση που συνήθως παρατηρείται σε θύματα απαγωγής ή άλλης βίαιης κράτησης, κατά την οποία «ο όμηρος αναπτύσσει έντονα συναισθήματα πιστής υπακοής, θαυμασμού, ταύτισης, ακόμη και αγάπης απέναντι στους απαγωγείς του».
Για να απαλλαγούν από αυτό το ιδιότυπο «σύνδρομο της Στοκχόλμης» απέναντι στους Οίκους «αξιολόγησης», που τους βασανίζει τόσα χρόνια, φαίνεται πως αποφάσισαν επί τέλους να αρχίσουν τη θεραπεία απεξάρτησης, οι ηγέτες της Ευρώπης.
Όταν στο πλαίσιο της πρόσφατης απόφασης των Βρυξελλών για το Ελληνικό χρέος, δήλωσαν πως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα λάβει υπ’ όψη της οποιαδήποτε υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας από αυτούς τους κακόφημος οίκους, είχαν τολμήσει να κάνουν το πρώτο βήμα.
Το αναγκαίο επόμενο θα είναι η δημιουργία ενός πραγματικά ανεξάρτητου, αξιόπιστου και απαλλαγμένου από τα πλοκάμια της διεθνούς νομισματικής κερδοσκοπίας και διαπλοκής, Ευρωπαϊκού Οίκου Αξιολόγησης, υποκείμενου σε ευρωπαϊκές εποπτικές αρχές και εν τέλει στο δημοκρατικό έλεγχο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.
Αν η Ελλάδα έχει γίνει έστω και μόνο η αφορμή για την απαλλαγή της Ευρώπης και ίσως του κόσμου από αυτή την καταστροφική και ανεξήγητη (εθελοντική δέ) ομηρεία και από το συνακόλουθο «σύνδρομο της Στοχόλμης», οποιαδήποτε «θυσία» των δανειστών μας θα τους στοιχίσει απείρως λιγότερα από όσα καθημερινά τους στοιχίζει η πολλαπλή, άμεση και έμμεση σπέκουλα των εν λόγω οίκων, με την «κουκούλα» της… αξιολόγησης.
Και γι’ αυτόν και ίσως κυρίως γι’ αυτόν το λόγο, η απόφαση των Βρυξελλών της 21 Ιουλίου 2011 θα παραμείνει ιστορική.
