Του Μάνου Οικονομίδη,
Ο πολιτικός σχεδιασμός του ΠΑΣΟΚ, το πρωί εκείνης της Παρασκευής που ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσιζε τη «συνδιοίκηση» με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, μέσω ενός ανασχηματισμού πολλαπλών συμβιβασμών, έμοιαζε να έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο, προτεραιότητες και χρονοδιάγραμμα.
Το διαχρονικό «Νο2» του Κινήματος θα αναλάμβανε να καλύψει το πολιτικό κενό που υπήρχε στον χώρο της οικονομίας, εκεί όπου ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είχε καταφέρει να βρίσκεται στα όρια της αντιπάθειας, ακόμη και για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Σε ρόλο «Σημίτη του 2011», ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα προσωποποιούσε τη σημειολογική «αλλαγή» στην κυβερνητική πολιτική, και θα διευκόλυνε τη στρατηγική στόχευση του Μεγάρου Μαξίμου για τη… διασπορά σύγχυσης στην κοινωνία, και τη διολίσθηση σε εκλογικά διλήμματα άλλων εποχών.
Την ίδια ώρα, ο Γιώργος Παπανδρέου, αποφορτισμένος από την τριβή της καθημερινότητας, θα επένδυε στις διεθνείς επαφές του, και θα εμφανιζόταν ως ο πολιτικός «κομιστής» μεγάλων θεσμικών αλλαγών, μέσω του δημοψηφίσματος που επεξεργάζεται το Μαξίμου για το φθινόπωρο.
Στα παραπάνω, ήρθε να προστεθεί η Συμφωνία των Βρυξελλών για την ταμειακή ανακούφιση της Ελλάδας μέχρι το 2020, που τεχνηέντως επιχειρείται να προβληθεί όχι ως η αυτονόητη απάντηση μιας πολιτικά Ενωμένης Ευρώπης στους κερδοσκόπους, αλλά ως αποτέλεσμα δραματικών διαπραγματεύσεων από την πλευρά του Γιώργου Παπανδρέου, με ρητορικές υπερβολές περί… πώλησης νησιών ή της Πελοποννήσου.
Αυτός ο σχεδιασμός, σε συνδυασμό με τη θερινή ραστώνη, την ύπνωση των «Αγανακτισμένων», και τη φυσική τάση των Ελλήνων στη… λήθη, οδηγούσε σε πρόωρες εκλογές το αργότερο τον Οκτώβριο, με το σύστημα ΠΑΣΟΚ να παίζει τα ρέστα του, για να ανατρέψει το δημοσκοπικό προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο μοιάζει να παγιώνεται, όσο περνά ο καιρός.
Το… σενάριο φαίνεται να μην περπατάει. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μονάχα σε ρητορικό επίπεδο, καθώς η σκληρή πραγματικότητα μιας πρωτοφανούς σε ωμότητα λιτότητας ακυρώνει κάθε… καλή διάθεση των απογοητευμένων από την Κυβέρνηση ψηφοφόρων να το ξανασκεφτούν.
Ο ρόλος του μεταρρυθμιστή, τον οποίο προσδοκούσε για τον εαυτό του ο Γιώργος Παπανδρέου, χάθηκε από τη στιγμή που η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς πρόλαβαν να ανακοινώσουν μια σειρά από ρηξικέλευθες προτάσεις για το Σύνταγμα της Νέας Μεταπολίτευσης, τις οποίες επεξεργάστηκε επί μακρόν η Επιτροπή Αβραμόπουλου.
Όσο για τη Συμφωνία των Βρυξελλών, εμπεδώνεται πλέον η πεποίθηση στους πολίτες ότι ο ρόλος της Κυβέρνησης ήταν περιφερειακός, αν όχι… διακοσμητικός, καθώς οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να απαντήσουν πολιτικά στις απειλές των κερδοσκόπων συνολικά για το ευρώ.
Με τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται, είναι προφανής η προσπάθεια του Μεγάρου Μαξίμου να προωθήσει ένα «Σχέδιο Β’». Με τον Ηλία Μόσιαλο και τον Χάρη Παμπούκη, δυο κατεξοχήν προνομιακούς συνομιλητές του Γιώργου Παπανδρέου θα… ξαναθυμούνται σήμερα την ξεχασμένη συναίνεση με τη Νέα Δημοκρατία, η Κυβέρνηση δείχνει διάθεση να παραπέμψει στο μέλλον την εκλογική ζαριά.
Στο πόσο μακρινό; Οι εκτιμήσεις συγκλίνουν στο ότι το Μέγαρο Μαξίμου θεωρεί ότι χρειάζεται ακόμη τουλάχιστον δώδεκα μήνες, δηλαδή περίπου μέχρι το φθινόπωρο του 2012, για να διαπιστώσει αν μπορεί να «γυρίσει το παιχνίδι». Προσδοκώντας ότι οι διεθνείς εξελίξεις στην οικονομία θα επιτρέψουν στην Κυβέρνηση να ενδυθεί έναν φιλο-λαϊκό μανδύα, με μειώσεις στους φορολογικούς συντελεστές, έμφαση στην ανάπτυξη και αποκατάσταση των αδικιών προς τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Δηλαδή, όσα έχει κατά καιρούς προτείνει η Νέα Δημοκρατία.
Το πολιτικό σκεπτικό της Κυβέρνησης είναι ενδιαφέρον και κατανοητό. Μόνο που όπως συμβαίνει με κάθε κόμμα το οποίο ασκεί την εξουσία και χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα, στο Μέγαρο Μαξίμου και την Ιπποκράτους προσπερνούν μια… μικρή λεπτομέρεια: Το πρόβλημα της χώρας είναι πλέον το ΠΑΣΟΚ. Το όλον ΠΑΣΟΚ. Χωρίς εξαιρέσεις, υποδιαστολές, φρεσκαρίσματα και δήθεν νέα πρόσωπα.
Και απέναντι στο ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μια κοινωνία αποφασισμένη να δείξει με την ψήφο της, όχι απλώς και μόνο την αγανάκτηση, αλλά την οργή της για το «εθνικό μυθιστόρημα» που μας υποχρέωσε να ζήσουμε το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Στο οποίο δεν υπάρχει happy end…
