Του Μάνου Οικονομίδη
Διαβάζοντας προσεκτικά το αμερικανικό Σύνταγμα, θα διαπίστωνε κανείς ότι ο Μπαράκ Ομπάμα κρατούσε μέχρι και την τελευταία στιγμή στα χέρια του το κλειδί της λύσης στο αδιέξοδο που είχε προκύψει σχετικά με την έγκριση από τη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, της επέκτασης του ορίου δανεισμού της αμερικανικής οικονομίας.
Ο Πρόεδρος είχε τη δυνατότητα να κάνει χρήση διάταξης, που ωστόσο ποτέ δεν έχει αξιοποιηθεί, και να επεκτείνει μονομερώς το όριο δανεισμού, προκειμένου να αποφευχθεί η στάση πληρωμών. Μιλώντας μάλιστα πρόσφατα σε εκδήλωση, όταν ρωτήθηκε σχετικά, ο Μπαράκ Ομπάμα υπογράμμισε ότι σύμφωνα με τους νομικούς συμβούλους του Λευκού Οίκου, μια τέτοια πρωτοβουλία εκ μέρους του θα μπορούσε να δημιουργήσει νομικά ζητήματα, τα οποία θα περιέπλεκαν την κατάσταση.
Στην πραγματικότητα, ο Μπαράκ Ομπάμα επέλεξε να χάσει μια μάχη, προκειμένου να αυξήσει τις πιθανότητές του για να κερδίσει τον πόλεμο. Υποχρεώθηκε σε έναν συμβιβασμό με τους Ρεπουμπλικανούς, προκειμένου να εκθέσει τους πολιτικούς αντιπάλους του στην κοινή γνώμη, ως ένα κόμμα που άγεται και φέρεται από τις… τσιρίδες του «Tea Party», δηλαδή της πιο ακραίας συνιστώσας του.
Η στρατηγική του Μπαράκ Ομπάμα είχε ξεκάθαρη στόχευση. Ο Πρόεδρος εμφανίζεται ως εκείνος που θυσίασε τα πάντα, ακόμη και το γόητρό του, προκειμένου να αποφευχθεί η στάση πληρωμών της αμερικανικής οικονομίας. Στον αντίποδα, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα αυτό-απομονώθηκε στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος, και εμφανίστηκε «αντίθετο» με τα συμφέροντα του μέσου Αμερικανού.
Στο επιτελείο του Μπαράκ Ομπάμα, δηλαδή μεταξύ των στελεχών που κατάφεραν τη διετία 2007-2008 το σχεδόν αδιανόητο μέχρι τώρα, να εξοστρακίσουν τη Χίλαρι Κλίντον από την κούρσα για το προεδρικό χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος, θεωρούν ότι… κέρδισαν ήδη τις επόμενες εκλογές του 2012.
