Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ήταν ο θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης του κυπριακού Ελληνισμού κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Παρέλαβε ολόκληρη Κύπρο και από την Αυτοδιάθεση-Ένωση την οδήγησε, διά των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, στην κολοβή ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία. Το 1963, διά των 13 σημείων αναθεώρησης του Συντάγματος, συνέβαλε στην πρόκληση του πραξικοπήματος των Τ/κ. Μετά το πραξικόπημα του 1974 και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή, η Κύπρος έμεινε η μισή.
Ο Μακάριος συμφώνησε με τον κατοχικό Ντενκτάς μια Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου για λύση δικοινοτικής ομοσπονδίας. Αυτός ήταν ο λεγόμενος «οδυνηρός ιστορικός συμβιβασμός», όπως βαφτίστηκε από τους επιγόνους του. Έκτοτε, η πολιτική ηγεσία και δη ο σημερινός Πρόεδρος ανήγαγαν τη συμφωνία Μακαρίου-Ντενκτάς σε παντιέρα μιας αδιέξοδης, επικίνδυνης και ολέθριας για το παρόν και κυρίως το μέλλον του τόπου, πολιτικής.
Προχθές τελέστηκε στο Θρονί το ετήσιο μνημόσυνο του Μακαρίου. Ο Κυβ. Εκπρόσωπος, κατ’ εντολήν, έκρινε σκόπιμο να καπηλευθεί τον Μακάριο και την πολιτική του. Παραλλήλισε την πολιτική που ακολουθεί ο Πρόεδρος Χριστόφιας με εκείνην του Μακαρίου. Και επιδόθηκε σε ύμνους για τις «αρχές, την ευελιξία και το ρεαλισμό στις διεκδικήσεις» του Μακαρίου. Κατέβαλε, επίσης, εμφανέστατη προσπάθεια να εμφανίσει τον Δ. Χριστόφια ως τον κατ’ εξοχήν συνεχιστή των πολιτικών υποθηκών του Μακαρίου. Ισχυρίστηκε ότι η πολιτική Χριστόφια στο Κυπριακό «θωρακίζει την αξιοπιστία της ε/κ πλευράς και πείθει για την ειλικρινή θέλησή της για λύση επειδή στηρίζεται σε αυτά που κληροδότησε ο πρώτος Πρόεδρος, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος».
Είναι να οργίζεται κάθε εχέφρων πολίτης με την αλαζονικά αφόρητη καπηλεία του Μακαρίου και της πολιτικής του. Πρώτα απ’ όλα, το ΑΚΕΛ και ο Πρόεδρος Χριστόφιας όφειλαν να είχαν, έστω και με καθυστέρηση 52 χρόνων, την τόλμη να αναμέλψουν ένα εκ βαθέων, ειλικρινές mea culpa για τις ασύλληπτες και πρωτοφανείς ύβρεις, που είχαν διατυπώσει κατά του Μακαρίου, στις εκλογές του 1959. Οι τότε υβριστές του δεν νομιμοποιούνται σήμερα να διεκδικούν δάφνες συνέχισης της πολιτικής του. Ύστερα, ο Μακάριος, ελάχιστα προ του θανάτου του είχε συνειδητοποιήσει το μέγα λάθος που διέπραξε να συμφωνήσει με τον Ντενκτάς για δικοινοτική ομοσπονδία. Ο δήθεν ιστορικός συμβιβασμός του ήταν η οδυνηρότερη ήττα του κυπριακού Ελληνισμού. Αυτό τον οδήγησε στον τάφο.
Αυτό το ολέθριο λάθος του Μακαρίου ο Δ. Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ ανήγαγαν, συνεργούντων και υποβοηθούντων των Βρετανών και των Τούρκων, σε βολικό άλλοθι στην προσπάθεια αναζήτησης λύσης του Κυπριακού. Μα, δεν ήταν ο Δ. Χριστόφιας που διασάλπισε ότι ήρθε για να διορθώσει τα λάθη των προκατόχων του; Τα έκανε χείριστα! Η δικοινοτική ομοσπονδία, τουρκικής έμπνευσης και βρετανικής κοπής, ήταν ολέθρια παραχώρηση στους Τούρκους και όχι απλώς οδυνηρός συμβιβασμός. Ο Μακάριος το κατάλαβε. Ο Χριστόφιας δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται. Γι’ αυτό δεν είναι ούτε θα γίνει ποτέ… Μακάριος. Δεν του το επιτρέπει ούτε η πολιτική καπηλεία ούτε το ετερόφωτόν του ούτε το ανάστημά του.
