Κατέστη φανερό πλέον ότι η ειρηνική συμβίωση λαών με διαφορετική πολιτιστική κουλτούρα, δεν είναι εφικτή
Γράφει ο Μακεδών
Τα τελευταία γεγονότα στα σύνορα του σερβικού βόρειου Κοσσυφοπεδίου, επαναφέρουν στο προσκήνιο τα σενάρια της εκ νέου διχοτόμησης της πολύπαθης περιοχής. Κατέστη φανερό πλέον -με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, όπου έπρεπε η διεθνής δύναμη να αποχωρήσει προ 15 ετών, αλλά κάθε διετία δίνεται νέα παράταση- ότι η ειρηνική συμβίωση λαών με διαφορετική πολιτιστική κουλτούρα, δεν είναι εφικτή. Άλλωστε, το Βέλγιο είναι έτοιμο να διχοτομηθεί, όπου Φλαμανδοί και Βαλόνοι ούτε που χαιρετιούνται.
Πιστεύουν πολλοί, ότι πρόκειται για αποτυχία δημιουργίας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, που οφείλεται σε λάθος σχεδιασμό του παγκόσμιου συστήματος. Είμαι, ίσως, από τους λίγους που υποστηρίζουν ότι όχι μόνον δεν πρόκειται περί λάθους, αλλά απεναντίας είχε απόλυτη επιτυχία. Διότι, κατ’ εμέ, ο σχεδιασμός δεν προβλέπει μια κοινωνία στην οποία πολίτες με διαφορετική κοσμοαντίληψη να μπορούν να συνυπάρξουν, αλλά μια κοινωνία γεμάτη εντάσεις, όπου οι διαφορετικές εθνοτικές ομάδες θα αλληλοεξοντώνονται, ώσπου να ομολογηθεί ότι δεν μπορούν να συμβιώσουν και να επιβάλλει η ανάγκη την αυτονόμηση περιοχών και στη συνέχεια αναγνώριση νέων κρατών.
Όσοι παρακολουθούν από κοντά τα γεγονότα, δεν θα εκπλαγούν επομένως από μια νέα διχοτόμηση στα Βαλκάνια, που δεν θα είναι η τελευταία. Ποια αντίσταση μπορεί να προβληθεί από μια ολιγάριθμη και ασθενή οικονομικά χώρα, στην οποιαδήποτε επιβουλή;
Η μόνη σοβαρή αντίσταση που μπορεί να προέλθει στο ενδεχόμενο διχοτόμησης είναι από τη Ρωσία (με ασθενή υποστήριξη της Ισπανίας, Ρουμανίας, Ελλάδας και Κύπρο, που αντιλαμβάνονται ότι μπορεί να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ύπαρξης «ντόμινο», όπως έχει ομολογηθεί, γι’ αυτό και είναι οι μόνες που δεν αναγνώρισαν ακόμη το Κοσσυφοπέδιο).
Η Ρωσία με κανένα τρόπο δεν θέλει να αυξηθούν οι ισχυρές φιλοδοξίες για αυτονομία και τάσεις για δημιουργία νέων εθνικά ομοιογενών κρατών, τάσεις που υπάρχουν και στα εδάφη της π. Σοβιετικής Ένωσης. Αυτές οδηγούν σε συγκρούσεις, ιδιαίτερα στην περιοχή του Καυκάσου, όπως το Ναγκόρνο Καραμπάχ, η Αμπχαζία, η νότια Οσσετία.
Για να επανέλθουμε στο Κοσσυφοπέδιο, οι Σέρβοι δεν φαίνονται κατ’ αρχήν αρνητικοί σε διχοτόμηση, με τους Κοσοβάρους που ούτε θέλουν να το συζητούν. Και τούτο διότι, οι μεν Σέρβοι συμβιβάστηκαν με την ιδέα της απώλειας του Κοσσυφοπεδίου (φαίνεται και ότι το ανταλλάσσουν με είσοδο στην Ε.Ε.), οι δε Κοσοβάροι με τις πιέσεις που ασκούν εις βάρος των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου, επιδιώκουν να τους φέρουν σε δύσκολη θέση ώστε να εγκαταλείψουν αυτοβούλως τη χώρα.
Να μη θεωρηθεί όμως ότι και για τους Σέρβους αποτελεί η διχοτόμηση καλή λύση, διότι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για αίτημα αυτονομίας -που ήδη υπάρχει, άλλωστε- της περιοχής του Πρέσεβου και άλλων, όπου έχουν συντριπτική πλειοψηφία οι Αλβανοί μουσουλμάνοι.
Πάντως, ο πρόεδρος της Σερβίας, κ. Μπόρις Τάντιτς, ανέφερε σε συνέντευξή του στην ‘Frankfurter Allgemeine Zeitung’ την ανάγκη επίτευξης συμφωνίας, διότι «όλοι θα κερδίσουν κάτι από αυτήν, και η οποία θα δημιουργήσει μια βιώσιμη λύση για την εδραίωση της ειρήνης και της σταθερότητας της περιοχής». Τι υπονοεί ο κ. Τάντιτς; Όσοι γνωρίζουν τι γίνεται πίσω από το προσκήνιο, εδώ και καιρό, αντιλαμβάνονται ότι ο Σέρβος πρόεδρος υπαινίσσεται διαίρεση του Κοσσυφοπεδίου, όπου ο βορράς να ενταχθεί στη Σερβία και το άλλο μέρος στην Αλβανία. Για Μεγάλη Αλβανία και Μεγάλη Σερβία, δηλαδή ο λόγος. Τις ιδέες όμως αυτές απέρριψε κατηγορηματικά ο κ. Έντμοντ Χατζηνάστο, υπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας. «Κανείς και σε καμιά χώρα δεν πρέπει να εκλαμβάνει το Κοσσυφοπέδιο ως λάφυρο το οποίο πρέπει να διαιρεθεί, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι επιθυμίες κάποιων».
Βέβαια, είναι γνωστό, ότι μέλλον των λαών έπαυσε εδώ και καιρό να εξαρτάται από τη βούλησή τους.
Πηγή
