Του Ρωμύλου Κομνηνού
Η χθεσινή, ζωηρή και έντονη αντιπαράθεση στη Βουλή ανάμεσα στον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Μανώλη Κεφαλογιάννη, είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας εικόνας… από το μέλλον.
Ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομικών, με τις δεδηλωμένες φιλοδοξίες για την επόμενη ημέρα του ΠΑΣΟΚ, κλήθηκε και πάλι να σηκώσει το βάρος της πολιτικής αντιπαράθεσης με τα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Όχι όμως όπως συνέβαινε με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, σε επίπεδο… αντιπαράθεσης αριθμών, αλλά σε πολιτικά επιχειρήματα και ρητορικά σχήματα.
Τόσο απέναντι στον πρόεδρο του Συνασπισμού, όσο και στην κόντρα του με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, ο Ευάγγελος Βενιζέλος εμφανίστηκε ασυνήθιστα επιθετικός. Κάποιοι θα έλεγαν ότι η καθημερινή πίεση της διαχείρισης μιας οικονομίας που… έπιασε πάτο, τον αναγκάζει να «ξεσπά» πολιτικά, στην πραγματικότητα όμως ο δελφίνος για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2007 κερδίζει ωφέλιμο πολιτικό χώρο, ως ο κύριος εκφραστής της γραμμής άμυνας της Κυβέρνησης, σε μια δύσκολη συγκυρία.
Αυτό άλλωστε εννοούσε όταν, πριν από τον ανασχηματισμό είχε μιλήσει για την ανάγκη ανάκτησης της «πολιτικής διεύθυνσης» του τόπου. Και εκεί ακριβώς αποσκοπεί η «συγκατοίκησή» του με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Μαζί, θα προσπαθήσουν να ανατρέψουν το δυσμενές για το ΠΑΣΟΚ πολιτικό κλίμα. Αν τα καταφέρουν, ο σημερινός «τσάρος» θα δικαιούται να διεκδικήσει ό, τι έχασε το 2007. Αν όχι, το Καστρί θα τον έχει συμπαρασύρει μαζί του στη μεγάλη πτώση.
