Του Κωνσταντίνου Παύλου
Με αφορμή το – μεγάλου ενδιαφέροντος – άρθρο του κ. Βλαχοδήμου υπό τον τίτλο“Όταν η πρόθεση λευκής ψήφου γίνεται κόμπος στο χτένι”, που αναφέρεται στην ουσία της σημερινής ελληνικής πραγματικότητος, και τον επ΄αυτού θετικό και ενθαρρυντικό σχολιασμό του κ. Γκέκα, θα ήθελα να τοποθετηθώ και εγώ ως πολίτης ,αυτής της χώρας που αγωνιώ για την τύχη της πατρίδος μας η οποία καθημερινώς καταποντίζεται και περισσότερο στην άβυσσο της αυτοκαταστροφής.
Και όλοι οι υπεύθυνοι περί άλλα τυρβάζουν:
-Είναι γεγονός μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση ότι ο κόμπος έφθασε, ήδη, στο χτένι και δεν πάει άλλο .Εάν αυτό δεν το συνειδητοποιήσουμε -εδώ και τώρα- αμέσως , όλοι οι Έλληνες, ώστε να αντιδράσουμε – ταχέως- τόσον δια την αντιμετώπιση της κρίσεως –πάντοτε εντός της ΕΕ- όσον και δια την ανεύρεση και ανάδειξη νέων άφθαρτων και ικανών ηγεσιών, για να πάει η Ελλάδα μπροστά, θα σβήσουμε στην κυριολεξία ως Έθνος λαός και χώρα.
– Το ηθικό της μεγίστης πλειοψηφίας των Ελλήνων έπεσε πλέον στο κατώτατο σημείο, με ότι αυτό συνεπάγεται για την μελλοντική μας προσπάθεια και πορεία .
Η Ελλάδα βουλιάζει συνεχώς και περισσότερο στην ανυποληψία και την διεθνή απαξίωση λόγω των συνεχών εξευτελισμών ,που δέχεται ,συνεπεία της αδυναμίας και ανικανότητος των πολιτικών μας ηγεσιών, να αντιδράσουν, σωστά δυναμικά και άμεσα , για το εθνικό μας συμφέρον και μόνο.
- Η ευθύνη για το σημερινό μας κατάντημα ,εντός και εκτός Ελλάδος βαρύνει , κατά κύριο λόγο τις πολιτικές μας ηγεσίες, της τελευταίας πεντηκονταετίας, οι οποίες διαχρονικά απεδείχθησαν ανίκανες να κυβερνήσουν σωστά τον τόπο και να τιθασεύσουν τον λαό από τον άκρατο ευδαιμονισμό ,που οι ίδιοι τον οδήγησαν , με αποτέλεσμα τα σημερινά μας χάλια.
- Παράλληλα όμως ένα μέρος της ευθύνης ανήκει και σε εμάς τον λαό, που δεν εννοούμε , να αντιληφθούμε τα αυτονόητα και να αποστασιοποιηθούμε από τις κομματικό-ιδεολογικές αγκυλώσεις του παρελθόντος και να κοιτάξουμε πως θα σώσουμε την καθημαγμένη πατρίδα μας, από την επερχόμενη με ιλιγγιώδη ταχύτητα ,καθολική καταστροφή .
- Και η σωτηρία της, δεν θα πραγματοποιηθεί με πορείες, καταστροφές , απεργίες ,επάνοδό μας στην δραχμή ,εκλογές ,δημοψηφίσματα ,λευκά , άκυρα ψηφοδέλτια και όλες τις ηλιθιότητες που ακούμε βλέπουμε και υφιστάμεθα,24 ώρες το 24/ωρο,από ελάχιστες, πλην όμως εξαιρετικά οργανωμένες και πειθαρχημένες κομματικές μειοψηφίες !
-Δεν θα επεκταθώ περισσότερο στα διαδραματιζόμενα σήμερα διότι έχουν λεχθεί και τονίζονται συνεχώς .
Θα μπω κατευθείαν στο ζητούμενο που πιστεύω ότι σε πρώτη φάση είναι, η πεμπτουσία της τελευταίας παραγράφου του άρθρου του κ. Βλαχοδήμου.
Και σε Δευτέρα φάση-αλλά ταχύτατα-η επισήμανση ανάδειξη και προώθηση στον πολιτικό στίβο νέων ανθρώπων ,απόλυτα ,ηθικών- άφθαρτων-ικανών και πατριωτών, για να αναλάβουν τα ηνία της χώρας μας και να μας οδηγήσουν στην θέση, που έπρεπε να έχουμε και στην Ευρώπη και διεθνώς.
-Δράττομαι της περιπτώσεως να ανασύρω από το αρχείο μου και κοινοποιήσω κατωτέρω, προς προβληματισμό ,ένα θαυμάσιο κείμενο που είχε εκφωνήσει ο Πρέσβης ε.τ κύριος Γ .Σέκερης ,πρίν από 20 χρόνια ως πρόεδρος της κινήσεως ΄΄ ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ΄΄ σε εκδήλωση στο θέατρο «ΑΚΡΟΠΟΛ»
ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ
Κείμενο ομιλίας του προέδρου της «Ένωσης για την Ελλάδα», πρέσβυ κ. Γ. Ε. Σέκερη, εκφωνηθείσης στο πλαίσιο εκδηλώσεως που η νέα πολιτική κίνηση διοργάνωσε την 9ηΔεκεμβρίου 1991 στο θέατρο «ΑΚΡΟΠΟΛ» των Αθηνών,.
***
Η χώρα διέρχεται αναμφίβολα την οξύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Μία κρίση που πλήττει όλους τους σημαντικούς τομείς της εθνικής μας ζωής – την Οικονομία, την Παιδεία, την Υγεία, το Περιβάλλον, τη Διοίκηση, τη Δημόσια Τάξη, τις Ένοπλες Δυνάμεις, την Εξωτερική Πολιτική – και της οποίας η έκταση και η ένταση δικαιολογούν τον φόβο ότι η Ελλάδα σύρεται σε κατήφορο εθνικής παρακμής.
Δεν είναι, ασφαλώς, η πρώτη φορά που ο Ελληνισμός δοκιμάζεται. Από την ίδρυσή του, το νεότερο ελληνικό κράτος αντιμετώπισε δυσεπίλυτα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα. Κατόρθωσε, όμως, το καχεκτικό εκείνο κρατίδιο του 19ου αιώνα να υπερπηδήσει τα εμπόδια που ορθώνοντο στον δρόμο του και να αποβεί, συν τω χρόνω, υπολογίσιμος παράγων στην κοινωνία των εθνών. Διότι το εθνικό μας κύτταρο ήταν υγιές. Οι πατέρες μας πίστευαν στην Ελλάδα και, παρά τις όποιες αδυναμίες τους, παρά την κατάρα της διχόνοιας – του μόνιμου αυτού συνοδοιπόρου της Φυλής – στις κρίσιμες στιγμές θυσίασαν αγόγγυστα τα πάντα στον βωμό του εθνικού συμφέροντος.
Υπήρξαμε η μόνη βαλκανική χώρα που αντέταξε ουσιαστική άμυνα στον Ιταλό και Γερμανό εισβολέα και η μόνη επίσης που με βαρύτατες θυσίες απέκρουσε αποτελεσματικά τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Και θα ήταν φυσικό με την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας η Ελλάδα να αποβεί πόλος έλξεως και πρότυπο προς μίμηση για τους ανεξαρτητοποιούμενους λαούς της περιοχής.
Διότι ενώ, επί δύο σχεδόν γενεές, οι γείτονές μας υπέφεραν και οπισθοδρομούσαν, εμείς απολαμβάναμε τα αγαθά της εθνικής ανεξαρτησίας και γινόμαστε αποδέκτες μιας σταθερής οικονομικής, τεχνικής και στρατιωτικής βοήθειας. Εάν είχαμε επωφεληθεί της ευμενούς αυτής ιστορικής συγκυρίας, θα είμαστε σήμερα χώρα ισχυρή και ευημερούσα, ικανή να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη Βαλκανική. Αντ’ αυτού αφήσαμε να καταρρεύσει το εσωτερικό μας μέτωπο με αναπόφευκτη συνέπεια να καταντήσουμε έμφοβοι ουραγοί των εξελίξεων, δικαίως ανησυχούντες και γι’ αυτή ακόμη την εδαφική μας ακεραιότητα. Και το χειρότερο: κλονίσθηκε η εμπιστοσύνη μας στον ίδιο τον εαυτό μας. Είναι δε αυτό το χειρότερο, διότι Έθνος χωρίς αυτοπεποίθηση δεν μπορεί να εμπνεύσει σεβασμό στους ξένους.
Ο παλαιοκομματισμός καλλιεργεί την κοινωνική διαφθορά
Πως όμως φθάσαμε εδώ και ποιος φέρει την ευθύνη; Η απάντηση στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος είναι απλή, αν και σκληρή: χάσαμε τον εαυτό μας. Χάσαμε τη ζωογόνο επαφή με την εθνική μας παράδοση. Όπως η μνήμη είναι η βάση της προσωπικότητας του ατόμου, έτσι και η παράδοση είναι τα θεμέλιο της υποστάσεως του έθνους. Εμείς βαλθήκαμε να κατεδαφίσουμε αυτό το θεμέλιο. Ποδοπατούμε τις αξίες που ενέπνευσαν, στήριξαν, και συντήρησαν τον Ελληνισμό δια μέσου των ιστορικών του δοκιμασιών, αλλά και των θριάμβων του.
Χλευάζουμε τον πατριωτισμό, τη θρησκεία, την κοινωνική αλληλεγγύη. Κακοποιούμε τη γλώσσα. Υποβαθμίζουμε την εργασία και την εντιμότητα. Εξευτελίζουμε τον νόμο. Και υποτάσσουμε το γενικό συμφέρον στις προσωπικές και συντεχνιακές μας ορέξεις. Όλο και περισσότερο η ελληνική κοινωνία υποκύπτει στον διαλυτικό ατομικισμό, στον ευδαιμονισμό, στην αναζήτηση του άκοπου κέρδους. Πρόκειται για μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα, που μας περισφίγγει και μας εκτρέπει από τη δημιουργική ευθεία.
Ποιός όμως ευθύνεται για την εκφυλιστική αυτή εκτροπή: Κατά μια άποψη που καλλιεργείται σκόπιμα από τους πραγματικούς φταίχτες, υπεύθυνος είναι ο «ελληνικός λαός». Το ακούμε συχνά: Φταίει ο λαός. Αλλά λαός είμαστε όλοι. Άρα φταίμε όλοι. Που στην πράξη σημαίνει ότι δεν φταίει κανείς, αφού η ευθύνη που διαχέεται εξατμίζεται. Και όμως υπάρχουν υπεύθυνοι. Γνωστοί, επώνυμοι υπεύθυνοι. Αυτοί που από τη φύση των αξιωμάτων με τα οποία τους ετίμησε ο ελληνικός λαός οφείλουν να προασπίζουν, λόγω και έργω, την εθνική μας παρακαταθήκη. Είναι η κατ’ ευφημισμόν πολιτική ηγεσία – η ανάξια, αμαρτωλή πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου. Οι επαγγελματίες πολιτικοί. Οι άνθρωποι που, όχι μόνο δεν μάχονται υπέρ των εθνικών μας αξιών – και αξίες για τις οποίες κανένας δεν μάχεται πεθαίνουν – αλλά αντιθέτως επιδίδονται συνειδητά σε μια ανίερη επιχείρηση εκμαυλισμού του ελληνικού λαού με στόχο την εξαγορά της ψήφου μας και την παραμονή τους στην εξουσία.
Ένα κράτος αμαρτωλό
Η παλαιοκομματική αυτή διαφθορά μολύνει, μοιραίως, ολόκληρο το φάσμα της εθνικής μας ζωής. Το κράτος έχει μετατραπεί σε ιδιωτικό φέουδο των εκάστοτε κυβερνώντων – και των οικογενειών τους. Οι παραεξουσίες ανθούν και έχουν υποκαταστήσει την Εξουσία. Η πελατειακή εξάρτηση και η αναξιοκρατία είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του ελληνικού δημόσιου βίου και ειδικότερα της κρατικής μηχανής.
Αυτά συνέβαιναν κάποτε επί Νέας Δημοκρατίας, συνέβαιναν μέχρι πρότινος επί ΠΑΣΟΚ, και συμβαίνουν εκ νέου υπό τη νέα νεοδημοκρατική διακυβέρνηση. Διότι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δεν είναι παρά δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, δύο εκφάνσεις του ίδιου ελληνικού παλαιοκομματικού κατεστημένου. Ας μη μας παραπλανούν οι μεταξύ τους αντεγκλήσεις. Είναι διαφορές μεταξύ συνεταίρων κατά τη διανομή των κερδών.
Αδιάψευστη απόδειξη αυτής της διαπίστωσης είναι η περιβόητη «κάθαρση». Από πού ξεκίνησε και που κατέληξε; Όχι βέβαια ότι δεν υπάρχει θέμα κάθαρσης του δημόσιο βίου. Υπάρχει και είναι πελώριο. Αφορά όμως όλες τις πτέρυγες του «πολιτικού κόσμου». Και θα έπρεπε να αναληφθεί από μία άτεγκτη και ανεξάρτητη δικαιοσύνη, μακριά από κομματικές σκοπιμότητες και παρεμβάσεις.
Είναι φυσικό ένα κράτος που κυριαρχείται από τέτοιες σκοτεινές δυνάμεις να μην μπορεί να λειτουργήσει, όπως επιβάλλεται, ως εθνική πρωτοπορία – ως βηματοδότης του Έθνους. Αποβαίνει, αντιθέτως, παράγων κοινωνικής αποσυνθέσεως.
Μερίμνη των κυβερνώντων μας, ζούμε εδώ και πολλά χρόνια – και επιμένω στη διαχρονική διάσταση του φαινομένου – την αποθέωση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας. Η παλαιοκομματική εξουσία, η οποία επελαύνει ακάθεκτη κατά των αδυνάμων και απροστατεύτων, επιδεικνύει χαρακτηριστική υποχωρητικότητα μπροστά στους ισχυρούς – άτομα και συντεχνίες. Έτσι, ενώ ευνοούνται νεόπλουτοι και αετονύχηδες, διάγοντες προκλητικώς βίο πολυτελή, η σπονδυλική στήλη της εθνικής μας κοινωνίας – οι μεσαίες τάξεις, οι παραγωγικοί και νομοταγείς πολίτες – συνθλίβονται ανάλγητα από μια άφρονα και διεφθαρμένη εξουσία.
Ανάλογα εκφυλιστικά φαινόμενα σημειώνονται, αναπόφευκτα, και στους λοιπούς τομείς της δημόσιας ζωής.
Η Παιδεία, ο σημαντικότερος χώρος για το εθνικό μας μέλλον και συνάμα και ο πιο ευαίσθητος, άγεται και φέρεται ανερμάτιστη από κάθε ιδεολογικής απόχρωσης τραμπούκους. Και στην κοινωνία – και ειδικότερα στις Ένοπλες Δυνάμεις – αποδίδονται νέοι και νέες συχνά δυστυχώς αγράμματοι και αφελληνισμένοι.
Ο τομέας της Υγείας ταλαιπωρείται από τις αλλεπάλληλες εμβαλωματικές και εκ του πονηρού παρεμβάσεις της κομματικής εξουσίας, με αποτέλεσμα, παρά τα τεράστια ποσά που δαπανώνται από κρατικές πηγές, η παρεχόμενη στον ελληνικό λαό περίθαλψη να είναι ανάξια ευρωπαϊκού έθνους. Με μόνη εξαίρεση τον, απρόσιτο τους πολλούς, ιδιωτικό τομέα.
Αλλά μη αρκούμενοι να κακοποιούμε ο ένας τον άλλο, έχουμε ενσκήψει συλλογικά κατά της ωραιότερης ίσως πατρίδας της Γής – έναν ευλογημένο τόπο που έχουν υμνήσει κορυφαίες πνευματικές μορφές της ανθρωπότητας. Είναι η συμβολή ημών των Ελλήνων του 1991 στη διαφύλαξη ενός πανανθρώπινου θησαυρού. Στο νου έρχονται τα αυθαίρετα, τα μεγαθήρια επί του αιγιαλού, η εκποίηση «βραχονησίδων».
Ούτε όμως του καίριου χώρου των Ενόπλων Δυνάμεων έχει φεισθεί η παλαιοκομματική γάγγραινα. Οι κομματικές παρεμβάσεις στο στράτευμα αποτελούν καθεστώς εδώ και δεκαετίες, με συνεπακόλουθο τη συνεχή αναστάτωση στις τάξεις του. Προ ολίγων μηνών υιοθετήθηκε με «ευρεία συναίνεση» των κομμάτων δημαγωγικό νομοθέτημα το οποίο, εκτός του ότι διεκδικεί τίτλους ευρεσιτεχνίας σε διεθνή κλίμακα και πέραν του ότι αποδείχθηκε ανεφάρμοστο στην πράξη, εκπέμπει προς τους νέους της χώρας μας το σαφές μήνυμα ότι η στρατιωτική υπηρεσία είναι άχθος απευκταίο – και διαπραγματεύσιμο. Συγχρόνως, και πάλι με συναινετικές διαδικασίες μεταξύ παλαιοκομματικών, οι δαπάνες για την εθνική άμυνα σε σταθερές τιμές συνεχώς συρρικνώνονται. Αυτά δε ενώ η κρίση στα Βαλκάνια κλιμακώνεται και γιγαντώνεται η απειλή από την Τουρκία.
Η τουρκική απειλή και η παλαιοκομματική ασυναρτησία
Πρέπει να επιμείνω λίγο στην τουρκική απειλή. Ενώ εμείς μικρολογούμε, η Τουρκία εξοπλίζεται. Έχει δρομολογήσει ένα στρατιωτικό πρόγραμμα-μαμούθ της τάξεως των δέκα δισεκατομμυρίων δολαρίων, που αποσκοπεί στην ανάδειξή της μέσα στην τρέχουσα δεκαετία σε περιφερειακή υπερδύναμη. Παραλλήλως δε αναπτύσσει ταχύρρυθμα το οικονομικό της δυναμικό, το οποίο χρησιμοποιεί, σε συνδυασμό με τα μουσουλμανικά προγεφυρώματα στα Βαλκάνια, για να εξασφαλίσει ερείσματα στις γειτονικές μας χώρες – στην Αλβανία, στο ψευδομακεδονικό κράτος των Σκοπίων, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία – με διαφανή πρόθεση να δημιουργήσει κατά μήκος των βόρειων συνόρων μας ένα δεύτερο, επικουρικό μέτωπο, που θα εξασθενίσει τη δύναμη αντιστάσεως της Ελλάδος στις εξ ανατολών πιέσεις.
***********************************
Και όμως, παρά την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, οι παλαιοκομματικές σειρήνες επιχειρούν να μας καθησυχάσουν με τη διαβεβαίωση ότι η εθνική μας ασφάλεια δεν διατρέχει κίνδυνο διότι, δήθεν, την εγγυώνται οι Αμερικανοί και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Παραβλέπουν ευκόλως ότι οι ΗΟΑ θεωρούν την Τουρκία ως το κύριο γεωπολιτικό τους προπύργιο στην περιχέεις μας και ότι, εν πάση περιπτώσει, υποχρεούμενες να εκλέξουν μεταξύ δύο συμμάχων, ενδίδουν στην πίεση του πιο δυναμικού, που κατά κανόνα είναι οι Τούρκοι. Και ότι οι Δυτικοευρωπαίοι δεν έχουν απολύτως καμία διάθεση να εμπλακούν στην ελληνοτουρκική διαμάχη – τόσο μάλλον που η αμυντική Ευρώπη εξακολουθεί να ανήκει στη σφαίρα της μελλοντολογίας. Εν πάση δε περιπτώσει – και αυτό είναι το σημαντικότερο – η αξιοποίηση των δυτικών μας διασυνδέσεων, αμερικανικών ή ευρωπαϊκών, εξαρτάται ευθέως από την εθνική μας ισχύ. Διότι ο ασθενής σύμμαχος χρησιμοποιείται ως όργανο εξυπηρετήσεως αλλότριων συμφερόντων, όταν δεν παραδίδεται βορά σους εχθρούς του.
Η εθνική ανόρθωση
Εδώ και αρκετά χρόνια, η πατρίδα μας είναι αναμφισβήτητα ένας τέτοιος ασθενής, προβληματικός σύμμαχος. Εάν συνεχισθεί η σημερινή κατολίσθηση, οδεύουμε αναπόφευκτα προς εθνική περιπέτεια. Είναι επιτακτική ανάγκη να αναστρέψουμε την πτωτική μας πορεία και να τοποθετήσουμε τη χώρα σε ανοδική τροχιά. Ποιοι όμως θα πραγματοποιήσουν αυτόν τον άθλο;
Ασφαλώς όχι οι υπεύθυνοι για το κατάντημά μας. Ασφαλώς όχι οι παλαιοκομματικοί. Διότι, όσο τους επιτρέπεται η παραμονή στην εξουσία, οι άνθρωποι αυτοί, από την ίδια τη φύση τους, θα αναπαράγουν τις αμαρτίες του πολιτικού μας συστήματος. Πρέπει, συνεπώς, να τεθεί οριστικό τέρμα στην εναλλαγή στην κυβέρνηση παλαιοκομματικών συντεχνιών, που μόνο κατ’ α’ όνομα διαφέρουν μεταξύ τους. Και των οποίων κοινό γνώρισμα είναι ο αμοραλισμός και η ανικανότητα.
Ο παλαιοκομματισμός οδηγεί τν τόπο στην παρακμή – είναι συνώνυμος με παρακμή. Το ζητούμενο είναι μια νέα πολιτική ηγεσία, ικανή να διατυπώσει ένα σύγχρονο πολιτικό λόγο και να διανοίξει μια ελπιδοφόρο εθνική προοπτική
- Η Ένωση για την Ελλάδα φιλοδοξεί να καλύψει την εθνική αυτή ανάγκη. Να συγκεντρώσει στους κόλπους της ό,τι το εκλεκτότερο διαθέτει η ελληνική κοινωνία. Όλες εκείνες τις δυνάμεις που, ενώ έχουν παραμείνει εκτός πολιτικής, διαθέτουν την έξωθεν καλή μαρτυρία και έχουν αποδείξει εμπράκτως στον επαγγελματικό και στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο το ήθος και την ικανότητα τους. Αλλά και τους νεότερους, αναγκαστικά αδοκίμαστους, ανθρώπους, οι οποίοι θα μαθητεύσουν στις τάξεις μας και θα προετοιμασθούν για την ανάληψη ηγετικών ευθυνών. Φιλοδοξεί δηλαδή η ΕΕ να αποβεί φυτώριο ηγεσίας και ιδεών, σχολή πολιτικού ήθους και γνώσης, πρωτοπορία στη μάχη για την εθνική ανόρθωση.
Συχνά μας ερωτούν: τι είσθε; Δεξιοί; Αριστεροί; Κεντρώοι; Νεοφιλελεύθεροι; Κρατικιστές; Κρυπτοσοσιαλιστές; Σε ποια από τις φατρίες που ερίζουν εδώ και χρόνια για την εξουσία ανήκετε;
Απαντούμε: Ανήκουμε στην Ελλάδα και μόνο. Ιδεολογία μας είναι ο Ελληνισμός. Άξονας των πολιτικών μας θέσεων είναι η ανασύνταξη των εθνικών μας δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας και η στήριξη του Ελληνισμού στον διεθνή στίβο.
Οι θιασώτες των ποικιλώνυμων ιδεολογιών που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στην πολιτική μας αγορά συγκλίνουν προς ένα κοινό σημείο: Την έξαρση της ιδιωτικής απληστίας – υπό σοσιαλιστικό ή νεοφιλελεύθερο μανδύα, αδιάφορο – και την υποβάθμιση των συλλογικών συμφερόντων και επιδιώξεων του Έθνους. Επιχειρούν δε να θεμελιώσουν τη διαλυτική αυτή στάση σε μια υποτιθέμενη νέα τάξη πραγμάτων, που υφίσταται μόνον στη φαντασία τους. Ισχυρίζονται ότι ο ρόλος των εθνικών αξιών βαίνει προς τη δύση του και ότι η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη σε ισοπέδωση από έναν καταναλωτικό οδοστρωτήρα καπιταλιστικών ή σοσιαλιστικών προδιαγραφών, ανάλογα με τις ιδεολογικές προτιμήσεις του κανενός.
Πρόκειται για μια εξωπραγματική αντίληψη για το διεθνές γίγνεσθαι. Μια αντίληψη που αγνοεί την πνευματική διάσταση του ανθρώπου και το ευαγγελικό «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος». Και η οποία διαψεύδεται καθημερινώς από τις διεθνείς εξελίξεις.
Σπάνια στο παρελθόν ο ρόλος των εθνών στη διεθνή σκηνή υπήρξε ενεργότερος. Και, δυστυχώς, σπάνια οι εθνικές αντιπαραθέσεις απεδείχθησαν σκληρότερες. Ο διεθνής στίβος ήταν και παραμένει αδυσώπητα ανταγωνιστικός κα αμείλικτος για τους αδυνάτους. Το διαπιστώσαμε πρόσφατα κατά τον Πόλεμο του Περσικού Κόλπου. Το διαπιστώνουμε σήμερα στο πλαίσιο των ενδο-γιουγκοσλαβικών συγκρούσεων. Υπάρχει μέγας κίνδυνος να το διαπιστώσουμε προσεχώς αναφορικά με την αποσύνθεση της Σοβιετικής Ενώσεως.
Ούτε όμως στον Δυτικό μας Κόσμο – στους κόλπους της Ατλαντικής Συμμαχίας ή της Κοινοτικής Ευρώπης – αποδυναμώθηκαν οι εθνικές ταυτότητες ή εξέλιπαν οι εθνικοί ανταγωνισμοί. Καταβάλλεται απλώς προσπάθεια – σε μεγάλο βαθμό επιτυχής, ευτυχώς, μέχρι στιγμής – οι εθνικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις να ελεγχθούν και εναρμονισθούν με τη διαμόρφωση κοινών θεσμικών πλαισίων. Εξακολουθεί όμως στην τελευταία ανάλυση να ισχύει και εδώ το σιδηρούς κανόνας της διεθνούς ζωής: ο νόμος του ισχυροτέρου.
Από πού συνάγεται λοιπόν ο θάνατος της εθνικής ιδέας; Ή μήπως ως νεόκοποι γραικύλοι πρέπει να αποδεχθούμε ως θεμιτούς τους εθνικισμούς των ισχυρών του πλανήτη, αλλά να καταδικάσουμε ως ιστορικά ξεπερασμένη την ελληνική εθνική ταυτότητα, προϊόν διεργασιών τριών χιλιετιών; Αρκετά όμως μα απασχόλησαν αυτά τα φληναφήματα.
Η Ένωση για την Ελλάδα κηρύσσει ευθαρσώς την Ελληνική Εθνική Ιδέα. Μια ιδέα πλήρως εναρμονισμένη με το πνεύμα και τις ανάγκες της εποχής μας. Διότι η ελληνική παράδοση δεν είναι, ούτε ξενόφοβη, ούτε απομονωτική. Είναι εξωστρεφής και ανοικτή στα διεθνή ρεύματα και στη διεθνή συνεργασία.
Συνεπείς προς τη μεγάλη και ευγενή αυτή παράδοση του Ελληνισμού, καλούμεθα να αναβαθμίσουμε τη διεθνή μας παρουσία. Να συμβάλουμε ενεργότερα και ουσιαστικότερα στη διαμόρφωση της νέας βαλκανικής πραγματικότητας. Και να εναποθέσουμε και την ελληνική μας σφραγίδα στο υπό ανέγερση ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί διεκδικούν πεισμόνως την ηγεσία της αυριανής Ευρώπης. Δεν προτείνω να χάσουμε την αίσθηση των αναλογιών και να τους ανταγωνισθούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Πιστεύω όμως ότι η γενιά μας έχει το ιστορικό καθήκον να εξασφαλίσει για την Ελλάδα στον ραγδαία μεταβαλλόμενο ευρωπαϊκό χώρο μια θέση που να αντιστοιχεί στην προσφορά του Ελληνισμού κατά το παρελθόν, αλλά και στις σημερινές του δυνατότητες.
Διότι το ελληνικό έθνος εμπερικλείει σημαντικές δημιουργικές δυνάμεις – υπνώττουσες δυνάμεις, η ενεργοποίηση των οποίων πρέπει να γίνει το κύριο μέλημα μιας αυριανής εθνικής ηγεσίας αξίας του ονόματος. Μια τέτοια όμως εθνική ανάταση, που ισοδυναμεί με πραγματικής ειρηνική επανάσταση, προϋποθέτει την εκ βάθρων αναμόρφωση του οργάνου ασκήσεως εθνικής πολιτικής: του Κράτους. Και συνεπώς πρώτη εθνική προτεραιότητα είναι η αναβάθμιση του σημερινού τυμπανιαίου, ανάξιου, πτωχοπροδρομικού ελληνικού κράτους σε Κράτος Σεβαστό, Κράτος Κοινωνικό, Κράτος Εθνικό.
Οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που προτείνει η Ένωση για την Ελλάδα
Για την επίτευξη του σκοπού αυτού η ΕΕ προτείνει τολμηρές, ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες, εφαρμοζόμενες, θα αποδώσουν στην Πολιτεία το κύρος και την αξιοπιστία της και θα την καταστήσουν ικανή να εκπληρώσει την κρίσιμη αποστολής της. Αναφέρω επιλεκτικά μερικές από τις μεταρρυθμίσεις αυτές;
- Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η κορυφή της κρατικής ιεραρχίας, είναι σήμερα καταδικασμένος σε ρόλο εικονικό, ενώ η ανάδειξή του αποτελεί αντικείμενο εξευτελιστικής κομματικής συναλλαγής. Προτείνουμε την εκλογή του Αρχηγού του Κράτους απ’ ευθείας από τον λαό και την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του για να μπορεί να ανταποκριθεί στα υψηλά καθήκοντά του.
- Οι Υπουργοί, αντί να αφιερώνονται εξ ολοκλήρους στην διεύθυνση των κρατικών υπηρεσιών που τους εμπιστεύεται η Πολιτεία, καπηλεύονται το αξίωμά τους για να καλλιεργήσουν πελατειακές σχέσεις νε όψει της επανεκλογής τους. Προτείνεις την καθιέρωση του ασυμβιβάστου μεταξύ υπουργικής βουλευτικής ιδιότητας.
- Ο εκλογικός νόμος κόβεται και ράβεται στα μέτρα περιστασιακών πλειοψηφιών με συνέπεια την αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και τη διάβρωση των πολιτικών ηθών. Προτείνουμε την υιοθέτηση πάγιου εκλογικού συστήματος συνταγματικά καθιερωμένου.
- Για την καταπολέμηση της ατομικής διαφθοράς των πολιτικών και τη διαφύλαξη του κύρους του πολιτικού κόσμου ως συνόλου, προτείνουμε την κατάργηση της ειδικής προστασίας των υπουργών, τον ριζικό περιορισμό της βουλευτικής ασυλίας, την αυστηρή εφαρμογή του πόθεν έσχες κα την κατοχύρωση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, η οποία θα κληθεί να μεριμνήσει για την πιστή εφαρμογή των μέτρων αυτών.
- Πεποίθησή μας είναι ότι το ισχυρό και φερέγγυο κράτος στο οποίο αποσκοπούν οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα πρέπει να είναι Κράτος Κοινωνικό – ικανό δηλαδή να χαράξει και να εφαρμόσει μια στρατηγική κοινωνικοοικονομικής αναπτύξεως της χώρας. Αποκρούομε τόσο το κράτος-επιχειρηματία των Σοσιαλιστών, όσο και το κράτος-αστυφύλακα των Νεοφιλελεύθερων. Το Ελληνικό Κράτος οφείλει να επωμισθεί ρόλο στρατηγικό, ρόλο επιτελικό, σε μια προσπάθεια αξιοποίησης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας για την ενεργοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας μας και, παράλληλα, προαγωγής της κοινωνικής δικαιοσύνης, με την επίδειξη ειδικής μέριμνας για την ευπαθέστερη κατηγορία συμπατριωτών μας. Προκειμένου, όχι μόνο να ενισχυθεί η απειλούμενη σήμερα συνοχή του κοινωνικού σώματος, αλλά και να εξασφαλισθεί η ενεργός συμμετοχή όλων τω κοινωνικών ομάδων στην αναπτυξιακή εξόρμηση.
- Κράτος σεβαστό και κοινωνικό, το ελληνικό κράτος πρέπει αν είναι πρωτίστως εθνικό. Φέρει δηλαδή την ευθύνη της στηρίξεως του Ελληνισμού στον διεθνή στίβο και συνεπώς και της δημιουργίας στ εσωτερικό της χώρας των ηθικών υλικών προς τούτο προϋποθέσεων Και υπό το πρίσμα αυτό καίριος τυγχάνει ο ρόλος της Παιδείας, των Ενόπλων Δυνάμεων και της Διπλωματίας. Ειδικότερα:
- Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να ανασυγκροτηθεί με διπλό βάθρο την εθνική παράδοση και τον εκσυγχρονισμό δομών και προγραμμάτων και με κεντρικό στόχο τη διαμόρφωση μιας νέας γενεάς, ελληνικής συγχρόνως και ευρωπαϊκής, ικανής να εξασφαλίσει τη δυναμική εθνική μας παρουσία στον κόσμο του 21ου αιώνα.
- Οι Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να απαλλαγούν από το σαράκι του κομματισμού και να εκσυγχρονισθούν, ενισχυθούν και οπλισθούν με στρατηγικό δόγμα προσαρμοσμένο στις σημερινές απειλές, έτσι ώστε να αντιστραφεί η συνεχής εις βάρος μας επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή και ειδικότερα να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά ο κίνδυνος από την Τουρκία.
- Η εξωτερική μας, τέλος, πολιτική πρέπει να αποβάλει τον αμυντικό, ανακλαστικό χαρακτήρα της. Να στηριχθεί σε μια Εθνική Στρατηγική που θα ανταποκρίνεται στις νέες διεθνείς συνθήκες – ευρωπαϊκές και περιφερειακές. Να αναβαθμίσει και να αξιοποιήσει την περιθωριοποιημένη εδώ και πολλά χρόνια ελληνική διπλωματική υπηρεσία Και να απαλλαγεί από τα σύνδρομο του κομματισμού, που οδηγεί σε δηλώσεις και χειρισμούς που εξυπηρετούν περισσότερο τις κομματικές σκοπιμότητες των εκάστοτε κυβερνήσεων παρά τα συμφέροντα της χώρας.
Για να αχθεί επιτυχώς εις πέρας το ανορθωτικό αυτό έργο είναι ανάγκη η φωνή της Κινήσεώς μας να ακουσθεί απ’ άκρου εις άκρον της ελληνικής γης. Χρειαζόμαστε, επομένως, την ενεργό συμπαράσταση όλων των εθνικά σκεπτόμενων συμπατριωτών μας, όποια και αν ήταν τυχόν προηγούμενη πολιτική τους τοποθέτηση.
Αναλαμβάνουμε ένα δύσκολο αγώνα κατ’ αντιπάλων που μάχονται για να προστατεύσουν τα προνόμια, που εμείς οι ίδιοι τους έχουμε αφρόνως εκχωρήσει με την ασύγγνωστη αδράνειά μας. Και πρέπει να προεξοφλούμε ότι θα μετέλθουν όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα, για να επιβιώσουν πολιτικώς.
Ήδη όμως η κοινή γνώμη συνειδητοποιεί τις ευθύνες του παλαιοκομματικού κατεστημένου και στρέφεται εναντίον του. Αποστολή της Ενώσεως για την Ελλάδα είναι να διοχετεύσει το ογκούμενο αυτό λαϊκό ρεύμα προς τη δημιουργική κατεύθυνση της εθνικής ανορθώσεως .
Έχω την πεποίθηση ότι θα το κατορθώσουμε.
